အခ်ိန္ေတြျပန္တြက္ၾကည့္ရင္အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ..။တိတိက်က်အခ်ိန္ေတာင္ ဘယ္လိုမွျပန္မမွိတ္မိႏိုင္ေတာ့ဘူး...။ဒါေပမဲ့ခန္ ့မွန္းေျခ ၁၉၈၉ ႏွစ္ဦးပိုင္းေလာက္ ကပါ။
အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားတုံးကေပါ့။ က်မရဲ ့ဆရာမငယ္ ဘဝနဲ ့ေအးခ်မ္းေနတုံး
အိမ္မွာအၿမဲလာတည္းတတ္တဲ့ ဧည့္သည္တသိုက္၊ေရာက္လာပါတယ္။
သူက မႏၱေလးက သူ ့သူငယ္ခ်င္းတသိုက္နဲ ့လာတယ္။သူတို ့ဟိုဖက္ကမ္း(က်မတို ့အဲဒီတုံးက၊
ေျပာၾကတဲ့အတိုင္းဆိုရင္) အထဲထိဝင္လည္ၾကမွာေလ။ သူစရိတ္ျပတ္သြားလို ့အေဖတုိ ့ဆီက
ပိုက္ဆံေခ်းပါတယ္။ က်မကိုလည္း မေရာက္ဖူးေတာ့လိုက္လည္ပါလား..။
ပိုက္ဆံကို ဟိုေရာက္ရင္ေပးမယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ ့အေဖက သမီးလိုက္လည္ခ်င္ရင္သြားလည္ေလ။
ပိုက္ဆံယူသုံးလို ့ကုန္ရင္ျပန္လာေပါ့..တဲ့။ ဒီတခါသူတို ့က ေတာင္ႀကီးကေန ဆိုင္ကယ္စီးလာတာ။
လမ္းမွာ ၂ညၾကာသြားလို ့မအိပ္ေတာ့ဘူး ခဏနားၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္မယ္တဲ့။
ကိုင္း..သြားမယ္ မသြားဘူးဆိုတာ ၁ မိနစ္ေတာင္စဥ္းစားဖို ့ အခ်ိန္မရဘူး..။
လိုက္လည္မယ္..ဆိုၿပီး၊ အဝတ္အိတ္ျပင္ေတာ့၊ သူတို ့က ဟိုဖက္ျဖတ္ရင္ အထုတ္ႀကီးငယ္နဲ ့၊
မျဖစ္ဘူးတဲ့..။ ပိုက္ဆံရရင္ အဝတ္သစ္ေတြသာဝယ္လိုက္ေပါ့။ အိုး..ေကာင္းလိုက္တဲ့ အခြင့္အေရး...။
အေဖကလည္း..အိုေကဆိုေတာ့..။ အတြင္းပစၥည္းဘဲ ၂စုံထဲ့တယ္..ဟီး..မပါမျဖစ္ေလ..။
ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ေလးနဲ ့ အိမ္နီးနားခ်င္း ဆိုင္ကယ္တစင္းေခၚၿပီး လႊားကနဲတက္...မယ္မီးရဲ ့၊
ႏိုင္ငံျခားခရီးစခဲ့တာေပါ့..:P
အဲတုံးက က်မတို ့ဆီမွာ တာခ်ီလိတ္ကို ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီနဲ ့သြားၾကပါတယ္။ကားဆိုရင္ ကုန္ကားႀကီးေတြ၊ ဂ်စ္ဘီလူးလို ့ေခၚတဲ့ျပန္ဆင္ထားတဲ့ ဘီးအႀကီးႀကီးနဲ ့ေထြလာေနာက္တဲြပါတဲ့ ကားနဲ ့၊
သြားလာၾကပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ခ လည္းရာသီနဲ ့လိုက္ၿပီးေစ်းႏွဳံးအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိပါတယ္။ ၃ဝဝဝ က်ပ္ကေန-၇ဝဝဝက်ပ္ အထိရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာနဲနဲေျပာစရာေလးဝင္လာၿပီေလ။
အဲဒီေခတ္ကာလ ေငြေၾကးနဲ ့တြက္ၾကည့္ရင္ က်မတို ့ဆီက အဆမတန္ ျပည္မနဲ ့ကြာဟေနတာေတြ ့
ရပါလိမ့္မယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲတာရယ္၊ ေနာက္..ဘာဘာညာညာရယ္၊နဲ ့ဆိုေတာ့
ေစ်းျမင့္ရတာေပါ့။( အဲ..ေပါေပါရေပါေပါသုံး၊ ကဲ..ဒီလိုဘဲ ခပ္လြယ္လြယ္နဲ ့မမွတ္ပါနဲ ့လို ့..အဟား)))
၃ဝဝဝ က်ပ္ကသာမာန္ခရီးသြားအတြက္ျဖစ္ၿပီး၊ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ျဖတ္ျခင္းဌာ မတတ္ႏိုင္ေသာ အႏွီပုဂၢိဳလ္၊
မ်ားအတြက္ေတာ့ ရဝဝဝ လည္းေပးစီးသြားရတာပါဘဲ။...ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးလည္း..ဟုတ္လား..
