သူခိုးလူမိသြားေလျခင္း....

မဂၤလာပါရွင္~~~

တခါတရံ "ခိုးရာပါအထုတ္နဲ႔ တကြသူခိုးကိုလူမိသြားပါသည္" ဆိုသည့္သတင္းမ်ဳိးဖတ္ရ ၾကားရင္ျဖင့္၊ သူခိုးရင္ထဲဘယ္လိုမ်က္ႏွာထားမ်ဳိးနဲ႔ရင္ဆိုင္မလဲလို႔...ေတြးမိခဲ့ပါသည္။ အႏွီသူခိုးကိုမွ ကိုယ္ခ်င္းစာ

နာရပါသနည္းဆိုလွ်င္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္ က်္ကဲ့သို႔ေသာ အေတြ႔အႀကဳံမ်ဳိးရွိခဲ့ဖူးပါသည္။  အဲ..က်္သို႔

ဆိုခဲ့လွ်င္လည္း အမ်ားကမိမိကိုကဲ့ရဲ့ၾကပါမည္။ "အဒိန္နာဒါနာ ဝေရမဏိ" ဟု မနက္တခါ ညတခါ ဖင္ဗူး

ေတာင္းေထာင္ကုန္းရုန္းခါ ေတာင္ခုႏွစ္အိမ္၊ေျမာက္ခုႏွစ္အိမ္ၾကားေအာ္ဟစ္ရွိခိုးေနေသာ မယ္ငီးသည္

ကား အလကားမမ ပါတည္း၊ ဟူရ်္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အေဖ့ဘုတ္အုပ္တက္ကာႀကိတ္ေရးေနၾကပါ
လိမ့္မည္။ ၄င္းကဲ့သို႔ အျဖစ္မခံႏိုင္။

မိမိသည္ မိမိ၏အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ကြန္ျပဴတာပ်က္လွ်င္ format ခ်သကဲ့ သို႔သာျပဳလုပ္လိုေသာ

စိတ္ဆႏၵရွိပါေသာ္လည္း တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ကား မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္အလွ်င္ အျမန္ေျဖရွင္းခ်က္ တေစာင္ထုတ္ရန္ လုံ႔လျပဳရ်္ အားထုတ္ေရးသားရပါသည္။ ယခုအခါသာမညဝယ္

ကမာၻ႔လူသားမ်ားစြာတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ငယ္ဘဝ ႀကီးဘဝ ခုဘဝ မ်ားစြာလွေသာဘဝအေၾကာင္းကို ဘုတ္အုပ္ ဟုမိမိနားလည္ထားေသာ သင္ပုန္းႀကီးထက္ဝယ္ ေန႔စဥ္ အကၡရာတင္ေရးသားေဖာ္ထုတ္ျခင္း အမူ႔ကို ျပဳလုပ္ၾကေပသည္။ မိမိႏွင့္ပတ္သက္ရာမ်ားသည္ မိမိထက္ဦးစြာ က်္ျဖစ္ရပ္ကို အကၡရာတင္ျခင္း
မူ႔ျပဳခဲ့လွ်င္ကား ဘုတ္အုပ္ထက္ဝယ္ လူတကာ လက္ညိဳးတို႔ရာ ပက္လက္ေမ်ာရွာေပလိမ့္မည္။ မျဖစ္ေခ်ပါ။

က်္ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးသည္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။အကၽြႏု္ပ္ေနထိုင္က်က္စားခဲ့ဖူးေသာစားက်က္ေျမတေနရာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့

ပါသည္။

အခ်ိန္ကား မိမိဘဝ၏ ႏွင္းဆီဖူးေလးမ်ားသ႑န္ ဖူးငုံလို႔တဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ပတ္လည္ မလည့္တလည္

အခ်ိန္ေပတည္း။ မိမိသည္( မယ္ငီးနံမည္..မိမိဟုေျပာင္းျခင္းမဟုတ္ရပါ ^_^) တကၠသီလာျမကၽြန္းသာ ဟုတင္စားေခၚေဝၚရေသာ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မဟုတ္ပါ) သစ္ပင္ၾကီးငယ္အုပ္ဆိုင္းကာ တက္ၾကြေသာ လူငယ္ေလးမ်ား ပ်ားပန္းခပ္လူပ္ရွားခဲ့ဖူးတဲ့ အစဥ္စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ အင္းယားေလးေဒသတြင္ ေကာလိပ္ ဟူေသာ ေကာ့ေကာ့ေလး လူးလိမ့္ေပ်ာ္ေမႊ႔ရာေနရာတခု၌ ပညာရည္ဆည္းပူးခဲ့ရပါသည္။ ထိုေနရာနဲ႔

