ဟိုဖက္ကမ္းကမီးထိန္ထိန္...

မဂၤလာပါရွင္~~~~

ဟိုဖက္ကမ္းကို က်မတို ့ရွမ္းလိုအသံထြက္မယ္ဆိုရင္ "လိွဳင္နား"လို ့ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ ့တဖက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ မယ္ဆိုင္ၿမိဳ ့ကို ေဒသခံေတြက လွိဳင္နား လို ့ဘဲေခၚၾကပါတယ္။
ဘယ္သြားမလဲ..လွိဳင္နား သြားမယ္...ဒီလိုေျဖရင္ ရွမ္း၊ႏို ့မို ့ရင္ၿမိဳ ့ခံလူေတြဘဲလို ့မွတ္ယူလို ့ရပါတယ္။
တျခားေဒသကလူေတြၾကေတာ့ မယ္ဆိုင္..ဘာညာ.. နဲ ့ေျပာၾကတယ္တဲ့။

ထိုင္း-ျမန္မာႏိုင္ငံ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ ့အဝင္နယ္စပ္ဂိတ္ဝ(ထိုင္းဖက္ကေနရုိက္တာ)

ကဲ..ဒီတခါေတာ့၊ အဲဒီ လိွဳင္နား မီးထိန္ထိန္ညီးတဲ့ ၿမိဳ ့ေလးနဲ ့အစျပဳၿပီး၊က်မရဲ ့ထိုင္းႏိုင္ငံက ၁ဝႏွစ္၊
တာအေတြ ့အႀကဳံေတြကို ေဖါက္သည္ခ်ဖို ့လမ္းခင္းလိုက္အုံးမယ္။
က်မ တာခ်ီလိတ္ကို ပထမဦးဆုံး ေရာက္ျဖစ္တာက အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘဝကတဲကပါ။
အေမ့ဝမ္းကဲြအကိုဆုံးေတာ့ က်မတို ့မိသားစု (အေဖ၊အေမ၊မမ နဲ ့က်မ) သြားၾကပါတယ္။
အဲဒီေခတ္ကာလက ကားလမ္းအေျခအေနဟာ အေတာ္ႀကီးကို ဆိုးဝါးလြန္းပါတယ္။
ဒီမိုင္တစ္ရာေက်ာ္ေလးကိုဘဲ ၂ညအိပ္ ခရီးနဲ ့သြားရပါတယ္။ သူမ်ားေတြ ေျပာေနတဲ့ ေမွာင္ခိုေခတ္ႀကီးမွာေပါ့။ အဲဒီေမွာင္ခို ဆိုတာႀကီး မရွိရင္လည္း တာခ်ီလိတ္ မေျပာနဲ ့က်မတို ့က်ဳိင္းတုံကလူေတြ ရိကၡာျပတ္ေသတာ ၾကာလွေပါ့။
ေတာင္ႀကီး-က်ဳိင္းတုံ ကားလမ္းက ၅ရက္ကေန တပတ္ ၁ဝရက္ၾကာတတ္တယ္။
ဒီေတာ့ ဆန္ ငါးပိ ငါးေျခာက္ ၾကက္သြန္ ငရုပ္သီး ဒီလို ကုန္ေျခာက္ေတြက လဲြလို ့၊
လူသုံးကုန္ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နဲ ့ အဝတ္အထည္ကအစ ေပါ့ ဟိုဖက္ကမ္းႀကီးကိုဘဲ၊
အားကိုးလာခဲ့ရတာပါ။ ေခတ္အေျခအေနလည္း ဒီလို နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္မွဳ ့ေတြကို၊
တရားဝင္ ပိတ္ထားေတာ့၊ ေမွာင္ခိုဆိုတဲ့ စကားေလးနဲ ့ေျပာင္ဘဲကူးသန္းေရာင္းဝယ္ၾကရပါတယ္။

