Wednesday, December 21, 2016

ဖက်ရှင်များနဲ့ကိုယ်တို့နိုင်ငံသား...

မင်္ဂလာပါရှင်~~~

အလို...ဒီတခါတော့..မယ်ငီး..ဖက်ရှင်တွေဘာတွေနဲ့ခေတ်မှီချင်နေပြီမထင်ပါနဲ့..။ ထုံးစံသွားရင်းလာရင်း
အတိတ်ဇာတ်လမ်းပြန်တွေးမိတော့မနေနိုင် ပြောချင်တာပေါ့..။ Fashion  ဆိုတာဘိုစကားကနေတိုက်ရိုက်
ယူပြီးသုံးနေကြတဲ့၊လုံးဝကြီးကို အသုံးတည့်လှတဲ့ ကျမတို့အတွက်နေ့တိုင်းပြောနေကြတဲ့ စကားတခွန်းပေါ့
ရှင်။ သူ့အဓိပ္ပါယ်ထဲမှာမှ ကျမမယ်ငီး အဝတ်အစားဆင်ယင်တာ၊ အပြုအမူစတိုင်ပေါ့လေ အဲ့တာလေးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြောပါရစေ...။ကိုယ်တို့ရွှေပြည်ကြီးရဲ့ဖက်ရှင်တော့ တမူထူးခြားတာတွေ အများကြီးပါ။
ကျိုင်းတုံကအလှုတခုစီတန်းလှည့်နေကြတာ

အဝတ်အစားဖက်ကိုကြည့်ရင် မြန်မာပြည်မှာ အမျိုးသမီးတွေဆိုတာ ထမိန်လုံချည်ဝတ်နေကြတဲ့ခေတ်ကနေ
(တိုင်းခြားပြည်ခြား နေရာဒေသကို ၁၉၈၈ နောက်ပိုင်းမှာ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်တာပိုများလာကြတာလေ) ဒီ
တော့ ခေတ်ကာလလဲပြောင်းလဲလာတယ်ဆိုပါတော့။ ထမိန်တွေ အသာခေါက်လို့ ဂါဝန် ဘောင်းဘီတွေ
ပြောင်းလဲဝတ်တတ်လာကြတယ်။ လူငယ်တွေဘဲမဟုတ်ပါဘူးလေ ၅ဝကျော်မယ်ငီး အရွယ်အထိဆိုပါတော့
လုံးလုံးကြီးပြောင်းလဲ ဝတ်ဆင်တာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ပွဲလမ်းသဘင် မင်္ဂဆောင်အခန်းအနားတွေ 
ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေသွားရင်တော့ ထမိန်တွေ အသက်မရူအင်္ကျ ီတွေ..အဲလေ..ကိုယ်ကြပ်အင်္ကျီတွေ
ပြောတာ..အဟဲ..😆 ဝတ်နေကြပါသေးတယ်။

၂ဝဝဝ ခုနှစ်လောက် မယ်ငီး ရန်ကုန်မှာ အူကြောင်ကြားစွာနဲ့ ခဏပြန်ရောက်ခါစပေါ့၊ ရန်ကုန်ရောက်ခါစ
ဝတ်စရာမရှိပါ၊ ထားခဲ့တဲ့အဝတ်အစားတွေကလည်း ၉နှစ်ကြာတော့ ဘီဒိုကဟောင်းလောင်းဘဲကျန်တာ
အမေတို့ အလှုကောင်းကောင်း လုပ်လိုက်လို့ကုန်ပေါ့..။ ပါလာတာတဲ့ တိုနံ့နံ့လေးတွေနဲ့ကိုယ်ကလည်း
ရိူးမပေးချင် 😁ဒီတော့ ဈေးပြေးရတယ်..လွယ်ပါတယ်။ အပေါ်အင်္ကျ ီတွေကတော့ ဝတ်လို့ဖြစ်တယ်။
ကိုယ်ကချည်သားတွေဘဲဝတ်တာလေ။ အသားအရည်အလာဂျီဖြစ်လို့၊ဒါနဲ့မာစရိုက်ခေါ်လား....ချည်သား
ပြောင်
လေးတွေ (ခုတော့ အဲ့လိုမျိုးလိုချင်တာ ပြန်ရှာလို့မတွေ့တော့ဘူး အသားအရမ်းညံ့တာဘဲရှိတယ်)
😕😒
ထမိန်ကွင်းတွေရောင်းတာတွေ့တယ်..အရမ်းလှတာဘဲ။ (ကိုယ်ကကြိုက်တာကိုး..တဒါဇင် တိတိဝယ်တယ်ရောင်စုံရှင့်..ဟိုကမေးပါတယ် နယ်သွားရောင်းဖို့လား...တဲ့..ဟီး..) ဆိုင်သွား..အားလုံးချုပ်ခိုင်းတယ်။
ဆိုင်က
အထက်ဆင်တပ်ရင် ကြာမယ်တဲ့..။ ကဲ...မတပ်ဘဲ ၂ထည်အရင်ချုပ်ပေးဆိုပြီး၊ စောင့်ယူလာရတယ်။ မှတ် မှတ်ရရ ပန်းဆီရောင်နဲ့ ခဲရောင်လိုလို...။ အရောင်တွေလည်း အရမ်းလှ၊ အသားလေးလည်းနူးညံ့၊ အရမ်း ပူရင် တဖြတ်ဖြတ်နဲ့ ထမိန်ကိုခါလို့လည်းရ..လေဝင်လေထွက်ကောင်း..လို့.. ဘယ်ပြောကောင်းလိုက် မလဲ၊ ထမိန်ဝတ်ရတာ အဆင်ပြေပုံများ..😜😝

