Tuesday, January 31, 2012

အိမ္စာကူးမလား..ေပးငါးျပား..

မဂၤလာပါရွင္~~~
အိမ္ကလည္းဒီလမွေျပာင္းျဖစ္တာ...။
ဒါေၾကာင့္ေပ်ာက္ေနတာေလ။
အိမ္ေျပာင္းပစၥည္းဘယ္ရင္း၊ေအာ္..ကိုယ့္ၿမိဳ ့မွာဆိုရင္အမ်ဳိးေတြအသိေတြနဲ ့၊
တေယာက္တလက္နဲ ့၀ိုင္းကူၾကမွာဘဲလို ့လည္းစဥ္းစားမိတယ္။
ဆက္စပ္ၿပီးေနာက္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကက်ဳိင္းတုံမွာေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ကာလအခ်ိန္ေလးေတြကိုျပန္သတိရလာတယ္။
(က်ဳိင္းတုံမွာ ၅ တန္းအထိဘဲေနခဲ့တာ)။

က်မလည္းငယ္ငယ္ကေတာ္ေတာ္ဇာတ္လမ္းေတြမ်ားပါတယ္။
သိပ္အဆိုးႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့လည္း၊ဆရာႀကီးရုံးခန္းဆိုတာေတာ့ခဏခဏေရာက္တတ္ပါတယ္။
ဟီး...(ေလာင္စိန္ေလ)။
က်မေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းကအလက(၃)ပါ။
ၿမိဳ ့မွာကမ်ားေသာအားျဖင့္ အထက(၂)မွာတက္ၾကတယ္။
ပိုေကာင္းတယ္လို ့ေျပာၾကပါတယ္။
အေမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ဘဲသူ ့အမ်ဳိးေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးဆီဘဲပို ့ထားပါတယ္။
ေနာက္သိပ္မၾကာပါဘူးဆရာမႀကီးလည္းေျပာင္းသြားပါတယ္။
အရင္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရမတက္ခင္ကေတာ့၊
အဲဒီေက်ာင္းကတရုတ္ေက်ာင္းေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ျပည္သူပိုင္သိမ္း..ဘာညာဘာညာနဲ ့ေပါ့။
က်မတက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တရုတ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။
ရွမ္းေတြ(ရွမ္းမွာလည္းမ်ဳိးစုံရွိေသးတယ္)၊တရုတ္၊အီေကာ(အားခါ)၊လီေရွာ၊လားဟူ...။
အစုံေပါ့..အဲ..ဗမာၾကေတာ့ရွားမွာရွား..။
က်မကတဦးတည္းေသာျမန္မာနံမည္ေလ...အဲဒီတုံးကေပါ့။
မရူယဥ္ဆိုတာေတာ့ရွိတာေပါ့။ဒါေပမဲ့..စီလုတ္ႀကီးေလ..။
က်မအေဖကအင္းသားဆိုေတာ့က်မတို ့ကနံမည္၂ခုနဲ ့။
ရွမ္းနံမည္နဲ ့ဗမာနံမည္ေပါ့။
အဖိုးက က်ဳိင္းရုိင္းဖက္ကလာတဲ့ ရွမ္းတမ်ဳိးဆိုပါေတာ့။
အဖိုးေပးတဲ့နံမည္က ဂုံရွမ္းလည္းနံမည္လည္းဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာလိုဘာသာျပန္ရင္ေတာ့ ေအးျမတဲ့ေငြလေရာင္ လို ့အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
အဲဒီနံမည္ကလည္း.. မွတ္ပုံတင္ထဲမွာဘဲရွိတာပါ။

က်မတို ့ငယ္စဥ္ခါကက်ဳိင္းတုံၿမိဳ ့မွာရွမ္းလိုမေျပာတတ္ရင္ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္မွာဘဲ။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဗမာစကားမတတ္ၾကပါဘူး။
၅ တန္းေရာက္ေတာင္ဗမာစာေကာင္းေကာင္းမတတ္ၾကပါဘူး။
က်မကေတာ့ကံေကာင္းတယ္ေခၚရမွာလားဘဲ။
အိမ္က ဦးေရွ ့ေန ေက်းဇူးေၾကာင့္ကြ်မ္းက်င္ေနတာေလ။(ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဖာ္..ရေသးတယ္.အဟဲ)
ဒါေပမဲ့အသံ၀ဲပါတယ္ေလ။
အႏုေတာထဲကလူေခ်ာေပါ့။
ဒီကဆရာမေတြစာသင္ရင္ ရွမ္းလိုဘာသာျပန္ေလးနဲ ့သင္တာဗ်..။
ဆရာမေတြလည္းရွမ္းေတြကိုး..။
အားလုံးက အံ၀င္ကြင္က်ေလးနဲ ့..။
ဟုတ္ေနတာ။

