Thursday, February 11, 2016

လူစုံရင္တက္ကုန္ဖြင့္ၾကစို႔...

(၂ဝ၁၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ မွာေရးထားၿပီး တခါမွ မတင္ျဖစ္ဘဲ က်န္ေနတာ ခုမွျပန္တင္လိုက္ပါတယ္)

မဂၤလာပါရွင္~~~
၁၉ရ၄ သီတင္းကၽြတ္ခါနီး အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပဲြအခ်ိန္ေပါ့..အဲဒီအခါတုံးကဆိုရင္ အင္းေလးဟာ
ေရေတြျပည့္လွ်ံေနၿပီး ခုလိုပုံစံမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ အဖြားရဲ႔ဇာတိရြာက နန့္ပန္ေရလယ္ရြာပါ။ အဖြားကေတာင္ ႀကီးမွာေနၿပီးအင္းထဲက သူ႔အကို ဆီအၿမဲသြားေလ့ရွိတယ္။ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ သူဖာသာသူသြားေပမဲ့ ဒီလို အခါေန႔မ်ဳိးဆိုရင္ေျမးအေပါင္း အားလုံးပါရပါတယ္။ အဖြားတို႔ကေမာင္ႏွမ၄ ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဖြားရဲ့ညီမ ဖြားပု၊ အဖြားကိုေတာ့ အားလုံးကေပါင္ေ႒းအိုလို႔ေခၚၿပီးအဖိုးကိုေတာ့ ပဥၨင္းေခါင္လို႔ေခၚပါတယ္။ အဖြားရဲ့ 
ေမာင္တေယာက္က်ေတာ့ ဖိုးစာ လို႔ေခၚပါတယ္။အဖိုးပဥၨင္းေခါင္မွာေတာ့  ေမြးစားသား (တူအရင္းကိုျပန္
ေမြးစားတာ)ဘဲရွိပါတယ္။ ဖြားပု ေပါင္ေ႒းအို ဖိုးရင္နဲ႔ဖိုးစာ ဒီ၃ေယာက္ကေနေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေျမးေတြ ဆိုတာ မနဲမေနာေပါ့..က်မရဲ႔ အကိုအမဝမ္းကဲြ ၂ဝမ္းကဲြေတြ ၂ဝေက်ာ္ ၃ဝ နီးပါး အမ်ားႀကီးထဲမွာက်မက မိန္းကေလးေတြထဲကအငယ္ဆုံးေပါ့ရွင္..။

ေဖါင္ေတာ္ဦးဘုရားပဲြက သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႔လည္းတိုက္ေတာ့ ဘုရားလည္းဖူး၊ အင္းထဲမွာ အမ်ဳိးေတြတသိုက္နဲ႔ အၿမဲ တပတ္ ၁ဝရက္ေနၾကပါတယ္။ ဟိုး..အရင္အဖိုးတို႔ ေခတ္က (က်မတို႔ ရဲ႔အဖိုး အရင္းက အေဖငယ္ငယ္ ကတဲကဘဲဆုံးပါးသြားတယ္တဲ့) ပဥၨင္းေခါင္(ပဇင္းေခါင္လို႔အသံထြက္ပါတယ္) အေတာ္ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကာလက နန့္ပန္ေရလယ္ရြာမွာ ကုန္းေျမနဲ႔ အိမ္ဆိုတာ အဖိုးအိမ္တခုဘဲရွိခဲ့ပါတယ္။ အိမ္အျပင္ ပတ္ပတ္လည္မွာ ေျမးေတြလာရင္ ကစားဖို႔ ဖိုးေခါင္
ကကြင္းျပင္တခုလုပ္ထားပါေသးတယ္။ အဖိုးတို႔ ေမာင္ႏွမ၄ေယာက္မွာ အဖြားက ဒုတိယေလ။ ဖိုးေခါင္က ငယ္ငယ္နဲ႔ မုဆိုးမျဖစ္သြားတဲ့ အဖြားကိုၾကည့္ရူေစာင့္မခဲ့ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ သူ႔ညီညီမကေပါက္ဖြားလာ တဲ့ေျမးေတြအားလုံးကိုလည္း အရမ္းခ်စ္တယ္။ တေယာက္ခ်င္းရဲ႔အႀကိဳက္ေတြကိုသိတယ္။


