သူတို့ကိုတောင်ကျော်လို့လည်းခေါ်ကြသတဲ့..

မင်္ဂလာပါရှင်~~~

အရင်တုံးက ပို့စ်တွေမှာ မယ်ငီးတယောက် ပြောပြခဲ့ဖူးပါတယ်။ ထိုင်းနိုင်ငံ ချိုင်းမယ်(ဇင်းမယ်)ကို တာချီလိတ် မယ်ဆိုင်ကနေတဆင့် ရောက်လာခဲ့ပုံအဆင့်ဆင့်ပေါ့။ အဲ့ဒီတုံးကတော့ "တောင်ကျော် "ဆိုတဲ့ စကားအသုံး

အနူန်းကို နားမလည် မကြားဖူး မသိဖူးခဲ့ပါဘူးရှင်။ နဲနဲအနေကြာလာမှ ဘန်ကောက်မှာရှိတဲ့ ပတ်စ်ပို့ကိုင် မြန်

မာနိုင်ငံသားတွေတွေ့မှဘဲ သူတို့ရဲ့ အပြောအဆိုကနေ ကြားခဲ့သိခဲ့ရတာပါ။ သူတို့ကတော့ BKK ကို TG နဲ့

လာတာပါတဲ့။ ကျမတို့က တောထဲတောင်ပေါ်ကနေ လာတဲ့ တောင်ကျော် TG ပါတဲ့..အဟီး..အတော်စကား

ပြောတတ်တဲ့ကိုယ့်လူတွေဘဲ...။ ခုတော့လည်းရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမား..တဲ့..😁

ပြောချင်တဲ့အဓိပ္ပါယ်ကတော့ အဆင့်အတန်းချင်းမတူဘူးပေါ့လေ။ တခြားနိုင်ငံသား လူမျိုးခြားဆိုတာကြီးတွေ

နှိမ်တာထက် ကိုယ့်အချင်းချင်း နိုင်ငံသားအချင်းချင်း လူမျိုုးအချင်းချင်း နှိမ်ကြတာလောက်ခံရခက်တာမရှိဘူး။

ကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ အတွေ့အကြုံအရကလည်း အချင်းချင်းဆို နှာတဖျားကဘယ်လိုသာကြောင်း ပြရမလဲဆိုတဲ့ လူတန်းစားကဘဲ များနေတာခက်ပါ့ဗျား...။

ခုတလောသတင်းဖတ်ရ ကြားရတော့လည်း လက်ကယားကျိကျိ ပါးစပ်ကဟစိဟစိ ပြောချင်ရေးချင်တာပေါ့

လေ။ ခုနောက်ပိုင်းမှ ရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမားဆိုပြီးနံမည်ပေး ခေါ်ကြတာပါ။ တကယ်ဆိုရင် ထိုင်းမှာနေကြ တဲ့မြန်မာနိုင်ငံသား အားလုံးနီးပါး(လူမျိုးပေါင်းစုံပေါ့) စစ်ဘေးကြောင့် စီးပွားရေးကြောင့် နိုင်ငံရေးကြောင့်

ပညာရေးကြောင့်..စတဲ့ ဘာကြောင်းကြောင့်ဘဲဖြစ်ဖြစ်ပါ ရေကြည်ရာမျက်နုရာရှာဖွေဖို့ထွက်လာကြတာပါ

ဘဲလေ။ ရောက်ခါစဆိုရင် လူတိုင်းအတွက် ဘာသာစကား အနဲနဲ့အများခက်ခဲကြတာပါဘဲ။ တရားဝင်သည်

ဖြစ်စေ မဝင်သည်ဖြစ်စေ နေရာ အစားအသောက် ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်မှာ ယောင်လည်လည်နဲ့ဒုက္ခတွေခံ စားရတာချည်းပါဘဲ။အခြေခံအလုပ်သမားတွေ ဆိုရင် တဖက်ကလည်း စားဝတ်နေရေးရုန်းကန် လူပ်ရှားနေ ရသလို  ပုလိပ်မြင်လည်းကြောက် စစ်သားမြင်လည်းကြောက် တွေ့သမျှယူနီဖေါင်းဝတ်တွေကို "ဟဲယား"