အာ..တေန ့ေတာ့က်မအတြက္စားေၾကာတခုဖန္တီးလာပါတယ္။
စစ္တပ္ကဗ်ဳဟာမူးခယ္မဆိုလား..၊ညီမဆိုလား..။
ဆရာမအသစ္ေလးေရာက္လာပါတယ္။
သနပ္ခါးေလးနဲ ့ပန္းပြင့္ေလးနဲ ့၀တၱဳထဲကအတိုင္းဘဲ။
ေတြ ့ဖူးေနတဲ့က်မတို ့ေက်ာင္းကဆရာမေတြကြာမွာကြာဘဲ..။
ေက်ာင္းလာရင္ကားေလးနဲ ့..။
၀ိုင္းၾကည့္လိုက္ရတာ..။
အဲ..က်မတို ့အတန္းကိုသခၤ်ာသင္ခ်ိန္၀င္လာေတာ့။
အားလုံးမ်က္လုံးေတြ၀ိုင္းက်ယ္ျပဴးၾကည့္ၾကေတာ့တာဘဲ..။
ဆရာမလည္းထိပ္ဆုံးနံမည္စရင္းေလးၾကည့္တာေပါ့။
ဘယ္သူေတြဘယ္၀ါေတြလဲဆိုတာ..။
ေနာက္ေတာ့နန္းပိန္း၊နန္းေဖါင္း၊နန္းခမ္း၊စိုင္းလွ်ဳိး၊စိုင္းရွဲန္၊အားရင္၊ေရွာက္ေမြ၊လီက်င္း..
နံမည္ေတြဖတ္ၿပီးတာနဲ ့ဆရာမလည္းမ်က္စိလည္သြားတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ေဒၚမီးကိုေခၚပါတယ္။
ဟဲ..သိတယ္ေနာ္..တဦးတည္းေသာျမန္မာနံမည္ေလ..။
ဟိုဟိုဒီဒီနဲ ့စကားေလးဘာေလးေျပာၿပီးစာသင္တာေပါ့။
အပ္က်သံေတာင္မၾကားရပါဘူး။(နားမလည္ဘူးေလ...ဟီး)
ၿပီးအိမ္စာေပး...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာမဆိုၿပီးတာတာေတြလုပ္တာေပါ့။

ဇာတ္လမ္းကမၿပီးပါဘူး၊သူငယ္ခ်င္းေရာင္းရင္းေတြကနားမလည္ေတာ့၊
တခန္းလုံးပြက္စိညံေနတာေပါ့။
တရုတ္ေတြကပိုဆိုးတယ္။
သူတို ့ကအိမ္မွာတရုတ္လိုေျပာ၊သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ရွမ္းလိုေရာ။
အဲ..ဗမာစကားမွာေတာ့..ထစ္ေနၿပီေလ။
မနက္ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့က်မရဲ ့သူငယ္ခ်င္းတရုတ္(လားတရုတ္လို ့ေခၚမလားဘဲ)။
သူတို ့အိမ္ကိုေရာက္ဖူးတယ္။ရုိးရုိးအအေလး..။
သူကက်မကိုအိမ္စာမၿပီးလို ့မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ ့စာကူးဖို ့လာေျပာတယ္ေလ။
ရုိးရုိးမကူးပါဘူးတဲ့၊မုန္ ့ေကြ်းမယ္ဆိုဘဲ..။
စားေၾကာ...။အိုေက..ကူးေလ။ေရာ့...အင့္ေပးလိုက္တယ္ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ။
(သူတို ့ခ်ည္းကပ္ပုံေနာ္...ခေလးဘ၀ကတဲက...:p)

ေနာက္တေယာက္လာျပန္တယ္။
သူကစကားနဲနဲရွည္တယ္၊ရုိးရုိးမကူးဘူး။ဟိုေမးဒီေမးလုပ္တယ္။
ေဒၚမီးစိတ္သိပ္မရွည္ဘူး။
အခ်ိန္ရွိခိုက္ကစားခ်င္တယ္ေလ။
ေနာက္မုန္ ့စားဆင္းေတာ့ ပင္စိမ္းသီးအလုံးလိုက္ဆားစိမ္ကို၊
ထိပ္ျဖတ္ၿပီးအလယ္အသားေလးထုတ္၊ပဲပုပ္ခ်ဥ္(ေခါက္လန္ဖြန္းထဲမွာထဲ့စားရတဲ့ပဲပုပ္)၊
နဲနဲေလးသိပ္ထည့္ၿပီးအဖုံးျပန္အုပ္ထားတယ္။
ၿပီး၀ါးေခ်ာင္းေလးနဲ ့ဟိုဖက္ဒီဖက္ေကြးေကြးေလး(ျခင္းေတာင္းပုံစံေလးေပါ့)။
ထိုးၿပီးေရာင္းတယ္။အဲလိုမ်ဳိးဟာေကြ်းတယ္။
တခု တမတ္။(ဟား..ခုေခတ္ကေလးေတြပိုက္ဆံအေၾကြေတာင္ျမင္ဖူးၾကရဲ ့လားမသိဘူး)
သိပ္ေတာ့မႀကိဳက္ဘူး။စပ္လို ့..ခ်ဥ္ခ်ဥ္ငံငံစပ္စပ္..ေလးေပါ့။
၂ေယာက္ေပါင္းၿပီး၀ယ္ေကြ်းတာေလ...။
ဟီး..ဒီကလည္းတုတ္တာဘဲ။