က်မကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတဲက လူ႔ကန္႔လန့္ဂြစာလားမသိပါဘူးရွင္..။အင္းထဲဆင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေရဗူး
တျပင္ျပင္နဲ႔ ၊ဘယ္ညာမွာေရဗူးစလြယ္သိုင္းပါလို႔ ေစာင္းငမ္းေစာင္းငမ္းနဲ႔ သြားပါတယ္။ တျခားေရကိုမ
ေသာက္ဘူး ကိုယ့္ေရဗူးထဲကေရဘဲေသာက္တယ္။ တခုခုေကၽြးရင္ ႏွာေခါင္းတရူံရူံနဲ႔ ရူရိုက္စမ္းသပ္ၿပီးမွ
စားေတာ္မူပါတယ္။ သူမ်ားေတြေျပးလြားကစားၾက ေရကူးၾကနဲ႔ ကိုယ္ေတာ့ ေရဗူးႀကီးလြယ္လို႔ အိမ္လည္မွာ
ငုတ္တုတ္ႀကီး။ အဲဒီေတာ့ အကိုအမေတာ္ေတြကလည္း သိပ္မၾကည္ဘူး ဘယ္သြားသြားမေခၚခ်င္ၾကဘူး
ေလ။ က်မ စကားမေျပာတတ္တဲ့အရြယ္မွာကတဲ တဲ့အရမ္းႀကီးကို စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေအာင္ လူႀကီးေတြ ကိုက်ီက်တတ္ပါတယ္တဲ့။ ထမင္းစားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ခူးခပ္ထဲ့ေပးမဲ့ပုဂံကအစ အရင္ျပရတယ္၊ က်မက လက္နဲ႔ ေတာက္ၾကည့္တာတဲ့ တိန္းတိန္းလို႔ျမည္တဲ့သံပုဂံေတြဆိုရင္ ကန္ထုတ္လိုက္တယ္ ပုတ္ထုတ္ လိုက္တယ္တဲ့။ က်မတို႔ အေခၚတိုက္ပုဂံ ေၾကြပုဂံလွလွေလးမွ စားေတာ္မူပါသတဲ့။ ^_^  အဝတ္
ေတာင္မွ ဝတ္ခါနီးနမ္းၾကည့္ေသးတယ္။ အနံသိပ္မၾကိဳက္ရင္ မဝတ္ဘူးတဲ့ဆရာေရ႔..။ အခုေတာ့ ဒီလို
မဟုတ္ပါဘူး..လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာေနတတ္ပါၿပီေလ..။

ဓါတ္ပုံကိုေတာ့ အင္တာနက္မွာ ဂူဂဲတန္ခိုးနဲ႔ႀကံဖန္ထားတာပါ း))

ခင္ႀကီးက်ယ္ကို စာရင္းခ်ဳပ္ေတာ့ ကစားခ်ိန္ၾကရင္ ဘယ္သူမွမေခၚဘူးေပါ့။ အပ်ဳိလူပ်ဳိေတြျဖစ္ေနတဲ့ အကို အမေတြက စက္တပ္ေလွႀကီးကို ေမာ္တာျဖဳတ္ၿပီး ေလွာ္တက္ကိုယ္စီနဲ႔ သြားၾကတယ္။ ဘုရားေပါက္
ကိုသြားၾကတာပါ။ နဲနဲငယ္တဲ့ အကိုငယ္အမငယ္ေတြက(ေလွာ္တက္လည္းကုန္ၿပီေလ) အိမ္နီးနားခ်င္း ကေလွာ္တက္ေတြ သြားဌားၿပီး ေလွခပ္ေသးေသးကို ေလွာ္ၿပီးထြက္လာၾကပါတယ္။ ဒီကလည္း သူမ်ားမ
ေခၚေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ကေနေငးေမာၾကည့္ရူေနရုံကလဲြလို႔ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ..။
က်မကိုေတာ့ ငယ္လည္း ငယ္ေသးတယ္ နဲနဲဆိုရင္ အတိုင္အေတာလည္းထူေတာ့ သူတို႔မေခၚခ်င္ၾကတာ အဆန္းမဟုတ္ပါေလ။ က်မအသက္ ၁ဝႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ဘဲရွိေသးတာ..။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရကူးခ်ိန္ဆိုရင္တအိမ္လုံးတုန္ခါေန
တာဘဲ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေနၾကလိုက္တာ။ အင္းထဲကအိမ္ေတြက သူတို႔အေျပာအရဆိုရင္၂ေဆာင္ျပိဳင္ ၂ထပ္ႀကီး..ဆိုတာေလ...။တကယ္ဘဲ အိမ္သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ေမ်ာက္ရူံးေအာင္ေဆာ့ခဲ့ၾကတာ။က်မတို႔အ
တြက္ မုန္႔ေခါင္းဘီးကို အဖိုးကမုန္႔သည္ေခၚ သပ္သပ္ငါးမ်ားမ်ားနဲ႔ (အထဲကအစာသြပ္တာ ငါးနဲ႔ၾကက္ သြန္ၿမိတ္)စပယ္ရွယ္လုပ္ခိုင္းၿပီး ေတာင္းလိုက္လာပို႔ခိုင္းတာေလ။ အရမ္းစားေကာင္းဘဲ။ က်မတို႔ဦးေလး
အဖိုးရဲ႔ေမြးစားသား က်မတို႔အေခၚေလးေဖ ဆိုတာ အရမ္းဝတယ္။ ေရထဲက်ရင္ ေရမႏွစ္ဘူးဆိုလို႔ သူ႔ကို အတင္းေရထဲတြန္းခ်ၾကတာ ကိုယ္တို႔အားနဲ႔ သူကလူပ္ေတာင္မလူပ္ဘူး။ အရမ္းဝတာကိုး..ဟီး..ေပါင္
၃ဝဝ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္နဲ႔တူတယ္။