(ထိုင်းလို သူဋ္ဌေး အရာကြီးပေါ့) ခေါ်ပြီး ပိုက်ဆံလေးပေး လာဘ်ထိုးလို့ တကဲ့အကြောက်တရားနဲ့နေကြရပါ

တယ်...ဆိုတာ မဟာချိုင်က မြန်မာနိုင်ငံသားတွေမေးကြည့်တောင်စရာမလိုဘူး။ ထိုင်းတနိုင်ငံလုံး မှာရှိတဲ့

မြန်မာအခြေခံအလုပ်သမားတိုင်းသိပြီးနားလည်လို့ ဒီလိုနဲ့ဘဲနေခဲ့ကြရတာပါ။

နောက်ပိုင်း လူတွေတအားများလာ၊ ပြသာနာတွေဖြစ် သူဋ္ဌေးတွေမဖြေရှင်းပေးနိုင်တော့ အလုပ်သမားမှတ်ပုံ

တင်တွေ ဘာတွေနဲ့ အရင်က စစ်အစိုးရလက်ထက်မှာဘဲ ထိုင်းအစိုးရနဲ့ညှိပြီး စလုပ်ပေးခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီမှာမှ တကဲ့ နောက်ထပ် လူတန်းစားတရပ်ကပေါ်ထွက်လာတော့တာ...မျက်မြင်ပါဘဲ..ဒီအလုပ်သမားလူတန်းစား

တွေအတွက် လက်မှတ်သက်တမ်းတိုးတာ လက်မှတ်တွေလုပ်ပေးတာတွေနဲ့ ဘတ် သိန်းချီ သန်းချီပွသွားတဲ့

လူတန်းစားတွေထဲမှာ ထိုင်းလူမျိုး ထိုင်းရဲအကြောင်းက ခဏအသာခေါက်ထားလို့ အချင်းချင်းဆိုတဲ့ နိုင်ငံ သားအချင်းချင်း လူမျိုးအချင်းချင်း အကြောင်းလေး အရင် လက်တို့ပါရစေရှင်....

 

မယ်ငီးကဘာလို့လူမျိုးအချင်းချင်းလို့ပြောရသလဲဆိုတော့ ဘန်ကောက်က မြန်မာသံရုံးမှာ ရခိုင် မွန် ကရင် မွတ်စလင် လူမျိုးစုံတွေ့ရတယ် အဲ့..သတိထားမိတာက သူတို့ကို ကိုယ်စားလိုက်လုပ်ပေးနေတဲ့သူတွေလည်း

သူတို့လူမျိုးဘဲဖြစ်နေကြတာ အံ့သြစရာတခုပါဘဲ။ စဉ်းစားမိတာတခုက ဘာသာစကားနဲ့ စာမတတ်ကြတာ လည်းပါပါလိမ့်မယ်ထင်ရတယ်။ စာမတတ်တာက ထိုင်းစာကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး ။ ဗမာစာလည်း သေစာ

ရှင်စာလောက်ဘဲတတ်ကြတာ။ ဒီနေရာမှာ လက်မှတ်ထိုး ဆိုပြီး သတ်မှတ်ထားတဲ့ ပြောတဲ့နေရာမှာဘဲတုံတုံ

ရီရီနဲ့ လက်မှတ်တွေထိုးနေကြတာလည်း မြင်ခဲ့ရတာပါဘဲ။ ဒီလိုအားနည်းချက်တွေရှိလို့လည်း တရားဝင် လက်မှတ်တွေ စာအုပ်တွေထုပ်ထားပေးလည်း သူတို့အတွက်က လိုက်ပြီးလုပ်ပေးမဲ့ ပွဲစား ကိုယ်စားလှယ်

လူတန်းစားကလိုအပ်ပါတယ်။ သံရုံးကိုကိုယ်တိုင်ရောက်လာနိုင်ပေမဲ့လည်း ဘယ်နေရာကစပြီး ဘယ်လို