အဲ..လွတပတ သတ္မွတ္ထားတဲ့အရြယ္မေရာက္ဘဲ၊ ဟိုဖက္သြား အလုပ္လုပ္ၾကမဲ့ မနန္းတို ့တေတြေပါ့။
တကယ္သနားစရာေကာင္းတာက မိဘမ်ားကိုယ္တိုင္၊လိုက္ပို ့တာပါဘဲ..။
ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးစစ္ေဆးလာပါၿပီ။ လူကုန္ကူးတားဆီးေရးအဖဲြ ့ဆိုလား..။
သပ္သပ္ရွိတယ္။ အားလုံးကိုမွတ္ပုံတင္စစ္တယ္။လဝက လည္းစစ္တယ္။
ကားလမ္းကေတာ့ အရမ္းႀကီးကို အထြဍ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္လို ့ေျပာ၊
ရင္ေတာင္ရမယ္..။ကားႀကီးေတြနင္းသြားတဲ့ ဘီးရာေပၚကေန ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းရတာပါ။
ကားတစီးရဲ ့ဘီးရာထဲဝင္ရပ္ရင္ ရႊံေျမနီထုက ခါးနဲ ့ပုခုံးၾကားထဲမွာရွိတယ္။က်မ အရပ္ျမဳပ္လုလုပါဘဲ...။
အရပ္ကလည္း ေပမွီေတာက္မွီ ၅ေပႀကီးမ်ားေတာင္..:P အဲ့ၾကားထဲကေန ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေတာ့
ပခုံးနဲ ့ဒူးေခါင္းက်ဳံထားမိတယ္..။ မိုးေလးတၿဖိဳက္၊ ႏွစ္ၿဖိဳက္ေလာက္က်ခါစ
အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၅ဝဝဝ က်ပ္နဲ ့သူတို ့အေခၚ ဘူးသီးဆိုင္ကယ္ေပၚမွာကားယားႀကီးခြလို ့၊
ဦးထုပ္ေတြဘာေတြနဲ ့ မ်က္ႏွာေတြကိုအဝတ္နဲ ့အုပ္လို ့ရင္တုန္ပန္းတုန္နဲ ့သြားရတာပါ။
ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ေကာင္ေလးက အမေသေသခ်ာခ်ာသာကိုင္ထားပါလို ့ေျပာတဲ့ၾကားထဲက၊
သူဘရိတ္အုပ္လိုက္တာနဲ ့က်မသူ ့ေခါင္းေပၚေက်ာ္ၿပီး ရႊံေတာထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးဝင္သြားပါတယ္:))
အိအိ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ၿပဲၿပဲ ရႊံေျမထဲ ႏွစ္ဝင္သြားတယ္ ဆိုေတာ့ မနာပါဘူး။
က်မတို ့ဆိုင္ကယ္ ၄ စီး၊အားလုံး အမ်ဳိးသမီးခ်ည္းဘဲ..။ ရႊံေတြနဲ ့မေခ်ာ္လွဲတဲ့ ဆိုင္ကယ္တစီးမွမရွိဘူး..။
က်မရဲ ့ဖိနပ္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး..။ေကာင္ေလးက သူ ့ဖိနပ္ကိုထုတ္ေပးပါတယ္။
US ဆိုက္5.5 ေလာက္ဘဲရွိတဲ့၊က်မေျခေထာက္နဲ ့ဆိုေတာ့ လမ္းေဘးကေတြ ့တဲ့ပလပ္စတိတ္ႀကိဳးေတြနဲ ့
အထပ္ထပ္ပတ္ထားရတာေပါ့။ ဖိနပ္က တထြာေလာက္ရွည္ ထြက္ေနၿပီး လူရုပ္က ရႊံလူးထားေတာ့ အရမ္းမိုက္တာဘဲ...။ ဟင္း..အဲတုံးက ကင္မရာေလးဘာေလး အနားမရွိလို ့ေပါ့..။ႏို ့မို ့ရင္ က်မရဲ ့ခရီးသြားေဆာင္းပါးႀကီး အေတာ္နာမည္ေက်ာ္မွာဘဲ...အဟဲ..။