မနီးမေဝးေသာ ေနရာတခုတြင္တနယ္တေက်းမွလာေသာ ေက်ာင္းသူေလးမ်ား ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ညအိပ္
ေခါင္းခ်တည္းခိုရာ အျဖစ္အေဆာင္ဟုေခၚေဝၚသမုတ္ေသာ ၿခံက်ယ္တခုရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုအေဆာင္သည္ အစဥ္အဆက္ကာလကႏွင္းဆီပန္းၿခံမ်ားႏွင့္လြန္စြာလွပတင့္တယ္ခဲ့သည္ဟူရ်္ၾကားသိရေသာ္လည္း အကၽြႏ္ုပ္တို႔ သြားေရာက္ေခါင္းခ်ေနထိုင္ေသာအခါတြင္ ႏွင္းဆီၿခံမွ ၾကက္ေမြးေသာ ၾကက္ၿခံဘဝသို႔ တမ ဟုတ္ခ်င္းေျပာင္းလဲနင္းကီးဆိုက္သြားသည္ဟူသတတ္။
( Obama say Change :P ) (ဟမ္..ဘာမွလည္းမဆိုင္ဘူး..)

ထိုကဲ့သို႔ ၾကက္ၿခံထဲၾကက္ဘဝမေရာက္မွီကာလ( ဟိုက္..ရွားဘားစ္..ဟုတ္ေပေသးဘူးေလ ) အထက္တန္း

ပညာကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရဲ႔ အထက္တန္းက်လွစြာေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအိပ္

ေက်ာင္းစားဘဝႏွင့္ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါသည္။ တတိယထပ္တြင္အိပ္ ဒုတိယအထပ္တြင္စာသင္ ေအာက္

ဆုံးထပ္တြင္ ထမင္းစား၊ အထပ္ထပ္ႏွင့္ေနထိုင္ရပါေသာၾကာင့္ အထပ္တန္းစားဟူရ်္လည္းေခၚဆိုႏိုင္ ပါသည္။ က်္ကားစကားခ်ပ္တည္း....။ အထပ္တန္းစားပညာသင္သားဘဝတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတလႊားအနယ္

နယ္အရပ္ရပ္မွ မတစ္ေထာင္သား..(မွားပါသည္) မတစ္ေထာင္သမီး မ်ားစြာႏွင့္ဆက္ဆံရပါသည္။

အိပ္ စား စာအံ ဟူေသာ ၃ရပ္ေသာ ႀကိယာျပဳစရာသာရွိေပေသာ အရပ္တြင္ေနထိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မိမိ

သည္ (မယ္ငီးပါ..အဟီး) စားျခင္းဟူေသာ ႀကိယာပုဒ္ကို အလြန္အမင္းႏွစ္ခ်ဳိက္သေဘာက်ကာ၊ အိမ္အျပန္ တြင္သာမက ယခုခ်ိန္ထိ တစိုက္မက္မက္ရင္ဝယ္ပိုက္ခါေနခဲ့ပါသည္။

မိမိ၏အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါ။ ယခုအခ်ိန္ကာလ ဘုတ္အုပ္တြင္ျပန္

ေတြ႔ေသာအခါ ၄ေတာင္ကြင္းထမိန္လည္း မဆန္႔ေတာ့ပါဟူေသာစကားမ်ားအရ ၄င္းတို႔က မိမိထက္ပိုရ်္

သဘာဝက်ေသာ ေပါင္ ၂ဝဝခန္႔ အေလးခ်ိန္ရွိ ခႏၶာပိုင္ရွင္မ်ားက သက္ေသထူေနပါသည္။ မည္သို႔ပင္

ျဖစ္ေစကာမူ အထပ္တန္းစားဘဝမွ ၾကက္သားဘဝကာလ(ဘြာေတး ဘြာေတး)...ၾကက္ၿခံေနေကာလိပ္

ေက်ာင္းသူကာလအခ်ိန္အထိ အတူတကြ လည္ပင္းဖက္ စားဖက္ အတင္းတုတ္ဖက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။