လုပ်ရမှန်းမှမသိတာ။ ဒီနေရာမှာ လိုအပ်တာက ဧည့်ကြိုကောင်တာလိုမျိုး သံရုံးကခန့်ထားတဲ့ လုပ်နည်း လုပ်ဟန်တွေ အဆင့်ဆင့်( သာမာန်ပတ်စ်ပို့ကိုင်ပြီး နိုင်ငံတကာသွားလာသူတွေအဖို့တော့ အသေးအမွှား

တွေရီစရာလို့ထင်ပေမဲ့ သူတို့အခြေအနေကတမျိုးလေ ပြန်စဉ်းစားပေးဖို့လိုပါလိမ့်မယ်) ရှင်းလင်းပြောပြဖို့ သံရုံးဝန်ထမ်းတွေသပ်သပ်ရှိထားပေးသင့်တယ်လို့မြင်ပါတယ်လေ။အထူးသဖြင့်ထိုင်းလို အလုပ်သမား သိန်းသန်းချီရှိနေ တဲ့နေရာမှာတော့ သံရုံးဝန်ထမ်းတွေပိုထားပေးသင့်ပါတယ်။

သံရုံးဖွင့်ချိန် ၉နာရီဆိုတာစာအုပ်ထဲမှာပါ ၉နာရီခွဲမှကောင်တာရှေ့ ကိုကိုများကြွရောက်လာပါတယ်

တွေ့လား..၉ နာရီ၁၇မိနစ်ဆိုတာစောနေပါသေးတယ်လို့ 😁

တကယ်ဆိုရင် မယ်ငီးလည်း နေခဲ့ဖူးတဲ့ကာလ ၁၉၈၉-၉၉ မှာ ပတ်စ်ပို့ဆိုတာ မြင်တောင်မမြင်ဖူးတော့ သံရုံး

ဆိုတာနဲ့လည်းအဆက်အသွယ်မရှိခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ်တို့ခေတ်မှာက တခုကံကောင်းသွားတယ်ဆိုရမှာဘဲ.... နယ်စပ်မှာ ရှမ်းရွှာတွေ တခြားတိုင်းရင်းသား အားခါ လားဟူ (ကျမတို့ဖက်မှာကရင်တော့နဲတယ်) ကချင်ရွာ

တောင်ရှိသေးဗျား..။ အဲ့လိုရွာတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ ကျိုင်းရိုင်းဒေသတလျောက် ဘုရင့်မယ်တော် တိုင်းခန်းလှည့် လည်ရင်းရောက်ပြီး မေးမြန်းကြည့်တော့ ရွာလုံးကျွတ်က ကိုယ်တို့ဖက်ကနေ ဝင်လာကြတာချည်းပါဘဲ။ တရားဝင်နေထိုင်ခွှင့်လက်မှတ်မရှိတော့ ခလေးတွေလည်း လမ်းမပေါ်မှာပြေးလွှားဆော့ကစားနေကြတာ

ပေါ့။ ဒါနဲ့ ဘုရင့်မယ်တော်က မြေယာတွေသတ်မှတ်ပေး ကျောင်းတွေဆောက်ပေး ရွှာတည်ပေး စိုက်ပျိုးရေး

လုပ်ခိုင်းပြီး သူတို့ပရောဂျာက်ကဘဲ ထွက်ကုန်တွေပြန်ဝယ်တာတို့ တချိုု့က ပရောဂျက်ထဲမှာဘဲ နေထိုင်လုပ်

ကိုင်ကြတယ်။ အဲ့နေရာတဝိုက်လည်း စိမ်းလန်းစိုပြေပြီး ဘုရင့်မယ်တော်ပရောဂျက်က ကမ္ဘာမှာတောင်

အောင်မြင်ကျော်ကြားပါတယ်။ အားလုံးလည်း အော်တိုငုပ်တုတ် သူတို့နိုင်ငံသားဖြစ်အောင် အဆင့်ဆင့် မှတ်ပုံတင်ထုတ်ပေးပါတယ်။ တနှစ်တခါ စီစစ်ထုပ်ပေးတဲ့အချိန်နဲ့ကိုက်လို့မယ်ငီးလည်းစာရင်းသွားပေး တာပေါ့ ။ ကိုယ်တို့နေခဲ့တဲ့ရွှာနံမည် ဒေသနဲ့ ဘယ်လမ်းကနေဝင်ရောက်လာတဲ့ အကြောင်းတွေမေးမြန်းပါ တယ်။ အခုဘာလုပ်ကိုင်စားသောက်နေကြသလဲဆိုတာအဓိကမေးပါတယ်။ မြို့ထဲမှာအလုပ်လုပ်ရင် အဆင်