လမ္းမွာ ၂ခါေလာက္ဘဲ နားတယ္။ ညမအိပ္ဘဲ အေရာက္ေမာင္းမယ္ဆိုၿပီး အသကုန္နင္းတာဘဲ..။
မိန္းမေတြခ်ည္းဘဲဆိုေတာ့ ညမအိပ္ရဲဘူးေလ..။ ကံဆိုးရင္လည္းဓါးျပနဲ ့ေတြ ့ႏိုင္တယ္..။
အဲဒီတုံးကလည္း ေပါမွေပါေပါ့..:)))
မနက္ ၉နာရီေလာက္မွာထြက္လာၾကတာ ည ၈နာရီေလာက္တာခ်ီလိတ္ကိုေရာက္တယ္။
အသိအိမ္မွာ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး တည္းခိုခန္းမွာအိပ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္အမ်ဳိးအိမ္မွလည္း မသြားဘူး..။
တိတ္တိတ္ေလးဘဲ သြားခဲ့တာ..။ေဟာ!!!ၾကည့္..ဒီမွာလည္း..တုိးတိုးေလး..ေျပာျပေနတာပါ..:P
အဲဒီတုံးက ဒီလိုဘဲသြားလာ ျဖတ္သန္းေနၾကတာေလ.။ခုလည္းဒီလိုပါဘဲေလ၊ လမ္းပိုေကာင္းလာတယ္ေပါ့။
{ခုေတာ့ က်မတို ့ၿမိဳ ့မွတ္ပုံတင္နဲ ့ဆို ဟိုဖက္ကမ္းမွာ ျပၿပီးေဆးကုဖို ့ဘုရားဖူးဖို ့ဗီဇာသေဘာမ်ဳိးေပါ့၊
ေတာင္းလို ့ရတယ္ေျပာတယ္။မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ဳိင္းတုံကလူေတြ က်ဳိင္းရုိင္း၊က်ဳိင္းမယ္ မွာေဆးကုၾကတယ္။ရန္ကုန္မွာဆင္းကုရင္လည္း ကုန္က်စရိတ္အတူတူဘဲ..။ေျပာတာဆိုတာ
လည္းနားမလည္၊အစားေသာက္လည္းဒုကၡေရာက္လို ့တဲ့။ ေခတ္ေတြေျပာင္းေနပါၿပီေလ..}
နဲနဲဝင္ရွည္ရမယ္ဆိုရင္ တေလာတုံးက တာေလၿမိဳ ့မွာငလ်ွင္လွဳပ္ေတာ့ တၿမိဳ ့လုံးပ်က္စီးၿပီး လူေတြလည္း၊
ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတယ္ေလ..။ တာေလ မိုင္းဇင္းဖက္က ရွမ္းဘုန္းႀကီး(ေတာ္ေတာ္အသက္ႀကီးပါၿပီ)၊
တပါးလည္းေျခေထာက္ေပါင္ရင္းေလာက္မွာ ဆိုလားက်ဳိးတယ္တဲ့။ က်ဳိင္းရုိင္းေခၚသြားဖို ့ျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊
ေနျပည္ေတာ္က လူႀကီးမ်ား လာေရာက္ၾကည့္ရွဳေနတဲ့အခ်ိန္နဲ ့ႀကဳံေတာ့..ေဟ့..တို ့ဆီမွာလည္း
ေဆးရုံရွိတာဘဲ ဘာလို ့ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရုိးလုပ္ရမလဲဆိုၿပီး၊ ေလယာဥ္နဲ ့ခ်က္ခ်င္း ရန္ကုန္ေဆးရုံကို၊
ပို ့ေပးပါတယ္။(အဟီး ဂလိုေတာ့ဘယ္ေျပာမလဲေနာ့္၊ ေဒၚမီးစဥ္းစားၿပီးေရးတာပါ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္က