ထိုင္းဖက္ျခမ္း မယ္ဆိုင္ကေနအထြက္ဂိတ္ဝ၊တံတားထိပ္ေပါ့ဟိုဖက္ထိပ္ကသစ္ပင္ေတြကျမန္မာဖက္ျခမ္း

ဒီလို ရွမ္းအေရွ ့ဖက္ျခမ္းေဒသရဲ ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အဲဒီလိုင္နား အေပါက္ကေန သဲ့ယူေနရတယ္ေလ။
က်မတို ့မ်ားမ်ားယူေလ ဒင္းတို ့ၿမိဳ ့ေလးက ထိန္ထိန္ႀကီး လင္းလို ့ဝင္းလို ့ စီးပြားေရးေတြ တက္ၾကတာေပါ့။
အေဖတို ့ေျပာျပဖူးတာက မယ္ဆိုင္ၿမိဳ ့ေလးက အရင္က ရႊာငယ္ေလးတခုအေနနဲ ့ဘဲရွိတာတဲ့။
လမ္းဘယ္ေလာက္ၾကမ္းလဲဆိုေတာ့ သူတို ့ႏိုင္ငံျပည္မဖက္ကိုသြားရင္  ျမင္းနဲ ့ဘဲ သြားရတာတဲ့။
မယ္ဆိုင္ၿမိဳ  ့လြန္သြားရင္ ေတာင္တန္းႀကီးေတြရွိတယ္။ အဲဒီေနရာတဝိုက္မွာ တရုတ္ေတြမ်ားတယ္။
(ကြန္မင္တန္တရုတ္အႏြယ္ေတြလို ့ အၾကမ္းအားျဖင့္ က်မတို ့ဒီလိုဘဲသိထားခဲ့ပါတယ္။
က်မတို ့က်ဳိင္းတုံၿမိဳ ့ကတရုတ္ေတြမ်ားတယ္။သူတို ့ေတြက တရုတ္စာကိုအဲဒီေဒသမွာ
သြားသင္ယူၾကတယ္။သူတို ့ေတြလည္းျမင္းေတြနဲ ့ဘဲသြားရတယ္လို ့ေျပာၾကပါတယ္။
ခုေတာ့ သူတို ့အားလုံးက ထိုင္ဝမ္မွာအေျခခ်ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။)
က်ဳိင္းရုိင္းဖက္ေရာက္မွ ကားေတြရွိတာလို ့ေျပာဖူးပါတယ္။ သူတို ့က ျပန္ၿပီး တာခ်ီလိတ္ဖက္ကမ္းကို အားကိုးခဲ့ရတာ။ျမန္မာေငြ ၁က်ပ္ကို ဘတ္ေငြ ၅ ဘတ္-၆ဘတ္ ေလာက္ရတယ္။
အဖိုးတို ့အေဖတို ့က က်မတို ့ဆီက ပစၥည္းကိုယူၿပီး ဟိုဖက္ကမ္းသြားေရာင္းခဲ့တာေပါ့။

ထိုင္းဖက္ကမ္းကေန တာခ်ီလိတ္ကိုလွမ္းျမင္ရတဲ့ပုံ

ေနာက္ပိုင္း ကေျပာင္းတိကေျပာင္းျပန္ေတြျဖစ္ၿပီး က်မတို ့အားလုံးဟာ သံကြန္ခ်ာေအာက္လူသားေတြျဖစ္သြားေတာ့၊ ဟိုဖက္က ပစၥည္း ဒီဖက္ျပန္ စီးဆင္းလာရတယ္ေလ။
အေဖ့မိတ္ေဆြေယာက္(ဟိုဖက္ကမ္းကလူပါ) သူ ့အိမ္မွာ ထိုင္းဘုရင့္ပုံ နဲ ့အဲဒီေခတ္က
ျမန္မာ့ျပည္ကအႀကီးဆုံးပုဂၢိဳလ္ရဲ ့ ဓါတ္ပုံ ခ်ိတ္ထားတယ္။ အေဖက ေမးေတာ့ သူကေျပာျပတယ္၊
ထိုင္းဘုရင္ကေနစရာေပးပါတယ္ ေက်းဇူးရွင္တဲ့။ ေနာက္တျခား ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သူတို ့ရဲ ့ေက်းဇူးရွင္စစ္စစ္ပါဘဲ။ သူလုပ္ေပးလို ့ဆင္းရဲတဲ့ဘဝကေနလႊတ္ေျမာက္ၿပီး၊
ခုလိုဆိုင္ႀကီးနဲ ့ခ်မ္းသာလာတာ သူ ့ကိုလည္းကိုးကြယ္ထားရမယ္တဲ့...ကဲ...။