ပြေလား။ စာသင်မှာလား။ လက်မူ့အတတ်ပညာဘာလုပ်တတ်လဲ။ သူတို့ကထိုင်းလိုမေးပါတယ်။ မယ်ငီးတို့

ကရှမ်းလိုဘဲပြန်ဖြေရတယ်။ ထိုင်းစကားမပါစေနဲ့ မယုံရင်လည်း စစ်ဆေးရေးမှာကျမှာပေါ့ရှင်။ ကျမတို့အရှေ့

ရှမ်းစကားနဲ့ ထိုင်းမြောက်ပိုင်းစကားကအတော်ကြီးတူတာကိုး..နားလည်သဘောပေါက်ကြတယ်။ သူတို့က ရှမ်းပြည်မြေပုံနဲ့ထောက်ပြပြီးမေးတာ။ တကယ့်ကို စနစ်ကျတဲ့ဘုရင့်မယ်တော်အဖွဲ့အစည်းပါဘဲ။(စာရင်းချုပ်

တော့မယ်ငီးလည်း လက်မှတ်လေးဘာလေးနဲ့ TG တောင်ကျော် တရားမဝင်သွားပြီးတရားဝင် နေခဲ့ဖူးတဲ့

အကြောင်းပြောပြတာပါ)

ထိုင်းတွေကစိုက်ပျိုးရေးမှာ သူတို့ မဦးဆောင်လို့ မရဘူးလေ...။တောင်ယာခုတ်တဲ့ အားခါလူမျိုုး တွေက ၂နှစ်တခါလောက် တတောင်ပြီးတတောင် ပြောင်းပြောင်းခုတ်တာ တောတွေပြုန်းပါလေရော့..ဒါနဲ့သူတို့ထိုင်း

တွေက တောစားဘီလူး ဆိုပြီးနံမည်ပြောင်ပေးထားတာ အဲ့မှာစကြားခဲ့ဖူးတာပါဘဲရှင်။ စစချင်းသူတို့လည်း တခါထဲမှတ်ပုံတင်မပေးပါဘူး အရောင်သတ်မှတ်ပြီးပေးတာပါ။ အပန်းရောင် ပြီးအဝါရောင်နောက်မှ အဖြူ

ရောင်လို့ခေါ်တဲ့ သူတို့တွေကိုင်သလိုမျိုးမှတ်ပုံတင်ရတာပါ။ သတ်မှတ်ထားတဲ့နှစ်တွေအကြာကြီးစောင့်ရပါ

သေးတယ်။ အမ်...ထိုင်းဖက်ရောက်သွားပြီ...ဟုတ်သေးဘူး..ပွဲမှာခွစားတဲ့ပွဲစားအကြောင်းပြန်ဆက်အုံးမှ...

ကံအကြောင်းမလှတာလား လှလို့လားမသိဘဲ၊ မယ်ငီးလည်း ၂၀၀၇ ကနေ ၂၀၁၂ အထိ ဘန်ကောက်သံရုံး

နှစ်တိုင်းရောက်ရပါတယ်။ တနှစ်တခါသက်တမ်းတိုးတာတို့ဘာတို့ပေါ့ တခြားနိုင်ငံဆက်သွားရင် မြန်မာပြည်

ကပါလာတဲ့ ဘာသာပြန်တွေ နိုတြီတွေ လက်မှတ်ထိုး သံရုံးတံဆိပ်ရိုက်။ မယ်ငီးကမှ တကဲ့ဂေါက်တဲ့အလုပ်

လုပ်ရတာ တချို့နိုင်ငံတွေက မြန်မာကနေ အင်္ဂလိတ်ဘာသာပြန်ထားတာကို သူတို့ဘာသာနဲ့ပြန်မှရမယ်ဆို