ဒီတခါခ်က္ခ်င္းရတာေနာ္:P ) ဟိုေရာက္ေတာ့ လူႀကီးပို ့လိုက္တဲ့လူနာဆိုေတာ့ အခန္းနဲ ့ဘာနဲ ့ေတာ့ရပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးကလည္းဘယ္သူနဲ ့မွမသိ၊ကပိၸယလည္းဗမာစကားနားမလည္။
ေဆးရုံကေကြ်းတာဘဲ ေစာင့္ၿပီးစားရတယ္ေလ။ ရာသီဥတုကပူ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးပါဆို အားလုံးက ပူေလာင္ေနတာေပါ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ေလ..။ ဒါနဲ ့ ဘုန္းႀကီးက၊ေတာင္ႀကီးက သူသိတဲ ့ ဘုန္းႀကီးဆီ
ဖုံးဆက္ၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ တခါေတာင္ႀကီးက ဘုန္းႀကီးက ျပန္ၿပီး ၇န္ကုန္ ကရွမ္းေတြထဲကေယာက္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္လိုက္ေတာ့၊
က်မအမတေယာက္နဲ ့ဆက္မိတယ္။ က်မအမေျပာျပတာ သူေဆးရုံလိုက္သြားတယ္။
သစ္သီးေလးေတြ သြားကပ္တာေပါ့။ ဘုန္းႀကီးေလ သစ္သီးေတြကို အားပါးတရ ကေလးေယာက္လိုဘုန္းေပးရွာတယ္တဲ့။ ဘာမွမစားႏိုင္တာ ၃ရက္ေလာက္ရွိၿပီတဲ့။
ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တာဘဲလို ့မိန္ ့ပါတယ္။ က်မဆိုလိုခ်င္တာက ဘာသာစကားမတတ္၊ အသိအကြ်မ္း၊
မရွိရင္ ရန္ကုန္ကို က်မတို ့ေဒသကလူေတြ ေတာ္ရုံဆို မလာခ်င္ၾကဘူး။ ကဲ...ေဘးေခ်ာ္သြားၿပီ။
ျပန္ဆဲြေခၚရမယ္ တာခ်ီလိတ္ဖက္ကို...:))))) ေနာက္ေန ့ရွိဳးစမိုးထုတ္ၿပီး ဟိုဖက္ကမ္းကို ကူးလာၾကပါတယ္။
က်မမိတ္ေဆြကို လာႀကိဳတဲ ့ကားကေစာင့္ေနတာ တက္စီးၿပီး က်ဳိင္းမိုင္ ေခၚတဲ့ဇင္းမယ္ေရာက္ခဲ့တာေပါ့။
သူတို ့ေတြက က်မကိုရွမ္းဆိုၿပီး ထိုင္းစကားေတာ္ေတာ္တတ္မယ္လို ့ အထင္ႀကီးၾကတယ္ေလ..။
က်ဳိင္းမိုင္မွာတညဘဲ အိပ္ၿပီး၊ ဘန္ေကာက္ကိုထြက္လာၾကတယ္။ က်မကိုလည္း အတင္းေခၚၿပီး ကန္ ့လန္ ့၊
ကန္ ့လန္ ့နဲ ့ပါခဲ့တာေပါ့။ သူတို ့ရဲ ့မိတ္ေဆြ ထိုင္းရတနာကုန္သည္(သူ ့မွာ ရတနာကုမၼဏီနဲ ့
ဆုိင္အႀကီးႀကီး ရွိတယ္ေလ)ကသူတို ့ကို ဘန္ေကာက္မွာ က်င္းပတဲ ့ရတနာျပပဲြကိုဖိတ္တာေလ..။
အဲဒီတုံးက ျပပဲြကို ရွန္ကရီလာဆိုတဲ ့တကယ့္ ၾကယ္ငါးပြင့္ေဟာ္တယ္မွာျပတာေပါ့။
ျပပဲြကေပးသမွ်စာအုပ္ေတြယူ၊ ဟိုလူၾကည့္ ဒီလူၾကည့္၊ ရတနာေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖတ္ျဖတ္နဲ ့လင္းရွင္းေနတာေပါ့။