လူကလည်း ခပ်ပိန်ပိန်ပုပုဆိုတော့ အိတ်စလွယ်သိုင်း၊ ရေဗူးနဲ့ယပ်တောင်နဲ့၊ထီးဂေါက်နဲ့ မျက်စိထဲ သာမြင်
ယောင်ကြည့်လိုက်ပါ။ ရန်ကုန်ရောက် မယ်ငီးဖက်ရှင်ပါရှင်...။ ရန်ကုန်မှာနေခဲ့တဲ့ဘဝကလည်း တကဲ့ကို
တထောင့်တညပုံပြင်ထက်ရှည်တဲ့ ဇတ်လမ်းခင်းနေခဲ့ရတာ။ အဲ့ထဲမှာ ထိုင်းသူဋ္ဌေးတယောက်ပိုင်တဲ့ စိန်
သွေးစက်ရုံမှာ စကားပြန်ဆိုပြီးသွားလျေက်တာ၊ တကယ်အလုပ်လုပ်ချိန်ကြတော့ စကော့ဈေးထဲက သူဖွင့် ထားတဲ့စိန်ဆိုင်ခဏလောက်ကူရောင်းပေးပါဆိုသတဲ့...။ စာရင်းချုပ်တော့ မယ်ငီး စကော့ဈေးခေါ် ဗိုလ်ချုပ်
ဈေးအရှေ့ဖက်တန်းအဝင်နားက ဆိုင်ခန်းတခန်းမှာ စိန်ရောင်းသူဘဝ ၃လလောက် ဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ထိုင်းသူ
ဋ္ဌေးက သူ့စကားပြန် အမျိုးသမီးတယောက်နံမည်နဲ့ဖွင့်တာပါ။ ဇာတ်လမ်းကစလာပြီ..ဟီး...။ ရန်ကုန်က ဗိုလ်ချုပ်ဈေးလိုနေရာ မှာ ပျိုပျိုအိုအို နိုင်ငံခြားသားအပါအဝင် လူတကာဝင်ထွက်သွားလာနေတဲ့နေရာမှာ၊ ဖက်ရှင်မျိုးစုံ နေ့တိုင်း မရိုးအောင် မြင်နေရတဲ့နေရာပေါ့။ စကားတခွန်းပြောစရာမလို ဖြတ်သွားဖြတ်လာ
လူတွေလိုက်ကြည့်ရုံနဲ့ တခါခါ အူတက်အောင်ရီရတယ်..။

ပို့စကဒ်ကိုင်ပြီး နိုင်ငံခြားသားနောက်လိုက်ရောင်းတဲ့ခလေးတသိုက်ကို အတင်းမောင်းထုတ် ဟိတ်နဲ့ဟန်နဲ့
တိုက်ပုံနဲ့ ယောပုဆိုးနဲ့ လာဟောက်စားပြီး သူကျတော့ အနားကပ်လို့ပိုက်ဆံလှဲချင်ရင်ပြောတဲ့.
ရောင်စုံခဲလုံး..အဲလေ..ကျောက်တွေပြ ပြီးညာရောင်းနေတဲ့သူတွေလည်းရှိပါ့၊ ကိုယ့်(သူဋ္ဌေးက အဲ့ခေတ်မှာ
ဦးပိုင်နဲ့ အလုပ်လုပ် တာဆိုတော့ သူကရန်ကုန်အကြောင်း ကိုယ်ထက်အပုံကြီးသိတယ်) သူကဘောလုံးပွဲတွေ လည်းလောင်း ကစားလုပ်တာ။ သူတခါရူံးရင် သိန်းမြောက်များစွာ၊ တရက်ကျတော့ သူ့ဆီ လူတယောက်
လာပါတယ်။ YG လက်ကိုင်ဖုံးလေးတွေပေါ်ခါစကိုယ်တော်ချောက ရှေ့ကနေ နားကြပ်နဲ့ လမ်းလျောက်ရင်း
ပြော သူ့နောက်ကကောင်လေးကဖုံးကိုင်ပြီး နောက်ကနေတကောက်ကောက်လိုက် ကြားထဲက ကြိုးက တန်းလန်းကြီးပေါ့ရှင်။အဲ့တာ..မီးမီး..သိလား တဲ့။ သူဋ္ဌေးမေးပါတယ်။ ဒီကတောသား ဘာသိလိမ့်မတုံးဗျ
သူကပြောပြပါတယ်။ အဲ့တာ..မှတ်ထား နံမည်ကြီး"ထေဆာ" တဲ့...အဟဲ..ထိုင်းတို့ပြောတဲ့ အသံ အထွက် အတိုင်းရေးတာပါ😉ဂလိုဂလို...😛 တိုတိုကြီး ဖက်ရှင်ကတော့ ရှေ့ကမော့မော့ လျောက်ပါလို့ နောက်က
ကော့ကော့လေးလိုက်ရ တယ်တဲ့ဗျား...။ အော်..မေ့နေလို့  လည်ဂတုံးရှပ်လေးနဲ့ချည်သားပုဆိုးလေးပေါ့ 😣