တော့ သွားဘာသာပြန်ရ ရှိသမျှ သံရုံးတံဆိပ်တွေထုရနဲ့...။ ဒါကလည်းတပိုင်းပါ ဆိုလိုချင်တာက ထိုင်းမှာ တနှစ်တခါ နွေရာသီလောက်ဆိုရင် ပြန်လာရတတ်တယ်။ သံရုံးသွား အခွန်ဆောင် ..အဲ့တုံးကအခွန်ဆောင်

နေရသေးတယ်။ နောက်ပိုင်းမှ မဆောင်ရတော့တာ..။သံရုံးမှာ မနက်ဖွင့်တဲ့အချိန်ရောက်အောင်သွား စာရွက်

ထပ်ပြီး..တရေးတမောအိပ် လမ်းကြားထဲက စားသောက်ဆိုင်မှာ ထမင်းသွားစား နေ့လည်ဆိုရင် ပြန်ရတတ်

တယ်။ စာအုပ်ပြောင်းရင်တာ ကြာတတ်ပါတယ်။ လူလည်းသိပ်မရှိပါဘူး..။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ ကတဲက မျက်မှန်း တန်းနေမိတဲ့ အမျိုုးသမီးခပ်ငယ်ငယ် နဲ့တရုတ်လိုလိုကောင်လေး ကျောင်းဆရာလိုလို လူကြီးတယောက်

ဒါတွေကိုတော့ နှစ်တိုင်းတွေ့ရတယ်။ ပွဲစားတွေဆိုပါတော့။ ဒီလို ၃-၄ နှစ်လောက်ကြုံရသေးတယ်။

မှတ်မှတ်ရရ တခါမှာတော့ အဝေးကနေလှမ်းမြင်ရတာ သံရုံးရှေ့မှာ လူတွေအများကြီး..အဲတာကို ကျားကျား

နဲ့ပြောမိသေးတယ်..ဆန္ဒပြနေလားမသိဘူး..လို့။ အထဲဝင်လိုက်မှ အိုးမိုင်ဂေါ့.ရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမားတွေ

ရဲ့ကိစ္စတွေကိုပါ လုပ်ပေးနေတာတွေ့ရတယ်..။ ဇာတ်လမ်းက အဲ့မှာစတာဘဲ..အရင်ကမျက်မှန်းတမ်းမိနေတဲ့

ပွဲစားလေးတွေက ပွဲစားကြီးတွေဖြစ်လို့ ကော်ပီကူးစက်တောင် ရှေ့မှာချထားပြီး သံရုံးထဲမှာဘဲ သူတို့ကိုပိုက် ဆံပေးကူးယုံဘဲ ခုံတန်းလျားတွေလည်း သူတို့ရဲ့ office ကြီးကိုဖြစ်လို့ အလုပ်သမားထုကြီးရဲ့စာအုပ်တွေ ဆိုတာ ခြင်းတောင်းနဲ့တထပ်ကြီး သူတို့မှာ လက်ထောက်တွေဘာတွေနဲ့..အဟဲ..မိုက်ထှာဗျာ...။

သံရုံးရှေ့မှာလည်း ကွမ်းယာဆိုင် ဘာယာကြော်ဆိုင်တွေဘာတွေနဲ့ အထဲမှာလည်း အရင်ကတဲက နဲနဲအနံ့ ထွက်ချင်နေတဲ့ အိမ်သာနံ့ကတော့ ဟောင်နေတာဘဲ..။ လူများလာတယ်..။အိမ်သာကပိုစုတ်လာတယ်။ ပိုနံ

လာတယ်။ စပ်စုစိန်မယ်ငီး အသာလေး ထိုင်စောင့်နေတဲ့ ဘေးကအလုပ်သမားလေးတွေနဲ့ စကားပြောကြည့်

တာပေါ့..။ ပွဲခဘယ်လောက်ပေးရလဲ..လို့...ဘတ်သောင်းကျော်ပေးရတယ်တဲ့။ အလုပ်ကခွင့်ယူလာရလို့ ပိုက်ဆံလည်းအဖြတ်ခံရပါတယ်တဲ့..။ တရားဝင်က ဘတ် ၃ဝဝဝ ကျော်လောက်ဘဲကြတယ်လို့ပြောကြတာပါ