စိန္နဲ ့ပုလင္းကဲြေတာင္ ခဲြျခားျခင္းဌာမသိပါဘူး ဆိုတဲ ့မယ္မီးကိုမ်ားဂိုက္ဆိုၿပီး ေခၚလာတဲ့ အမေတြကိုလည္း အားနာပါတယ္။
က်မရဲ ့ေတာင္တလုံးေျမာက္တလုံး ထိုင္းစကားကို တက္စီဒရုိင္ဘာေတာင္နားမလည္ပါဘူး..။
ကိုယ္တည္းခဲ့တဲ ့ ေဟာ္တယ္ရဲ ့လိပ္စာကိုျပန္ေျပာတာ သူနားမလည္လို ့။ ကားနဲ ့၃ခါေလာက္ပတ္ပတ္ၿပီး၊
ရွာေနရတယ္။ တေယာက္မွလည္းလိပ္စာကဒ္ယူမလာၾကဘူး..။ ေနာက္ဆုံး သုံးဘီး တုတ္တုတ္စီးၿပီး အင္တာနယ္ရွင္နယ္စကား၊ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ ့ေျပာမွ ည၂နာရီထို းေတာ့ ေဟာ္တယ္ျပန္ေရာက္
လာၾကတယ္:)))
ေက်ာင္းၿပီးကတဲက ေတာင္ႀကီးေလာက္ဘဲသြားတတ္တာ၊ ၿမိဳ ့ေတာ္ရန္ကုန္ေလာက္ဘဲ ေရာက္ဖူးတာကိုး။
ေအာ္..သူမ်ားၿမိဳ ့ေတာ္က ဂေလာက္ေတာင္ တိုက္ေတြေပါေနတာကိုး...။သိမွမသိဘဲ..။ဒါေၾကာင့္ တို ့ေဒသက အိုက္စိုင္းတို ့ နန္းအီတို ့ေဆးလာသုတ္ၾကတာ ျပန္ကိုမလာၾကေတာ့ဘူး။
စပါးစိုက္တဲ့သူေတြ၊ ၿခံလုပ္တဲ့သူေတြေတာင္ရွိေတာ့ဘူးတဲ့...။
က်မေတာ့ ဒီဘန္ေကာက္ကိုအဲတုံးကျမင္တာ ပါးစပ္ေလး ေဟာင္းေလာင္းဟလို ့..။
Hua Hin နဲ ့Cha-Am သြားလည္ၾကပါတယ္။ ၿပီးဇင္းမယ္ျပန္လာၾကေတာ့ အဲဒီကအမေတြရဲ ့အေမအမ၊
ေဆြမ်ဳိးတသိုက္က ဝိုင္းေျပာၾကတာ။ျမန္မာျပည္ျပန္မေနနဲ ့ ဒီမွာေန။ဘဝေရွ ့ေရးအတြက္ႀကိဳးစား...။
ဘလားဘလားနဲ ့..ေျပာေတာ့ ေနလိုက္တာ ၉ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ပါေကာလားးးးးးး။
သူတို ့ဆီမွာေနမယ္ဆိုရင္ သူတို ့ေက်ာင္းတက္ဆိုလို ့၊ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ ့အေဖ့သမီး
သူတို ့ကႀကီးခေခြးက်က္မွတ္၊ခဲ့ရေသးတယ္ေလ..။ေက်ာင္းတက္လိုက္ အလုပ္လုပ္လိုက္နဲ ့ေနေနတာ..။
အေဖက်မ္းမာေရး အေျခအေနမေကာင္းလို ့အိမ္က အတင္းျပန္ေခၚေတာ့မွ ျပန္လာျဖစ္ေတာ့တယ္။
ေအာ္..ေမ့ေနလို ့ သူတို ့ေတြက ကခ်င္လူမ်ဳိးေတြေလ...။
ဟား..ကခ်င္ေတာထဲက ရွမ္းမတေယာက္အေၾကာင္းဆက္ရအုံးမယ္...။
ကဲ...ခရီးေတာ့စထားၿပီးၿပီ။
တကယ္တမ္းေျပာမယ္ဆိုရင္ တေထာင့္တညပုံျပင္ ဘယ္ကလိ္မ့္မတုံးဗ်ဳိ ့....
အားလုံးဘဲ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ ့ၾကပါေစ
မီးမီး
ဒီကာလရဲ ့တာခ်ီလိတ္-က်ဳိင္းတုံကားလမ္းခရီးကိုၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ဒီမွာနဲနဲေရးထားတာရွိပါတယ္။