စကားပြန်ကောင်မလေးမှာ မွေးစားအမတယောက်ရှိပါသေးတယ်။ အဲ့ခေတ် ရန်ကုန်ထုံးစံအလုပ်မရှိယောင်
ခြောက်ဆယ်ကများသား။မေးလိုက်ရင်ပွဲစား..ဘယ်ကပွဲမှာသွားစားကြလဲမသိ..ဟီး..။ အဲ့မမကြီးက အလုပ် သင်သဘောမျိုးလာလုပ်ပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်ကစိန်ပွဲစားဆိုလား...။ ထားပါတော့...လာပြီလေ ဖက်ရှင်အ
ကြောင်း..မာစရိုက်ထမိန်လေးနဲ့ ချွေး၂၄နာရီပြန်နေပြီး ယက်ခပ်နေရတဲ့ ခင်ခင်နှမမယ်ငီးကို သူဋ္ဌေးကအ
ထင်ကြီးပေမဲ့( သူက မယ်ငီးကျိုင်းမယ်မှာလုပ်ခဲ့တဲ့နေရာကိုသိတာကိုး..အဲ့တာက သူတို့နိုင်ငံမှာ နံမည်ကြီး) စကားပြန်သူဋ္ဌေးမပေါက်စနဲ့အပေါင်းအပါတသိုက်ကတော့ အထင်စမောတာပေါ့လေ..။ စိန်မမကြီး ဆို
ပေါ်တင်မေးပါတယ်။ မမီးမီး..အလုပ်ကိုလာတာ အင်္ကျီကောလှဲခဲ့ရဲ့လားတဲ့..ညအိပ်ဝတ်အင်္ကျီဖြစ်နေလေ
မလား..ဆိုဘဲ..ဟီးဟီး...။ သူကိုယ်တိုင်တော့ ထိုင်းကလာတဲ့ brand ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အင်္ကျ ီတွေနဲ့ဆိုတော့
ပြောအားရှိတာပေါ့လေ..။ အဲ့ခေတ်က ထိုင်ဝမ်အင်္ကျ ီတို့ MK Fashion ကထိုင်းထုတ်အင်္ကျီတွေဆိုရင်
အပျံစားတွေပေါ့လေ..။

ရန်ကုန်မှာ ခပ်စုတ်စုတ်ဝတ်ရင် ဘယ်သူမှလူရာမသွင်းဘူး သိလား။ သားသား နားနား အဝါတုံးအခဲတွေ
ပုလင်းကွဲတွေ အဲလေ..ရွှေတွေစိန်တွေဝတ်မှ သူတို့ကကြည့်တာတဲ့။ အဲ့လိုလူတွေဘဲ သူများကိုလိမ်ရင် 
ထိပ်ဆုံးက..အဟီး ။ မိုးစက်ပုံစိန်လော့ကက်သီးဆိုတာ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ဒီဇိုင်းမျိုးလည်းတော့မသိ၊ အသက် ၄ဝ နောက်ပိုင်း မမတွေ အသေကြိုက်၊ လူတန်းစားမရွှေးနော် မိုးစက်ပုံဆိုပေမဲ့ ခပ်ပြားပြား ပုံစံ
ရွှေပြားပေါ်မှာ စိန်ခဲသေးသေးလေးတွေ အတန်းလိုက် အခွေလိုက်ပေါ့လေ ထဲ့ထားတာ။ ဘုရားစူးစိန်တွေ
ဆိုပါတော့၊ အရောင်ကမဲပုပ်နေတာ ဝါကျင်နေတာ သေချာကြည့် မှန်ကွဲလေးတွေကိုတူနဲ့ထုထားသလို
ကြေ
မွနေတဲ့ အရည်အသွေးရှိစိန်ဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ် လက်ပြောင်နေမှာလဲ..။ အဝါရောင်ရွှေကြားထဲမဲမဲသဲသဲစိန်လော့ကက်ကြီးတွေကိုယ်စီနဲ့ပေါ့လေ။ စိန်အရည်အသွေးကောင်းရင်ကောင်းသလို ဈေးက
မြောက်တော့
စိန်လည်ဆွဲဖြစ်ရင်ပြီးရော ဆိုတဲ့လူတန်းစားရှိနေတော့လည်းပြောသလို မဲခဲသဲလေးတွေ
အရောင်းကောင်း
ပေါ့။ တချို့ကစိန်ကိုဘဲ ဖက်ရှင်ထင်ကြသလို ရွှေမှရွှေဆိုတဲ့ ဖက်ရှင်ပရိတ်သတ်ကလည်း
မနဲမနောဆိုလား။

ရွှေပြည်ကြီးကပုံတွေတင်ရင်မဖြစ်ဘူးလေ..ဟီး
ဒါကတရုတ်ပြည်ကရွှေမမတယောက်..တဲ့
သူ့ဖက်ရှင်ပေါ့...
ထားပါလေ..ဆက်ရအောင်...ဒါပေမဲ့ဗျာ လူတွေကိုအပေါ်ယံလေးကြည့်ပေါင်းကြတာ အမှန်ဘဲ..။နေ့တိုင်း
ဈေးရောင်းရင်း အတွေ့အကြုံတွေ အများကြီး ရပါ့။ ပိုက်ဆံရှိသူလူတန်းစား အများကြီး ပါဘဲ တချို့ကလည်း အနေရိုးကြပါတယ်။