ေနာက္တခါစေနတနဂၤေႏြခံလို ့ဆိုၿပီးဆရာမက၊
အိမ္စာေတြအမ်ားႀကီးေပးလႊတ္လိုက္တာ။
ဒီတခါေတာ့ ၂ေယာက္မကေတာ့ဘူး...။
ကူးတဲ့သူနဲနဲမ်ားလာၿပီ။
သူတို ့ႀကိဳက္တဲ့ပင္စိမ္းသီးကိုလည္းက်မနဲနဲမုန္းခ်င္ေနၿပီေလ။
က်မစားခ်င္တာက မုန္ ့တီေၾကာ္လို ့ေခၚရမလားဘဲ။
ဆႏြင္း၀ါ၀ါေလးနဲ ့ၿပီးလက္ဆစ္ေလာက္ရွိတဲ့ၾကက္သြန္ျဖဴမိတ္ေလး ၄-၅ ေခ်ုာင္း၊
ေျမပဲဆံေထာင္းပါေလရာေလး၊ပဲပုပ္ခ်ဥ္ရည္က်ဲက်ဲေလးဆမ္း၊
ငွက္ေပ်ာ္ဖက္ေလးကိုကေတာ့ပုံထုပ္၀ါးတုတ္ေလးနဲ ့ထိုးၿပီးေရာင္းတာ။
အဲဒါလည္း တမတ္ဘဲ..။ဖက္ရႊက္ေလးကိုပါးစပ္မွာအပ္ၿပီးတုတ္ေခ်ာင္းနဲ ့၊
ကေလာ္သြင္းလိုက္ရတဲ့အရသာကပိုမိုက္တယ္။
တရုတ္မမေတြက ႀကိဳက္ဘူးတဲ ့။
ဒီေတာ့ စာအုပ္ကိုေပးတဲ့အခါမွာ လူကအီအီႀကီးလုပ္ျပတာေပါ့။
အဲ..သူတို ့ရဲ ့လူကဲခပ္နည္းပညာလည္းမေခဘူးဗ်..။
ကဲ..ငါတို ့ငါးျပားစီေပးမယ္..ဟုတ္လားတဲ့။
အင္းးးးးး....ဆိုၿပီးအင္းတာေပါ့။
မူလဂ်ီေလ..ၿပီးေတာ့ ေခါက္ဆိန္ ့ခို(မုန္ ့တီေၾကာ္)အားပါးတရအုပ္တာေပါ့။
က်မမုန္ ့ဖိုးတေန ့တမတ္ဘဲရတာ။မုန္ ့စားဆင္းခ်ိန္၀ယ္စားလိုက္ရင္၊
ေန ့လည္ေခါက္ေဆြ(ထမင္းကိုခပ္မာမာေလးခ်က္ၿပီးေရစင္ေအာင္ေဆး၊
ၿပီးႀကံရည္နဲ ့ဆမ္းေပးတာ၊မုန္ ့လက္ေဆာင္းပုံစံမ်ဳိးေပါ့)။
အဲဒါမ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အဲဒါက ၁၀ျပား၊၁၅ျပားလည္းေရာင္းတယ္။
အထမ္းနဲ ့ေလယာဥ္ကြင္းနားကရႊာကေနလာေရာင္းတာ။
သူတို ့ရဲ ့ႀကံကတအားခ်ဳိၿပီးေမႊးေနတာဘဲ။
နံမည္ႀကီးတယ္ေလ..။
ဆရာမေကာင္းမူ ့နဲ ့ေဒၚမီးမုန္ ့ေတြတအားစားရတယ္။
ဆရာမလည္းေနာက္ေတာ့နားလည္လာတယ္။
သူကဗမာလိုသင္က်မက တခါခါသာသာေလးျပန္ေပးေပါ့။