ဘဲ။ မှန်တာပြောရရင် ဒီ တရားဝင်ကုန်ကျစရိတ်ကိုတော့ မယ်ငီးမသိပါဘူး..။ ဒါပေမဲ့ စုစုပေါင်း ၁သောင်း

ကျော်ဆိုတာကတော့ တကယ်ဘဲ မျက်စိပြုးပါတယ်။ စာအုပ်တအုပ်(သူတို့က ကျမတို့ပတ်ပို့စ်လိုမျိုးတရား  

ဝင်နေထိုင်အလုပ်လုပ်ခွင့်ကိုစာအုပ်လို့ခေါ်ကြတယ်) ကို ဘတ်တသောင်း၊ တယောက်ကို စာအုပ်ရာနဲ့ချီပြီး

ပွဲစားလုပ်ပေးနေရတာ..ပေတီးခေါက်ပြီး မယ်ငီး အဲ့အလုပ်ကိုလုပ်ချင်စိတ်တောင်ပေါက်မိပါတယ်ဆို...။

နေ့တိုင်း...နေ့တိုင်း..မအားရဘူးတဲ့။ မြင်ဖူးတဲ့ပွဲစားမမလေး ကိုကိုလေးတို့လည်း ဖြူဝင်းလှပပြီး ဝဖြီးနေကြ

တာကိုတော့ နောက်ဆုံးအခေါက်မှာ ကောင်းကောင်းမှတ်မိလိုက်ပါတယ်။ အထဲကကိုကိုတွေကို သူတို့ဘယ်

လောက်တောင် ပံံ့ပိုးထားသလဲဆိုတာ ဘယ်သူမှမသိနိုင်ပါဘူးလေ။

ပုလိပ်ပေးရ အချင်းချင်းဆော်လို့ပေးရ အိမ်အပြန်လမ်းမှာလည်း ပေးရ အလုပ်မှာလည်း ပြည့်ပြည့်ဝဝမရ....

အဖက်ဖက်ကအနိုင်ကျင့်ခံနေရတဲ့ ရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမား တောင်ကျော်လူတန်းစားတွေရဲ့ ဝဋ်ဒုက္ခကို

တကယ့်စိတ်ရင်းနဲ့စာနာသနားမိပါတယ်..။ ဒီလိုှရှာဖွေရလာတဲ့ပိုက်ဆံကိုမှ လှမ်းနိုက်ချင်ကြတဲ့ လူသားတွေ

ကိုတော့ တကယ်အံသြမိပါတယ်...။

ဟိုး..အပြာရောင်နဲ့ပြူတင်းပေါက်နားကမိန်းခလေး

သူ့ရှေ့မှာစာအုပ်တွေတထပ်ကြီးဘဲ

သံရုံးဆိုတာသူတို့ရဲ့ရုံးခန်းပါဘဲလေ.. ဟီး

ကောင်တာရှေ့မှာ ဒီလိုဘဲပိတ်ရပ်နေကြတာ ဘာမှလဲမဟုတ်ဘူး

ထိုင်ခုံမလောက် လူကကြပ်ညှပ် ကိုယ့်နံမည်အော်သံနားစွန့်ထား

ကြားရင်ပြေးသွား..ဒါပါဘဲ

တောင်ကျော်ဖူးတဲ့ တောင်ပျော်တဲ့ တောင်ပေါ်သူကျမ မယ်ငီးအခွင့်ကြုံရင် ထိုင်းပုလိပ်တို့ အကြောင်း ဆက် ကြသေးတာပေါ့ရှင်..

အားလုံးဘဲရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေရှင်~~~

မီးမီး

အရင်ကရေးဖူးခဲ့တဲ့ထိုင်းကိုစရောက်တုံးကအကြောင်းအရာတွေပါ..

အဖေ့သမီးရဲ့ဘဝခရီးအစခြေလှမ်း

သူစိမ်းနယ်ကြားထဲမှာမျက်စိသူငယ်နားသူငယ်

ဇင်းမယ်ကမန္တလေးဘူတာရုံနဲ့သူတို့တသိုက်