အဲ့ခေတ်က ( ၂ဝဝဝခုနှစ် ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့တူတယ်) စိန်တလုံးကို  သိန်း ၁၅ဝ တန် ၂လုံးလောက်လိုချင်ပါတယ်
ဆိုပြီး လာမှာတဲ့မိသားစု၊ ဝတ်ထားတာက ထိုင်းကလာတဲ့ ညဝတ်အိပ် အကျီခြင်ထောင်ဇာကို အနားသပ်ချုပ်ထားတဲ့ ဝမ်းဆက်😂၊ တကိုယ်လုံးစိန်တွေ ပွစိထအောင်ဝတ်ထားတဲ့ အန်တီကြီးက ဖိစကဒ် နဲ့
နငယ် ရှိတ်လေး 😁 လမ်းလျောက်တော့ သူ့မှာ ဂျပန်မလေးလို ခြေလှမ်း စိတ်စိတ်လေးနဲ့လှမ်းရ ရှာတာ
😸😅ထက်ထက်မိုးပြူး ကြော်ငြာတွေနံမည်ကြီးချိန် သူဝတ်သမျှ လိုက်ဝတ်တဲ့သူတွေလည်း အများသား။ လိုက်တာမလိုက်တာ အပထား...ခေတ်ကိုလိုက်မှခေတ်မှီတာကွ..ဆိုတာ အဲ့အချိန် ဗိုလ်ချုပ်ဈေးမှာတွေ့
ခဲ့ရတယ်။ သံရုံးက အမြဲတမ်းဖေါက်သည်တွေလည်းရှိတယ်..။ ကိုယ်တွေကသာ ဟယ်လိုလို့ဘိုလို
နူတ်ဆက်ပေမဲ့ မင်္ဂလာပါခင်ဗျာ...လို့လာလာပြီး အာလူးဖုတ်တဲ့ ရှရှားသံရုံးက မိတ်ဆွေကိုလည်း
သတိရမိပါ
သေးတယ်။

ဈေးရောင်းရင်းနဲ့အတွေ့အကြုံတခု ပြောပြရအုံးမယ်။ လိမ်တဲ့လူတွေ အကြောင်း။  ဈေးဝယ်သူ အများကြီး လာရင် မှန်ဘီဒိုထဲကဟာတွေ တခုထဲ ဘဲထုပ်ပြပါ။ နောက်တခုပြခိုင်းရင် တခုသိမ်းပြီးမှ တခုပြပါလို့
အမြဲသူတို့ကိုကိုပြောရတယ်။ တနေ့တော့ နိုင်ငံခြားသားတသိုက် မယ်ငီးက နောက်အရောင်းစာရေးတ
ယောက်နဲ့  အလုပ်ရူပ်နေချိန်၊ သူ့ဆီ(သူဋ္ဌေးစကားပြန်) မြန်မာတွေပါဘဲ စိန်အကြွေတွေ ကြည့်ချင်လို့တဲ့။
ကိုယ်တချက်တော့ သူ့ကိုကြည့်ပေးပါသေးတယ်။ နောက်တော့ နိုင်ငံခြားသားဆီအာရုံရောက်သွားပြီး
ရောင်းပြီးတဲ့အချိန်မှာဘဲ သူကတယောက်ထဲအလုပ်တွေရူပ်နေတာတွေ့ရတယ်။ ထပ် သလဲလဲ စိန်ပွင့်
တွေရည်တွက်နေတယ်..စိန်တပွင့်ပျောက်သွားလို့တဲ့..။ ဟိုလူတွေလည်း ထွက်သွားလိုက်ပြီလေ။ သူက
အထုပ်လိုက်ဖြေပြတာကိုး...။ သူဋ္ဌေးကိုဖုံးဆက် အကြောင်းကြားတော့ တန်းပြောတာက အဲ့အချိန် မီးမီး
ဘယ်မှာလဲတဲ့..ကဲ..ကြည့်ပါအုံး...။ သူဋ္ဌေးကိုအကျိုးအကြောင်းရှင်းပြလိုက်ပါတယ်။ တကယ်ပါ
ဗိုလ်ချုပ်ဈေးဆိုတာ တယောက်အပေါ် လိမ်ညာစားသောက်နေကြတာက တပုံတခေါင်းကြီး...။
ကြာကြာနေရင်
မယ်ငီး ဂန့်သွားနိုင်တယ်...နောက်တော့ သူတို့ကိုတာတာလုပ်ပြီး လစ်ရတာပေါ့...။

ရန်ကုန်မှာတော့ စနေတနင်္ဂနွေဆိုရင် လူမူ့ရေးနေ့ကြီးလို့တောင်ပြောချင်တယ်။ အလူတွေ မင်္ဂလာဆောင်
တွေ မွေးနေ့ပွဲဘာညာတွေကအများသား။ ဒီကလည်းတတ်နိုင်သလောက်ရှောင်ပါတယ်။ မှန်တာပြောရရင် ကိုယ်ကြပ်အင်္ကျီနဲ့ ယားကျိကျိထမိန်တွေဝတ်ပြီး( ချိတ်တွေ ပိုးတွေမှရတယ်လေ)လူကြားထဲမှာ ပါးစပ်ကြီး
ဖြဲပြီးနေရတာ စိတ်ကြဉ်းကြပ်လို့ပါ။ ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ စပို့ရှပ်ဝတ်တဲ့သူတွေ၊ ဘုရားပေါ် ကုန်းမရ ကွမရ
စကဒ်ကြပ်ကြပ်ကြီးတွေ လေဒီရူးနဲ့ မြေနီချိုင့်ခွက်လမ်းမှာ အားလုံးဖော်မတတ်တွေလည်း တွေ့ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့နေရာဒေသနဲ့ ကိုက်ညီလိုက်လျောစွာ ဝတ်တတ်နေတတ်မှလည်း ဖက်ရှင်ကျတယ်ထင်တာဘဲလေ။