အဲဒီအခ်ိန္တုံးက တာခ်ီလိတ္ေျမကြက္ေတြ အိမ္ေတြ ေစ်းႀကီးႀကီးဆိုရင္ ဟိုဖက္ကမ္းက လူေတြဘဲ၊
လာဝယ္ၾကတယ္ေလ..။ ေအာ္..ႏိုင္ငံျခားသားက ဘယ္လိုလုပ္ ေျမဝယ္ႏိုင္လည္း...!!!
ဂလိုမေမးနဲ ့ေလ....နယ္စပ္ဆိုတာ ... ပိုက္ဆံရွိရင္...ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တယ္လို ့ဘဲမွတ္...:P
က်မေတာ့ ေစ်းႏူန္းၾကားရတာနဲ ့တင္ ..အိုး..ပိုက္ဆံရွိလိုက္ၾကတာ၊
ဘယ္သူေတြ ဘာလုပ္လို ့ဂေလာက္ေတာင္ ခ်မ္းသာပါလိမ့္ေပါ့...စဥ္းစားေပးရတာ..အေမာ..။

ဒီမယ္ဆိုင္ၿမိဳ ့ႀကီးခ်မ္းသာလာတာ မေျပာနဲ ့က်မတို ့ေတာင္၊ထိုင္းပစၥည္းေလး ရန္ကုန္ ေတာင္ႀကီး၊
ေက်ာင္းတက္ရင္း ဘယ္သြားတာေတာင္ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရတာ။
ေလယာဥ္ပ်ံနဲ ့ဘယ္ၾက၊ ကားလမ္းနဲ ့ဘယ္ၾက၊ ကံမေကာင္းရင္ အဖမ္းခံရ၊ ဂိတ္ေၾကးေတြေပး၊
ကာစတန္ေတြေပးနဲ ့ေခတ္ကာလရဲ ့ကူးသန္းေရာင္းဝယ္မွဳ ့နဲ ့က်မတို ့ၿမိဳ ့ရဲ ့အသြင္ျပင္ေပါ့။
ေမွာင္ခိုၿမိဳ ့ဆိုၿပီးေလ..။ေျပာရရင္...က်ဳိင္းတုံ၊တာခ်ီလိတ္ကလူေတြေတာင္အေျခာက္တိုက္နာမည္ႀကီးလို ့။
ပစၥည္းအေကာင္းစားသုံးတယ္ဆိုၿပီးေလ...အဟဲ...။ မိတ္အင္ထိုင္းလန္း ကိုဘဲက်မတို ့အတြက္ေတာ့၊
အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလ...။

ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိက်မတို ့နယ္ကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထိုင္းမွာဘဲ အလုပ္သြားလုပ္ၾကပါတယ္။
ျမန္မာေက်ာင္းကို မူလတန္းအထိဘဲေနၿပီး၊ဆက္မတက္တဲ့ေကာင္ေလးေတြဆိုရင္ ထိုင္းသြားအလုပ္လုပ္။ အိ္မ္ေဆးသုတ္၊ ေမးလိုက္ရင္ ဘာလုပ္လဲ။ ေဆးသုတ္။
က်မလည္း ဘန္ေကာက္ရာက္ဖူးတာဟုတ္ဘူးေလ..။ရန္ကုန္ေလာက္ဘဲ ေရာက္ဖူးေတာ့၊
ဒီဘန္ေကာက္တၿမိဳ ့လုံး အိမ္ဘဲေဆးသုတ္ေနၾကတယ္ထင္ခဲ့တာ။
တိုက္ႀကီးတာႀကီးနဲ ့ဟီးေနတာ သိမွမသိတာ..အဲဒီတုံးကေပါ့..:P
ေကာင္မေလးေတြလား...ဟူး...ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္ တကယ္ရင္ေလးတယ္။ရင္နာတယ္။
ေနာက္ေတာ့ေျပာျပမယ္ေလ..ခုေတာ့ ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ အခန္းထဲမွာအလုပ္လုပ္ၾကတယ္လို ့ဘဲမွတ္လိုက္ပါ။
ေကာင္းေကာင္းသြားၿပီး ရုိးရုိးသားသားလုပ္စားတာလည္းရွိပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေျပာတာပါ..။
က်မေတာင္ အလည္ဆိုၿပီး သြားလိုက္တာ ၉ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ေသးတယ္ေလ..:))) 
အလုပ္လုပ္ ေက်ာင္းတက္နဲ ့အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး..။

ေ၇ႊႀတိဂံေဒသကကာစီႏိုကစားဝိုင္းတဲ့(ပိုင္ရွင္ကဘယ္သူလို ့ထင္လဲ..ထင္တဲ့အတိုင္းပါဘဲ:P )

ေနာက္ပိုင္း တာခ်ီလိတ္ဖက္ သြားမဲ့ေကာင္မေလးေတြဆိုရင္ က်ိဳင္းတုံအထြက္ ကားဂိတ္ေတြမွာ မွတ္ပုံတင္နဲ ့ေသေသခ်ာခ်ာစစ္လာတယ္။ အသက္ျပည့္၊မျပည့္ေပါ့..။ 
အသက္မျပည့္ရင္ အုပ္ထိန္းသူ မိဘ ပါရတယ္။ ေထာက္ခံစာပါရတယ္။
အဲးဒီ မိဘ ကိုယ္တိုင္က သြားေရာင္းစားတယ္ဆိုရင္...ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲ....:(((
ကဲပါေလ..လိုရင္းကိုမေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။သူတို ့ဖက္ကဘဲက်မတို ့ကယူတာဟုတ္ပါဘူးေလ။
ခ်ိန္ခြင္ညိွေပးတဲ့သေဘာနဲ ့က်မတို ့ဖက္ကလည္း တင္ပို ့တာေတြ(ေအာ္..ေမးေနေသးလား ေမွာင္ခိုေပါ့ :P)
ေပါေပါမ်ားမ်ားရွိတဲ့ ပိုင္ရွင္ဘယ္သူမွန္း လက္ညိွးထိုးျပစရာမရွိေသးတဲ့ ..(အဲ..အားလုံးပိုင္ၾကတာပါေနာ္)
ေက်ာက္စိမ္းတို ့၊ပတၱျမားတို ့၊ကြ်န္းသစ္တို ့၊ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာတို ့..မွားျပန္ၿပီ...
{ေကာင္မေလးေတြကိုစရင္းကေနဖယ္ထုတ္ေပးပါရန္...:)))ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြနဲ ့အစားထိုးဖတ္ရန္ }
ဒီလို အတုံးလိုက္ အတစ္လိုက္ပစၥည္းမ်ားကို တဖန္ျပန္လည္တင္ပို ့သြားေပးပါတယ္:P