မိမိတို႔၏နံမည္အေခၚအေဝၚမ်ားသည္လည္း ငယ္နံမည္မ်ား ငယ္က်ဳိးငယ္နာမ်ားႏွင့္သာ ေခၚေဝၚသုံးစဲြေလ့

ရွိၾကပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ တဦးေသာ ေရာင္းရင္းစားဖက္ေတာ္တေယာက္သည္ ဒင္း၏ေကာက္ေကြး တြန္႔လိမ္ေသာဆံပင္ကိုစဲြရ်္ေသာ္လည္းေကာင္း ေနထိုင္ရာၿမိဳ႔ကိုအစဲြျပဳရ်္ေသာ္လည္းေကာင္း ေကြးေကြး ဟူေသာအမည္ထြင္ပါသည္။ အႏွီ ေကြးသည္ အကၽြႏု္ပ္ကိုအလြန္ေမတၱာရွိ ခ်စ္ခင္ေပသည္။ ေကၽြးေမႊး
တတ္ေပသည္။

ထိုကာလအခ်ိန္သည္ အကၽြႏု္ပ္တို႔ဘဝတြင္ "ဟင္းပုလင္း"ဟူေသာအရာသည္ ယခုေခတ္ အုိင္ပက္အိုင္ေပါ့

ကဲ့သို႔ပင္တည္း..။ ကင္းကြာရ်္ မရစေကာင္း။ မိဘမ်ားက လူႀကဳံတတန္ ကားတတန္ မိမိတို႔ေဒသဆိုလွ်င္ လိမ္ပ်ံတတန္ အတန္တန္ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ေပးလိုက္ၾကေသာ အႏွီ ဟင္းပုလင္းမ်ား ေရာက္ရွိ လာလွ်င္မွ်ေဝစားေသာက္ၾကရသည္မွာ ထုံးတမ္းစဥ္လာတခုပါေပတည္း။ မိမိထံဆိုက္ေရာက္လာေသာ
ဟင္းပုလင္းမ်ားသာမက လည္ပင္းဖက္ စားဖက္မ်ားထံေရာက္လာသမွ်ေသာ အရာမ်ားအားလုံးကိုလည္း
မိမိပိုင္ဆိုင္ သက္ဆိုင္တကဲ့သို႔ နားစြင့္ ေငးေမာ ေမွ်ာ္စား လုစားခဲ့ၾကရပါသည္။ တေန႔ေသာအခါတြင္
စားဖက္ေတာ္ မယ္ေကြးထံ ဟင္းပုလင္းတလုံး ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ထိုသတင္းကိုကား မိမိမၾကား သိလိုက္ရပါေခ်။ ၿခံဝန္းႀကီးသည္ က်ယ္ျပန္႔သကဲ့သို႔ ပိုင္ရွင္မ်ားသည္လည္း အျမင္က်ယ္ပါသည္။ သမုဒၵရာတခြင္တြင္ ကၽြန္းငယ္ေလးမ်ားကဲ့သို႔ေသာ အခန္းမ်ားစြာဖဲြ႔ထားပါသည္။ ေတာင္ဖက္ေစာင္းတစု၊ အေနာက္ ဖက္တတဲြ၊ အေရွ႔ဖက္တျခမ္း ဆိုတကဲ့သို႔ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္မ်ားစြာႏွင့္ တခန္းဝင္တခန္းထြက္ ရန္အဆင္မေျပလွပါ ။ၾကက္ၿခံႀကီးသည္လည္း အလည္ဗဟိုတြင္ခန္႔ခန္႔ညားညားတည္ရွိေနပါသည္။ စာရင္းခ်ဳပ္ ဆိုရေသာ္ မယ္ေကြးအခန္းသည္ အေရွ႔ဖက္အျခမ္းတြင္ တည္ရွိပါသည္။ မိမိသည္ကား
ေတာင္ပင္လယ္စားသခင္ျဖစ္ပါသည္။ 

မိမိ၏ လည္ပင္းဖက္မ်ားသည္ ေကတုမတီတိုင္းဌာနီမွ ပ်ဳိေမတသိုက္မကေသာ အအုံအက်င္းလိုက္ျဖစ္ ၾကပါသည္။ ၄င္းတို႔သည္ မယ္ေကြးႏွင့္ ကပ္ရပ္အခန္းကၽြန္းစုတခုထဲကျဖစ္ၾကပါသည္။ အိုင္ပြတ္ရုံမွ်သတင္း ရျခင္းေခတ္ မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း က်္သတင္းကားလွ်င္ျမန္စြာ မိမိနားထဲဝင္ေရာက္လာပါသည္။
( အိုင္ပြတ္=G4ဖုံးပြတ္ျခင္း)