မယ်ငီးသာ မာစရိုက်ချည်သားပြောင်လေး..အသေကြိုက် အဲ့လိုသာ ဝတ်ပြီး အခန်းအနားသွားရင် မေးငေါ့
ကြမှာသေချာတယ်။ ဒီတော့ ကိုယ့်မှာ သူတို့ပြောတဲ့ ရယ်ဒီမိတ်သားဆိုကြီး ဝယ်ပြီး စကဒ်အရှည်တွေ ချုပ် ဝတ်ရတယ်..။ အရပ်ပုပေမဲ့ ပိန်တော့ တော်သေးတယ်။ (ခုဆိုရင် နငယ်ရှိတ်ဖြစ်နေပေါ့ 😂😵) အပေါ်
အင်္ကျီလည်း ချုပ်ရတယ်ဗျား..။ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ထွင်ထားတဲ့ ဒီဇိုင်းတွေပေါ့...။ အထင်မစမောနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်
ဈေးထဲ လမ်းလျောက်နေတုံး လူကိုလာဆွဲပြီး အဲ့အင်္ကျ ီ ဘယ်မှာဝယ်လဲမေးခံရတယ်ဗျ..။ ချုပ်ပေးတဲ့
ယောင်း မက ထိုင်းမှာ သင်လာတာလေ..။ကိုယ်တို့ မြို့ဖက်မှာတော့ စင်တီမီတာနဲ့ချုပ်ကြတယ်။
ပိုတိကျတယ်။ ပိုသပ် ရပ်တယ်ဆိုပါတော့လေ။ ဒီတော့ယောင်းမဆီကို လမ်းညွှန်ပေးလိုက်သေးတယ်။
ဇင်းမယ်ကရှမ်းတွေ အခန်းအနားတခုစီတန်းလှည့်ရင်းလမ်းပေါ်ကနေတာ
တကယ်ဆို ချည်သားစစ်စစ်တွေက ပိုဈေးကြီးဗျား..။ကချင်မနောတိုင်ပတ်လည်နဲ့ထမိန် တထည် ရှိခဲ့ဖူးတာ
အဲ့ဒီအ ချိန်ဝယ်ကတည်းက သောင်းချီပေးရတယ်။စိန်ရွှေရတနာ ဆိုတာကိုအလှဆင်တာလောက်ဘဲ နားလည်ခဲ့တာ၊ ဒီနေရာမှာ ကျွဲနွား ခလောက် နီးနီး ပြူးပြူးပြဲပြဲတွေ ထွင်ပြီးရောင်းကြတာဝယ်သူရှိပါ့မလား
ထင်
နေတာမှားတာဘဲ..တကယ်ဝတ်ကြတာကိုးနော့်...။ သူတို့ဖက်ရှင်ပေါ့လေ..။






ဒါကအင်တာနက်ပေါ်မှာတွေ့ရတဲ့ကြော်ငြာတခုထဲက ကျောက်စိမ်းရတနာရဲ့အလှကိုကိုယ်တော့ဘယ်လိုမှမမြင်ဘူး ပြူးပြဲနေတာဘဲသိတယ် လည်ဆွဲနဲ့နားကပ်ကဝမ်းဆက်ဆိုပေမဲ့အရမ်းနီးကပ်နေလို့မလိုက်ဖက်ဘူးလို့ထင်ပါတယ် ဆိုလိုချင်တာနားကပ်ဆွဲရင် လည်ပင်းမထဲ့နဲ့ပေါ့ အေးလေ..ကြော်ငြာဆိုပါမှ..အားလုံးပါအောင်ထဲ့ရတာပေါ့လေ.ဟီး..နဲနဲဝင်ရှည်ကြည့်တာ😉

ၑနောက်ပြီးတော့ သင်္ကြန်ချိန် ၂ဝဝဝ ပတ်ဝန်းကျင်ကဆို အင်းယားလမ်းက ချောင်ချောင်ချိချိ လည်ပတ်လို့
ရနေ
သေးတယ်။ အဲ့တုံးကဒီလောက်မဆိုးဘူး။ နောက်ပိုင်းကိုယ်လည်း အဝေးကနေ ဓါတ်ပုံတွေနဲ့ ရန်ကုန် သင်္ကြန် ဖက်ရှင် မြင်ပြီးပါးစပ်ဟောင်းလောင်းကြီးကိုဖြစ်ရတော့တာဘဲ...။ ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ ကျိုင်းမယ်သင်္ကြန်နဲ့
ပြန်ဆန်းစစ်ကြည့်တာ...အော်...ခေတ်မှီနေကြသူများကို...သြချမိရုံကလွဲလို့ ဘာလုပ်လို့ရမလဲဗျာ...😵
သူတို့ကမြန်မာတွေရဲ့ချိတ်အဆင်ကိုကြိုက်..ဇင်းမယ်ကထိုင်းတွေရဲ့စီတန်းလှည့်ပွဲဖက်ရှင်
အော်...တခုပြောဖို့ကျန်သွားတာ....ကိုယ်တို့ရဲ့ ခေါင်းဆောင်ကြီး ချည်ထည်လေးတွေနဲ့ကမ္ဘာပတ်ပြီး တင့် တယ်နေတာ ဘယ်လိုကြည်နူးမိမှန်းကိုမသိဘူး...။ ဒါကြောင့်လည်း ချည်ထည်တွေ ပြန်တွေခေတ်စားလာ တာ။ရန်ကုန်မှာလည်း ချည်ထည်ဆိုင်တွေ မိုလိုပေါက်..ဒါပေမဲ့ မယ်ငီးဒီဇိုင်း ဖက်ရှင်မဟုတ်တာတော့ အမှန် ဘဲ။ကိုယ်တွေကလည်း ချောင်ချောင်ချိချိ သက်တောင့်သက်တာဘဲ ဝတ်တတ်တယ်လေ...။
ထိုင်းမလေးတွေရဲ့ရိုးရာဖက်ရှင်...