အဖိုးအိမ္ကဟင္းခ်က္တဲ့ေယာက္မႀကီးေတြကအစ သူတို႔ယူၾက တယ္။ ေဟး..ဟား..နဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး၊စိတ္
တျခမ္းကလည္းမနာလိုဘူး။ လိုက္လည္းမသြားရဲဘူး..။ နဲနဲႀကီးတဲ့ အကိုအမေတြေတာ့ ေလွႀကီးနဲ႔သြား လိုက္ၿပီ က်မကသူတို႔နဲ႔လိုက္ခ်င္တာ။ ေခၚၾကဘူးေလ။အငယ္တသိုက္ က်မအကို ကိုကိုညီညီတို႔ကေတာ့ တက္တိုတက္ရွည္ေတြနဲ႔ ေပါ့။ ေလွာ္တက္ေတြေျပာတာပါ။ တယာက္ကညာဖက္ ေလွာ္ရင္တေယာက္က ဘယ္ဖက္နဲ႔ သူတို႔ ေလွက လွည္ေနတယ္ ေရွ႔မ သြားဘူး။ ဘာရမွာလည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ရီေပးတာ
ေပါ့..ေလွာင္တာေလ..။ သူတို႔က အိမ္ဝင္းထဲကေနမထြက္ႏိုင္ေသးဘူး။လည္ေနတာ ေနာက္ေတာ့ တန္း တန္း မတ္မတ္တေနရာမွာ ခံေနပါတယ္..ဟီး.. အိမ္သာေလ အိမ္သာတိုင္ၾကားထဲခံေနတာ..။ ေအာ္လိုက္ ၾကတာ အေပၚကအိမ္သာထဲမွာသာလူရွိရင္ေတာ္ေတာ္ရီရမယ္။ အိမ္သာလည္းလူႀကီးလူငယ္ခဲြထားတယ္။
အကိုငယ္က လူႀကီးအိမ္သာသြားတက္ၿပီးျပဳတ္က်ဖူးတယ္ေလ..။

အင္းထဲကအိမ္ေတြပါ
တကယ္ဘဲ လူေတြစုံေတာ့ သူတို႔တက္ကုန္ဖြင့္ၿပီးသြားလိုက္ၾကတာ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ လို
ရာပန္းတိုင္ေတြေရာက္သြားၾကတာဘဲ။ ေၾကာက္ရႊံၿပီး ေနာက္တြန္႔ေနရင္သာ ဘယ္မွမေရာက္ဘဲ ရပ္ေန တယ္။ ဒီအခ်ိန္ ၂ဝမ္းကဲြ တဝမ္းကဲြ အကိုေတြအမေတြ ဘယ္ဘဝေရာက္လို႔ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ကိုယ့္ဘဝ နဲ႔ကိုယ္ အဆက္အသြယ္ေတြလည္းမရွိဘူး။ အေဖနဲ႔ အကို ၂ေယာက္လုံးဆုံးေတာ့ အင္းထဲက အမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အဆက္ျပတ္သြားတယ္...။ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်မလည္းက်မေလွ
နဲ႔ေလွာ္ၿပီးသြားေနရမယ္လို႔တခါမွမထင္မိခဲ့ဘူး..။ ဆက္လက္ေလွာ္ရအုံးမယ္ေလ...။ တေန႔ေတာ့ ပန္းတိုင္ေရာက္မွာေပါ့...။ လူမစုံလည္းတက္ကုန္ဖြင့္ၿပီးေလွာ္ရအုံးမယ္...။

အားလုံးဘဲရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစရွင္~~~
မီးမီး

6 comments:

  1. ပန္းတုုိင္က ခဏခဏ တုုိးေတာ့ ပိုုပိုုေလွာ္ေနရသလုုိဘဲ မီးမီးရယ္။
    အုုိင္အိုုရာ

    ReplyDelete
    Replies
    1. ပန္းတိုင္မေရာက္ခင္
      တက္က်ဳိးလို႔
      ခဏရပ္ျပင္လိုက္
      ေမာလို႔နားလိုက္နဲ႔
      ရာသီဥတုေဖါက္ျပန္လို႔
      ေရွ႔မတိုးႏိုင္..ဒီလိုနဲ႔
      ဒီကလည္း
      ခုထိေလွာ္ေနတုံးဘဲ
      မရယ္...

      Delete