ကုန္သြယ္ေရးေလာကေပါ့ဗ်ာ..။က်မလည္း ခပ္ထူထူလူဆိုေတာ့ သိပ္နားမလည္ပါဘူး..။
ဒီလိုနဲ ့ ေကြးေသာလက္မဆန္ ့ခင္ ဆိုတဲ့သခၤါရႀကီးအတိုင္းပါဘဲ...။
ၿဗဳံးဆို..တရုတ္ႀကီးကတက္လာ..။ ကိုယ္တို ့ဆီက တံခါးေလးနဲနဲဟလို ့။ေရစီးေတြ ေျပာင္းလာရျပန္ေပါ့။ 
တရုတ္ပစၥည္းေတြဒလစပ္ဝင္လာ ေစ်းကခ်ဳိ၊ ထိုင္းႀကီး ဂန္ ့ခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္ 
လူတကာ အဲ..မွားတတ္ေနတယ္ :)ပိုင္ပစၥည္းေတြလည္းစာရြက္ႀကီးေတြနဲ ့ကုန္တင္သေဘာၤႀကီးေတြစီးလို ့၊
ခန္ ့ခန္ ့ႀကီးခရီးသြားလာႏိုင္တဲ့အခ်ိန္၊ နယ္စပ္က ျဖဴနီဝါျပာေဆးလုံးေလးမ်ား ကမာၻအႏွံေျခဆန္ ့သြားေနတဲ့အခ်ိန္၊ အဲလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေပါ့၊ 
က်မမယ္ငီးတေယာက္ အမ်ဳိးသားကို ေခၚၿပီး က်မနယ္ေျမကိုသြားလည္ခဲ့တယ္။မယ္ဆိုင္ေလ..။
အခ်ိန္မရရင္ က်မအိမ္အထိမျပန္ႏိုင္ဘူး။ နယ္စပ္ကေန ေငးေမာၾကည့္ရူၿပီး ျပန္လာရပါတယ္။

အသစ္ဖြင့္တဲ့ေနာက္ျမန္မာဖက္ကူးတံတားတခု

အဲဒီတုံးက ဓါတ္ပုံေလးေတြပါ။ က်မ ထိုင္းဖက္က ကားသမားေတြ၊ စတိုးဆိုင္ရွင္ေတြ ဟိုဟိုဒီဒီ ဗ်ဳးခဲ့၊ ေမးခဲ့
စပ္စုစိန္လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ သူတို ့ေျပာျပတယ္။ သူတို ့မိဘ ေတြရွာထားေပးလို ့တာ ေနစရာအိ္မ္ရွိတာ။
ေနရာေကာင္းေတြ လမ္းမတန္းက အိမ္ႀကီး ၿခံႀကီးေတြကို မင္းတို ့ဖက္ကလူေတြဘဲ ဝယ္ႏိုင္တာ...။
ေစ်းဆိုရင္ ဘတ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာဘဲ။ အရင္ကလူေတြေရာင္းၿပီး ၿမိဳ ့စြန္ေျပာင္းၾကၿပီေလ။
ဟိုဖက္ကမ္းက လူေတြဘဲ ခ်မ္းသာတာ(ေဟာ..သူတို ့လည္း..က်မတို ့ကိုဟိုဖက္ကမ္းလို ့ဘဲေခၚတာဗ်) ။
အသုံးအေဆာင္ အဝတ္အထည္ဆိုရင္လည္း သႀကၤန္အခ်ိန္ဘဲ ေစာင့္ေရာင္းေနရတယ္။
လိွဳင္နားဖက္ မင္းတို ့ဖက္ကလူေတြဘဲေလ...။အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ တအားဝယ္တာဘဲ။
တုိ ့ေတြမဟန္ေတာ့ဘူး..။တကယ္လို ့ တံခါးတကယ္ဖြင့္သြားရင္...။
သူတို ့ေတြလည္းျပန္သြားၾကမွာဘဲ....။
တို ့မီးေရာင္ေတြေတာ့မွိန္ က်သြားမွာဘဲ...။
gas က အစမင္းတို ့ဆီကဘဲေလ...တဲ့....။ 
ဟိုဖက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္...
ဒီဖက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္...
ကမ္း ၂ ဖက္စလုံး မီးအေရာင္ မမွိန္ေစခ်င္ပါဘူး..ေလ.. 

အားလုံးဘဲ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ ့ၾကပါေစ 
မီးမီး