ဒါကမန္တလေးကနေစစ်ကိုင်းအသွားတွေ့ရတဲ့အလှုပွဲလှည့်နေတာ
ထုံးစံအတိုင်းမူးမယ်သောက်မယ်ဒစ်စကိုတွေကမယ်..

ရူးသလိုလိုပေါသလိုလိုဝတ်မယ်ကမယ်အလှုငွေရမယ်...ဒါ...ကိုယ်တို့ဖက်ရှင်တဲ့လား...

တနေ့ မယ်ငီး ဖက်ရှင်ဆိုပြီး ထွင်ရောင်းရင် ကောင်းမလားလို့... 😁👍👌 ကဲ...အပေါ်ကပုံတွေကြည့်ပြီး
ဘယ်ဖက်ရှင်ကြိုက်သလဲပြော..ဘယ်ဖက်ရှင်ကပိုလှနေလဲ...ကိုယ်တို့သမိုင်းကြောင်းကလှနေပြီးသား
ဖျက်
ဆီးနေကြတာလည်း ကိုယ်တို့ရွှေပြည်သားတွေချည့်ပါဘဲ...။သူတို့ဆီက အပေါစားချုပ်ထားတာတွေ
သွင်းပြီး
ရောင်းကြမဲ့ ဝတ်ကြမဲ့အစား ကိုယ့်မူရင်းတွေကိုဘဲ ပြန်စမ်းသစ်တီထွင် ဖက်ရှင်ကြရအောင်...
ချည်သား နဲ့ချုပ်ထားတဲ့ ကျမတို့နိုင်ငံရဲ့ရေမြေသဘာဝ ရာသီဥတုနဲ့ကိုက်ညီတဲ့ အဝတ်အစား(ထပ်ကွန့်ရရင်
အသက် ရူရ မခက်သော..ဝတ်စုံ 👍) တွေနဲ့ မြန်မာပြည်သားများအားလုံးလှပကြပါစေ....

အားလုံးဘဲရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေရှင်~~~
မီးမီး

Tuesday, December 6, 2016

ကြုံဖူးခဲ့တဲ့ဂျပန်များ(၂)

မင်္ဂလာပါရှင်~~~
ထုံးစံအတိုင်း မယ်ငီးတော့ ကိုယ်ရဲ့အတွေ့အကြုံလေးတွေဘဲ အာလူးလာဖုတ်ရတာပေါ့လေ..။ ညီမလေးတ
ယောက်ကဂျပန်အတွေ့အကြုံလေးဆက်ရေးပါ..ဆိုတာနဲ့ ကြုံတာလေးတွေ ကြုံတုံးလေးပေါ့ရှင်..ကိုကိုဂျပု
လေးလို့အမည်တွင်ခဲ့ဖူးတဲ့သူတွေအကြောင်းတုတ်ရအောင်.. 😁
မယ်ငီးဂျပန်ကို "နာရီတာ" လေယာဉ်ကွင်း ၄-၅ ခါလောက်ဘဲရောက်ဖူးတာပါ။ အဟဲ..သွားဖို့လည်းချောင်း
နေတာဘဲ အခွင့်ကမသာသေးဘူး..။ တနေ့ပေါ့နော်..။ ဒါပေမဲ့လည်း ကိုရွှေဂျပန်များနဲ့ အလုပ်လုပ်ဖူး၊ ကြုံခဲ့
ဖူးတာတွေတော့ အများသား။ ဇင်းမယ်(ကျိုင်းမယ်)မှာ အလုပ်လုပ်တုံးက ဘာသာစကားတခုထက် ပိုတတ်
ရင် လခသတ်မှတ်ချက်လေးတွေရှိတာလေ။ ဒါကြောင့် မယ်ငီးတို့သူငယ်ချင်းတသိုက် (ပြောရရင်၆ယောက်၊
ငီးငီးအပါအဝင်ဆို ၇ ရောက်လောက်ရှိပါတယ်၊ အားလုံးက ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံတော်ကြီးမှာ မွေးဖွား
ခဲ့ကြတာပါ။ အခြေအနေအချိန်အခါအရ အဲ့နေရာကို ပြောင်းရွှေ့ရောက်လာကြတာ။ တချို့ကလည်း ထိုင်း အထက်တန်းကျောင်းထိနေခဲ့ဖူးပါတယ်။ ) ဂျပန်စာကို သင်ကြမယ်ဆိုပြီး သူတို့ဘဲ သင်တန်းတွေသွားရှာ
တွေ့တော့ မယ်ငီးရဲ့ကျောင်းချိန်ကိုရှောင်( မယ်ငီးကထိုင်းညကျောင်းတက်နေတာလေ)ပြီး ၊ သွားတက်ဖို့
ဖြစ်လာရတာပါ။ အနူတောထဲကလူချောမယ်ငီးတော့ ဘီရုမာတက္ကသိုလ်ကျောင်းပြီးပေါ့။ သူတို့ကတော့
ထိုင်းက စီနီယာမမကြီးတွေပေါ့။ အန်မတန်မှ မယ်ငီးကို ဆရာလုပ်ချင်ကြပြီး၊ မယ်ငီးမပါရင် ဘယ်မှမသွား
ချင်ကြတဲ့သူငယ်ချင်းကောင်းတွေပါ။ ထိုင်းအထက်တန်းဆိုတာလည်း သိတဲ့အတိုင်း အေဘီစီဒီက အူတူတူ
ဗမာစာလည်း မူလတန်း အလယ်တန်းက ၁ယောက်ဘဲသင်ဖူးခဲ့တာ၊ ဆိုတော့ တချို့နေရာ အာဖျံကွီးလုပ်ဖို့
မယ်ငီးပါမှရတာလေ...။