အိမ္ျပန္ရင္ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားလို ့အေမကစစ္လိုက္တာ။
မေျပာျပရဲပါဘူး..လူလည္က်ခဲ့တာကို..။
အတီးခံရမွာ..။
၆ တန္းေရာက္ေတာ့ေတာင္ႀကီးမွာေက်ာင္းသြားတက္တယ္။
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ မွျပန္လာရတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းငယ္ငယ္ရႊယ္ရႊယ္နဲ ့အိမ္ေထာင္က်တာမ်ားပါတယ္။
က်မေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူတို ့ခေလးေတြေတာင္ေက်ာင္းေနတဲ့အရႊယ္ေရာက္ေနၾကၿပီ။
ခုေနမ်ားၿပန္ေတြ ့ရင္ ရွက္စရာႀကီး...။

ကေလးဘ၀..စားဖို ့တခုထဲဘဲနားလည္ခဲ့တယ္။
ခုဒီလိုဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္...။
စားဖို ့ထက္ပိုအေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ၊ျပသာနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္၊
ရွိတယ္ဆိုတာ........သေဘာေပါက္လာပါတယ္။

ခင္မင္တတ္တဲ့
မီးမီး


11 comments:

  1. What a clever kid, lol!!!
    Mon Petit Avatar

    ReplyDelete
  2. သိပ္ဟုတ္တဲ့ ေဒၚမီးပါလား :D

    Mandy

    ReplyDelete
  3. ငယ္တုန္းက အေတြ႔အၾကံဳေလး ျပန္ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေနာ္...။ မီးမီးေျပာမွ ေခါက္ေဆြေတာင္စားခ်င္သြားတယ္...။

    ReplyDelete
  4. အားက်လိုက္တာ၊ :)

    ReplyDelete
  5. သိပ္ဟုုတ္တာေပါ့။
    အပူအပင္ကင္းတဲ့ခေလးေလးဘ၀ကိုုတခါျပန္ျပီးရခ်င္ေသးတယ္..
    အုုိင္အိုုရာ

    ReplyDelete
  6. Mon...Thanks...
    That time,I was a naughty girls..
    ;P

    Mandy..
    ဒီလိုလည္း.ညာတုတ္တတ္တယ္ေနာ္...ဟီး

    မိုးေငြ ့မီးေလးေရ...
    ေခါက္ေဆြ ့အရမ္းႀကီးကိုစားခ်င္တာဘဲ..
    ကုလားဆိုင္မွာႀကံေခ်ာင္းေရာင္းတယ္။
    ႀကိတ္ဖို ့ခက္ေနလို ့...။

    ျမတ္ၾကည္ေရ..
    တို ့ငယ္ငယ္တုံးကအေၾကာင္းေတြအားလုံးၾကားရင္၊
    လွန္ေျပးသြားမွာ..နဲနဲဆိုးတယ္တဲ့

    အိုင္အိုရာေရ..
    တကယ္ဘဲေနာ္...
    ခေလးေလးဘ၀ဘဲေအးခ်မ္းတယ္..။

    ReplyDelete
  7. ခုေတာ႕လူၾကီးျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ဘူး
    အရာရာစိတ္ညစ္ရလို႕ မမမီးငယ္ေရ း))

    ခ်စ္တဲ႕

    မဒိုးကန္

    ReplyDelete
  8. ဟာာာာာာာာာာာ
    က်ဴပ္ ကြန္မန္း မရွိပါလား ဂ်
    စိတ္နာလိုက္တာ ဂ်ာ

    ReplyDelete
  9. မမီးတို ့မ်ား ငယ္ငယ္ကတည္းက ပြဲေတာ္တည္ခဲ့တာကိုး..အားက်သဗ်ား...

    ReplyDelete
  10. တယ္ဟုတ္ပါလား ငါ့ညီမၾကီးက..
    ဘေလာ့ေလး စည္စည္ကားကားၿဖစ္ေနတာ ၀မ္းသာတယ္ေဟ့ :)

    ReplyDelete
  11. မဒမ္ေလးေရ..
    ႀကီးလာေတာ့လည္းျပသာနာေလးေတြကပိုႀကီး
    လာတာမ်ားလားေနာ္..။

    မက်ဳပ္ေခြ်းမေလး...
    ေနေကာင္းလား၊စိတ္ေကာေကာင္းလား..အဟဲ

    စန္းထြန္းေလးေရ..
    ေပါက္ကရရွစ္ေသာင္းျပသာနာေပါင္းစုံ၊
    ရွာတတ္တာေနာ္..ငယ္ကတဲက။
    စာေကာင္းေကာင္းေရးတတ္ရင္ေတာ့။
    မၾကားဘူးတာေတြ..စန္းထြန္းတို ့သိရမွာ..။

    ဦးကိုရင္ႀကီးေရ..
    ျဖစ္ညွစ္ၿပီးသန္းေခါင္ေက်ာ္တဲ့အထိထိုင္ေရးတာ..။
    မုန္ ့တီဘ၀ကျမန္ျမန္ေက်ာ္ခ်င္လို ့..။

    ReplyDelete