ေနာက္ဆက္တဲြသတင္းတခုကားမယ္ေကြးသည္ ၄င္းတို႔၏ ပုလင္းမ်ားဖြင့္လွ်င္အနားကပ္လာေသာ္လည္း သူ႔၏ပုလင္းကိုကား သစ္သားေသတၱာထဲ့ထည့္ကာ လုံၿခဳံစြာ သိမ္းဆည္းထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုေခတ္
ကာလ အေဆာင္အခန္း ဆိုသည္ကား အထပ္သားနံရံျပားေလး ေထာင္ကာထားေသာ တန္းလွ်ားရွည္
ႀကီးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္စလႊတ္ရ်္ အထက္လည္းပိတ္ထားျခင္းမရွိပါ။ ကုတင္ေပၚတက္ ရ်္ေျခဖ်ား
ေထာက္ခါ စကားေျပာျခင္း အတင္းေျပာျခင္းမ်ား ေအးေဆးစြာျပဳလုပ္ႏိုင္ပါသည္။ ေကတုမတီမမမ်ားသည္ ပိန္ေသးညွက္စိခႏၶာပိုင္ရွင္မိမိကို ေျမွာက္ပင့္ေပးပါသည္။ ၄င္းတို႔အခန္းမွ မိမိကိုပင့္ရ်္ မယ္ေကြးအခန္းထဲ အခန္းကန္႔ထားေသာအေပၚမွဝင္သြားရန္ အႀကံေကာင္းမ်ားေပးပါသည္။ အမ်ားသူဌာေျမာက္ပင့္ေပးလွ်င္ တက္ေအာင္ကတတ္ေလေသာဝါသနာရွိသည့္မိမိသည္လည္း....။

တေန႔ေသာအခါ မယ္ေကြးသည္ ၄င္း၏အခန္းအားေသာ့ပိတ္ခါ အေဆာတလွ်င္ႏွင့္ အျပင္ဖက္သို႔ ထြက္ခြါ
သြားပါသည္။ အခ်ိန္ေကာင္းျဖစ္ေၾကာင္းသေဘာတူၾကၿပီးလွ်င္ မိမိအားဝိုင္းမပင့္ေကာ္ရ်္ မိမိသည္လည္း အခန္းထဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ ၄င္းတို႔ရည္ညႊန္းေသာ သစ္သားေသတၱာကို
ဖြင့္လွစ္ေသာအခါဝယ္ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ပုလင္းသည္ လွပခန္႔ညားစြာ တည္ရွိေန ပါသည္။ မိမိသည္ ပုလင္းဖြင့္ကာ လက္ညိဳးျဖင့္ တေကာ္မွ်အျမည္းသေဘာ စားေသာက္ေနပါသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္...
" ဟား...ျပန္လာၿပီ ျပန္လာၿပီ ေျပးေျပး..ဟူေသာအသံနဲ႔ တကြ ဝုန္း..ဒုန္း..ဒိုင္း ၿပိဳလွဲေသာအသံမ်ား၊
ကေလာက္ ဟူေသာအသံသည္ ေနာက္ဆုံးျဖစ္ေပသည္ " (ကေလာက္=ေသာ့ဖြင့္သံ)အကၽြႏ္ုပ္သည္
ဟင္းပုလင္းႏွင့္တကြ ကုန္းကုန္းကြကြ ပလုပ္ပေလာင္း....ေဟာင္းေလာင္းေဟာင္းေလာင္း~~~~~
(ေဟာင္းေလာင္းေဟာင္းေလာင္း=ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းဟေလသည္)

ကိုင္း...မိတ္ေဆြမ်ား အကၽြႏု္ပ္ရင္ထဲ ေခတၱခဏဝင္ၾကည့္ရ်္ခံစားေပးပါရန္.........

အားလုံးဘဲရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစရွင္
မီးမီး
( စာေရးဟန္ေျပာင္းပါလားဆိုလာသူ မိတ္ေဆြႀကီး နန္းၾကည္ အတြက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား)