တခါကစြန္ ့စားခန္း...

မဂၤလာပါရွင္~~~

အမ်ားသူငါေျပာသလိုဆိုရင္၊ တိုက္ဆိုင္မူ ့ရွိရင္ခြင့္လႊတ္ပါ..လို ့လုံးဝမေျပာပါဘူး။တကယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ေလး
တခုမွာတကယ္ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ဆိုပါေတာ့။ ဘာရယ္လို ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး။သာ
မာန္လူသားတေယာက္အေနနဲ ့ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မိတာပါ။ဒီထဲမွာပါ၀င္တဲ့လူေတြကိုလည္း က်မျပန္မေတြ ့
မိေတာ့ပါဘူး။ တေန ့ေရစက္မကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ေတြ ့ၾကမွာေပါ့ေလ...။

အခ်ိန္က ေဆာင္းတြင္းကာလတခု..။ေနရာက ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ျပည္လမ္းမေပၚက တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း သူေတြေနတဲ့၊အျပင္ေဆာင္(ပုဂၢလိကပိုင္)အေဆာင္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ..။လြန္ေလၿပီးေသာ(မယ္မီး ပထမႏွစ္
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူဘ၀အခ်ိန္ကာလေပါ့)..။ အဟဲ..ခုႏွစ္ေတြေတာ့တိတိက်က် မဆိုေတာ့ပါဘူး။သူမ်ား
ေတြအတြက္ဖုံးဖိေျပာရတာဆိုေတာ့..။ေကာင္းဘူးေလ။

အဲဒီအခ်ိန္တုံးက အဲဒီအေဆာင္ေလးကနာမည္ႀကီးပါဘဲ။ေက်ာင္းသူေတြ၈၀ ေက်ာ္ေတာင္ရွိတာ။ၿခံကလည္း
လည္းအက်ယ္ႀကီး၊သူတို ့ကနွင္းဆီစိုက္တာ၊က်မတို ့ေနတဲ့အခ်ိန္က်မွ၊ဘာစိတ္ကူးေပါက္လည္းသိပါဘူး။
ၾကက္ေမြးေတာ္မူပါတယ္။အဲဒီေတာ့ ႀကက္ေဆာင္လို ့လည္းေခၚႀကပါတယ္..:((((

က်မရဲ ့အမကလည္းေက်ာင္းနဲ ့နီးနီးဆိုတဲ့အေဆာင္မွာရွာၿပီး။ ညီမေတာ္..ကိုထားပါတယ္။ ေနာက္မွသိရ
တာက အေဆာင္ပိုင္ရွင္ရဲ ့သမက္ဗိုလ္မူးေရွ ့တန္းထြက္တုံးက၊စစ္ျဖစ္လို ့ရႊာပ်က္ျပီးဒုကၡေရာက္ေနတဲ့၊ရွမ္း
မိသားတစုကို ေခၚလာတယ္၊ကယ္တင္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ..။ ဒီကလည္းရွမ္းဆိုေတာ့ ရွမ္းလိုမူတ္ၾကတာေပါ့။

သူတို ့ေရာက္ကတဲက သူမ်ားနဲ ့စကားတခါမွမေျပာဖူးဘူးတဲ့။ အင္း..ဗမာလိုလည္းတလုံးမွမတတ္ၾကတာ..။
ေရာက္တာလည္း ၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုလားဘဲ..။ စုစုေပါင္း သားအမိသားအဖတသိုက္ ရ ေယာက္ လား၊
ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္မသိေတာ့ပါဘူးေလ။ ၾကာလာေတာ့လည္းလက္ဟန္ေျခဟန္နဲ ့ ဟိုေျပာ ဒီေျပာနဲ ့၊
ဗမာစကားနဲနဲပါးပါးနားလည္ပါတယ္တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်းဆီးမာန္ဆမ္(ရွမ္းေျမာက္ပိုင္း)ကဆိုေတာ့၊
က်မလည္းပိုစိတ္၀င္စားတာေပါ့။အဖြားက မိုင္းေနာင္ဆိုတဲ့ေဒသကေနလာတာေလ။အဲဒီနားတဝိုက္ကဆို
ပါေတာ့။

သူတို ့လည္းၾကက္စာစင္း ၿခံအလုပ္လုပ္ တကုက္ကုပ္နဲ ့၊တေနကုန္နားတယ္လို ့မေတြ ့ရပါဘူး။ေနရတာ
လည္း ေျမစုိက္တဲေလးနဲ ့ပါ။(ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲမွာေနာ္)ဇာတ္လမ္းက အစားအေသာက္ကေနစတာေပါ့။က်မ
တုိ ့ေခတ္ကထမင္းဂ်ဳိင့္(ဒန္ဂ်ဳိင့္)ဆဲြစားႀကတာ၊၂ဝ က်ပ္ပိုေပးၿပီး ၂ ေယာက္စားၾကတယ္ေလ။မယ္ငီးေတာ့ က်ယ္ႀကီးေတာ္မူတယ္ေလ။၂ဝ ပိုေပးၿပီး ေပၚဆန္းေမႊးဆန္ေလးထည့္ခိုင္းတယ္။သူတို ့ေပးတဲ့ဆန္ကစပါး
လုံးေတြၾကြက္ေခ်းေတြမ်ားလို ့။ဟင္းကလည္းစရင္းစာရြက္နဲ ့ေရးၿပီးထမင္းဂ်ဳိင့္မွာခ်ိတ္ထားတယ္။မစားတဲ့ဟင္း..ေရႊေဂါင္းေျပာင္ဆိုတဲ့ၾကက္ဥဘဲဥဟင္း၊ငါးဘတ္ေမႊ၊မဲေမွာင္မာေတာင့္ေနတတ္တဲ့ ကန္စြန္းရြက္
ေၾကာ္။အိုးးး..အမ်ားႀကီးဘဲ...။သူမ်ားနဲ ့ေရာသြားမွာစုိးလို ့အိမ္ကေၾကြရည္သုတ္ခ်ဳ ိင့္လးဘယ္လာတာ။ဒါေတာင္ခဏခဏမႀကိဳက္တာေရာပါလာလို ့၊ ရွမ္းမိသားစုကိုထမင္းခ် ိင့္ သြားေပးတယ္။စားၿပီးေသာက္ၿပီး
ေဆးၿပီးျပန္ေပးေပါ့။

ဒီလိုေနတာကို ဘယ္သေကာင့္သမီးလက္ခ်က္လည္းသိပါဘူး။ သြားတိုင္တယ္ေလ...။အေဆာင္ပိုင္ရွင္ေခၚ
ေျပာပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္မွာစိုးလို ့ေပးပါနဲ ့တဲ့။မႀကိဳက္ရင္ေခြးေကြ်းတဲ့၊ သြန္ပစ္တဲ့။သူတို ့က ကိုယ့္ဖာသာ
ကိုယ္ခ်က္စားရတာ။ေန ့တိုင္းကန္စြန္းရြက္...။ၾကက္စာကန္စြန္းေပါတယ္ေလ။သုံးရတဲ့မီးဖိုကၿခံထဲကသစ္တို
သစ္စေတြနဲ ့ထင္းမီးဖို..။မီးခုိးတလူလူေလးနဲ ့ေပါ့။က်မ သူတို ့တဲထဲ ဝင္ရင္သိပ္ေၾကာက္တာ..။သူမ်ားျမင္
သြားမွာစုိးလို ့။သူတို ့အတီးခံရတယ္တဲ့။

က်မေပးတဲ့ထမင္း ဂ်ဳိင့္ကသူတို ့အတြက္နတ္သုဓၵာ..။အစအဆုံးေျပာရင္ ယုံတမ္းပုံျပင္လိုပါ့...။အိမ္ႀကီးရွင္
ေတြက ၅မိုင္ခဲြဖက္မွာဆိုလား၊ေနာက္ထပ္ၿခံတခု ပိုင္ေသးတယ္။ အဲဒီဖက္ကိုလည္းသြားအလုပ္လုပ္ရတယ္
ေလ။ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုး၀ါးလွတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးမွာေနထိုင္ရတာပါ။

၁၆-၁ရ ႏွစ္ေက်ာင္းသူမယ္ငီးလည္း၊ သိပ္ဦးေႏွာက္စဥ္းစားတတ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ထြက္ေျပးေလဆိုၿပီး
ေျမွာက္ေပးလိုက္တယ္။ ရ ေယာက္လုံးျပည္လမ္းမေပၚမွာ အတဲြလိုက္ေျပးၾကပါတယ္၊စိကုပ္ၿပီးျပန္ေခၚလာ
အတီးခံရတယ္လို ့ေျပာပါတယ္။၂ ခါ ၃ခါထြက္ေျပးတယ္။ေနာက္ေတာ့ က်မေရႊဥာဏ္တမိုက္ေလးနဲ ့စဥ္း
စားမိတယ္။ အင္း...တခုခုေတာ့လုပ္ရမယ္...။

အကိုနဲ ့အမကိုလုံး၀ မေျပာရဲဘူး။ လွ်ာရွည္လြန္းလို ့အိမ္က သိပ္ကတအားႏွိပ္ကြပ္ထားတယ္ေလ။က်မအိမ္
(က်ဳိင္းတုံ)ကပ္ရပ္က အမတေယာက္ဆီကိုအကူအညီေတာင္းလိုက္ပါတယ္။တကၠသိုလ္ကရွမ္းစာေပနဲ ့ယဥ္
ေက်းမူ ့အသင္းဆိုတာရွိတယ္။အဲဒီကိုသြားေျပာေပးပါ။အသင္းမွာသြားေျပာၾကည့္ရင္တခုခုကူညီေပးမယ္လို ့ ထင္ပါတယ္ေပါ့။ ဒီလိုဘဲေျပာခဲ့ရပါတယ္ေလ။

အဲဒီအမေလးက ေျပာျပပါတယ္။ရွမ္းအသင္းက က်မတို ့အေဆာင္အိမ္ပိုင္ရွင္ဆီကိုသြားတယ္တဲ့။သူတို ့ကို
သြားျပန္ေတာင္းတယ္တဲ့။ဟိုကလည္းအျပင္လူေတြနဲ ့မေတြ ့ခင္ဓါးႀကိမ္းထားတယ္ဆိုေတာ့။ ေၾကာက္တယ္
ေလ။မလိုက္ဘူးလို ့ျငင္းတယ္တဲ့။

သူမ်ားေတြျပန္သြားရင္က်မကိုအတင္းေခၚၿပီးဖက္ငိုၾကတယ္ေလ။က်မေလစိတ္တိုလိုက္တာ။လိုက္မယ္
လို႔ဘာျဖစ္လို ့မေျပာလိုက္တာလဲဆိုၿပီးသူတို ့ကိုေအာ္မိေသးတယ္။ က်မအားလုံးကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ ့
လုပ္ရတာေလ။အိမ္ပိုင္ရွင္အန္တီႀကီးကလည္းက်မကိုခ်စ္တယ္။ ၿမိဳ ့ျပန္ရင္ျခင္းေတာင္းနဲ ့ အျပည့္စားစ
ရာေတြထည့္ေပးရွာတယ္။

အဲဒါနဲ ့အသင္းက က်မနဲ ့စကားေျပာခ်င္တယ္ဆိုလို ့။ ညညဆိုရင္မိန္းခေလးေဆာင္ဆိုတာ ၆နာရီဆိုပိတ္
တာနဲ ့။အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေအာင္လို ့။ရွမ္းျပည္နယ္ေန ့မွာကဖို ့အကက်င့္တယ္ဆိုၿပီးညေနထြက္
ရပါတယ္။တကယ္လည္း ကရတယ္။ ဒါနဲ ့စကားမစပ္..စိုင္းထီးဆိုင္ကသီခ်င္းဆိုတာေလ။ရွမ္းဓားသိုင္းအက
နဲ ့ေကာက္စိုက္မ်ဳိးႀကဲအက ဆိုလား..။အဲဒီတုံးက ေဆးတကၠသိုလ္လိပ္ခုံးမွာေဖေဖာ္ဝါရီလ ၇ ရက္ေန႔ ဆိုရင္
ရွမ္းျပည္နယ္ေန ့ က်င္းပပါတယ္။

အဲဒီေန ့မတိုင္မွီ က်မတို ့ရဲ ့စြန္ ့စားခန္းႀကီး၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါတယ္။ သူတို ့ကို ၿခံထဲ ကေနခိုး ထုတ္
ေပးတာ။ၿခံကလည္း ၿခံစည္းရုိး၂ထပ္ေတာင္ကာထားတာ။ၿခံထိပ္မွာ ပုလိပ္ကင္းတို ့ရဲကင္းတို ့ဆိုတာကရွိ
ေသးတယ္။အဲဒီေခတ္ကတိုင္းျပည္ရဲ ့အႀကီးဆံုးေသာလူႀကီးမင္းေနတဲ ့လမ္းထိပ္ေလ။ ၿခံကေထာင့္ၿခံ၊ ေဘး နားကလမ္းရဲ ့တဖက္မွာ ၊အစိုးရပိုင္တဲ့ စခန္းတခုနဲ ့ကင္းေစာင့္ေတြကလည္းရွိတယ္။ေျမပုံေတြဆဲြ၊အကြက္
ေတြခ်၊မမေလးကို ေမာင္ခိုးမယ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။

က်မဖက္ကလည္းအခက္အခဲေတြရွိတယ္။ ၿခံစည္းရုိးကိုၿဖဲလို ့မရဘူး။ ႀကိဳၿပီးေဖါက္ထားဖို ့လည္းလူကမ
ျပတ္ဘူး။အဲဒီေတာ့ဒီလူသား ရေယာက္ ။ၿခံစည္းရုိးေက်ာ္ႏုိင္ဖို ့ပင့္တင္ေပးရမဲ့ပုံ။အရပ္ေလး ၅ေပ ေပါင္ ၁၀၀ ေတာင္မရွိဘူး။ေပမွီေဒါက္မွီတာေလ..။

ဆရာသမားေတြကို တိုင္ပင္ရေသးတယ္။ နဲနဲေလာက္ စိတ္ခ်ရမဲ့တေယာက္ ၂ေယာက္ေလာက္ဖြင့္ေျပာ
ပါရေစလို ့။အကူအညီလိုလို ့ပါေပါ့။ အစက ေတာ့ပ္စီးကရက္ေလ..။တကယ္တမ္းထြက္ေျပးရမဲ့ေန ့မွာ
ႏို႔ညွာေကာင္ေလးတေယာက္က၊ေနာက္ၿခံတခုမွာညအိပ္သြားရတယ္တဲ့။ကဲ....ဘယ္လိုလုပ္ႀကမွာလဲ။

အဲ...ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားၿပီ။
ဆက္ရန္...လုပ္ပါရေစေနာ္...။
ခင္မင္တတ္တဲ့
မယ္မီး
#meemeenage
တခါကစြန္႔စားခန္း(၂)