ကဲ...ဒါနဲ့ဂျပန်စာသင်တန်းကြီးဆိုတာ အလုပ်ကအပြန် အလုပ်ဝတ်စုံ ချွတ်ပစ် ရေ ၃ခွက်လောင်းချိုး တီရှပ်
ဂျင်းဘောင်းဘောင်းတွေ ကောက်စွပ်၊ သူတို့မောင်းတဲ့ဆိုင်ကယ်နောက်တက်ခွလို့ ရောက်လာရတာ..။
သူတို့က အရင် အင်တာဗျုးထားပြီးပြီ...မယ်ငီးအကြောင်းကိုလည်း ရွှန်းရွှန်းဝေပြောထားလို့၊ ဆရာသမား
ကလည်းပြုံးပြုံးကြီးသဘောကျလို့ ကြည့်နေလေရဲ့...။ အရင်ဆုံး ကိုယ့်ဖာသာကိုပြောဆိုမိတ်ဆက်ကြရ တာပေါ့။ ဆရာက လူပျိုလေး အရပ်မြင့်မြင့်ပုလင်းဖင်လေး ၂ခြမ်းကမျက်စိရှေ့ကာလို့..အဟဲ..မျက်မှန်ထူ တာပြောတာဗျို့...။ မီးမီး..ဆိုတဲ့နံမည်ဂျပန်လိုလည်းပေါင်းပြတာ..လွယ်တာမှ ဌက်ပျောသီးခွာရတဲ့အတိုင်း၊
အအိအုအေအို့..တွေကစလို့...ဖတ်ရသင်ရတာပေါ့။ သူတို့ဂျပန်အုပ်စုက ဘာသာရေးနဲ့ထိုင်းရောက်လာ
တာ။ ဗုဒ္ဓဘာသာမဟုတ် ခရစ်ယာန်မဟုတ်၊ နေကိုကိုးကွယ်တာတဲ့။ ထားပါလေ..ဆရာသမားကြီး ရှင်းပြ
နေလည်း စိတ်မှမဝင်စားတာနားမလည်ဘူးပေါ့...။ သူတို့ဆရာသမားတွေနဲ့ ကျကျနနဟော်တယ်တခုမှာ အကျွေးအမွေး ဧည့်ခံကြိုဆိုတာ ကျမတို့ အုပ်စုက ဂျပန်စာကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားကြတယ်ဆိုပြီး၊ မမတသိုက်
ရွှီးထားတာ...လေ။ တကယ်ဆိုလခတိုးအောင် ဘာသာစကားနောက်ထပ်တခုတတ်တယ်ဆိုပြီး သူဋ္ဌေးမကို
ပြောချင်လို့၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်လေ...ဆရာတပည့် ဆက်ဆံရေးက ချောမွတ်နေတာ။ နောက်ပြီး ကျမတို့အုပ်စု
မြန်မာနိုင်ငံကဆိုတာလည်း သူတို့စိတ်ဝင်စားတာပါပါတယ်။  ဘယ်မှာမွေးလည်းမေးရင် ပြန်ဖြေဖို့ အရေး
တယောက်တပေါက် နဲ့ငြင်းကြခုန်ကြတာက တနာရီလောက်၊ ကချင် ကရင် တရုတ် ကုလား နဲ့ရှမ်းမမယ်ငီး၊
သူတို့တွေက မြန်မာပြည်ကဆိုတာလုံးဝမပြောချင်ကြဘူး။ ကိုယ်ကလည်း လိမ်ရင် တခါမေးတမျိုးဖြေနဲ့
ဂျပန်ကြားထဲ ညည်းတို့ကွီသွားမယ်လို့ပြော..။ နောက်မှ ဇာတ်စုံအဖြစ်မှန်ပြောပြလိုက်တယ်။ ဘာဘဲဖြစ်
ဖြစ် မိတ်ဆွေများကိုလည်း ပြောပြချင်တယ် ဘယ်အခြေအနေမျိုးမဆို အမှန်တရားကိုဘဲ လက်ကိုင်ထားပါ။
အမြဲဘဲ အဆင်ပြေပါတယ်။ လိမ်တာ ပုံပြင်လုပ်ထားတာတွေက ပြန်ပေါ်ရင် သွားရောဘဲ။ ဒီမှာတော့
လူလိမ်ဆိုရင် လူတောထဲတိုးဖို့ခက်တယ်။ အဟဲ...ရွှေပြည်မှာတော့ ရိုးနေပြီလို့မပြောပါနဲ့၊ သူများဘာဘဲ
ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်မပါဖို့ ကိုယ့်အခြေအနေမှန်ဖို့က အရေးကြီးတယ်။ ကိုယ့်တန်ဖိုးက ကိုယ့်ပေါ်မှာဘဲတည်တာပါ
နော်...။ အဲ...ဇာတ်လမ်း ဘေးရောက်သွားပြီ..အသက်ကြီးလာတော့ နဲနဲပိုရစ်ချင်လာတယ်..😁

စာသင်ခန်းမှာ စာတွေဖတ်တယ် ဝါကျတွေတည်ဆောက်ကြတယ်။ စာတွေမေးတယ်။ ထုံးစံ ခင်စပ်စုကြီး
ကအဆင်ပြေဆုံးပေါ့။ အရှက်မှမရှိတာ ဘာဘဲမေးမေး ဟုတ်တာမဟုတ်တာအပထား ဖြေရမှကျေနပ်
သူကြီးလေ..ဟီး..အကြောင်းတိုက်ဆိုင်သွားရင် မှန်တာပေါ့။ ခဏခဏ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်တော့ မယ်ငီး
ကိုဆရာက လက်မထောင်ပြပါတယ်..။ ကျန်တဲ့ မမတွေက မကြည်ဘူး။ ခုမှ ထိုင်းရောက်လာတယ်။ (ရောက်တာနောက်ကျလို့သိပ်မထိုင်းသေးတာပါ စောစောရောက်နှင့်သူများထိုင်းနေကြတာလေ..
😂😝ဟီးဟီး )

ဘုမသိဘမသိနဲ့ ဟွန့်..ဆိုတော့ မယ်ငီးလည်း သူတို့မျက်နှာကိုထောက်လို့ လက်သန်းဘဲ ပြန်ထောင်ပေး
လိုက်ပါတယ်။ ဆရာကမဟုတ်ဘူး...ဒီအထဲမှာ မင်းအတော်ဆုံး..တဲ့ ထပ်ပြောလိုက်သေးတာ...။ ဒါနဲ့ငီးငီး
ခင်အူကြောင်ကြားက လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက်တယ်။ လက်မ မဟုတ်၊ လက်သန်းမဟုတ် လက်ခလယ်
ဘဲယူတော့မယ်ဆိုတော့၊ ဆရာကမျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေတာ။ ဒီကလည်း ခပ်တည် တည်ပါဘဲ ပြောပြီးထိုင်နေတာ( တကယ်ဆို လက်ခလယ်ထောင်ပြ တဲ့ သဘောအဓိပ္ပါယ်ကို လုံးဝမသိတာ
လေ..ဟီးဟီး...) အင်မတန်မှ ရိုးသားလှတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ဆိုတော့ ဆရာလည်း...သဘောပေါက်သွားတယ် နဲ့တူတယ်။ ပြန်စဉ်းစားရင် မယ်ငီးအတော်ပိန်းတာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ရှက်မိပါတယ်ဆို...😂😂

နောက်တော့ဆရာက စကားလာပြောပါတယ်။ မီးမီး တကယ်မသိဘူးလား..တဲ့..။ ဘာမသိတာလည်းဆိုမှ
သူကရှင်းပြတာပေါ့...။ နောက်တခွန်းလည်း ပြောပြပါတယ်။ စာသင်လာရင် ခေါင်းလျှော်ခဲ့မယ်ဆိုရင်
ခြောက်အောင် သုတ်ပါတဲ့..။ ဆံပင်အစိုအတိုင်း စာသင်ခန်းထဲဝင်တာ ဆရာကို မရိုသေ ရိုင်းတယ် လို့ မှတ်ယူကြတာတဲ့။ သူတို့ဆီမှာ ဆံပင်အစိုနဲ့ အပြင်မထွက်ဘူးဆိုဘဲ... ပတ်ဝင်းကျင်ကို ဂရုမစိုက်သူ လို့ သတ်မှတ်တာတဲ့...။👀😏

လူမျိုးဓလေ့ထုံးစံတွေဆိုတာ တနေရာနဲ့တနေရာ အတော်ဘဲ ကွဲပြားခြားနားကြတာဘဲနော်...နောက်ထုံးစံ
တွေကတော့ ဂျပန်အဝယ်တော်နဲ့တွေ့တုံးက သိရပါသေးတယ်..ကြုံရင်ပြောပြရသေးတာပေါ့နော်...

ဆရာကတကယ်ဘဲ ကျမတို့အားလုံးအပေါ်မှာကောင်းပါတယ်။ ၁၉၉၁-၉၂ ခုနှစ်က ဂျပန်ကိုသွားချင်ကြ
တာလခကောင်းလို့... ပွဲစားခတွေ သိန်းအများကြီးပေးရတဲ့ခေတ်ကာလမှာ ကျမတို့ကို လျှောက်လွှာတွေ
ယူလာပေးတယ်။ ဖြေခိုင်းတယ်။ လူအိုရုံမှာ လူအိုကြည့်ဖို့၊ သူငယ်ချင်းတွေကသွားချင်တယ်ဆိုလို့ပါ။ တပြား မှပေးစရာမလိုပါ။ ၃ယောက်သွားကြတယ်။ ကျမလည်းသွားမယ်ဆိုပြီး အိမ်ကိုလှမ်းပြောတာ အဖေဆေးရုံ
တန်းရောက်သွားတယ်။ သူတို့ကြားတာက ယာဂုဆာတွေ မိန်းခလေးတွေခေါ်ပြီး ဇိမ်ခန်းထဲသွားရောင်းစား
ကြတာဘဲ သိတာကိုး...။ သူငယ်ချင်း ၃ယောက်သွားပြီး အဆင်ပြေကြတယ်တဲ့။ ကျမနဲ့တော့ပြန်အဆက်
အသွယ်တော့မရတော့ပါဘူး...။ ဘဝဆိုတာ မှန်းတာလည်းမဖြစ် မမှန်းရင်လည်း ဖြစ်လာတတ်ပါတယ်။
ကိုယ့်သမိုင်းကိုယ်ရေးဆိုပေမဲ့ ကံကြမ္မာအလှည့်အပြောင်းဟာတခါခါ ထူးဆန်းလွန်းပါတယ်လေ..။

အားလုံးဘဲရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ~~~
မီးမီး

Friday, November 18, 2016

မဆုံးသောလမ်းခရီးမှကြုံတွေ့တဲ့သူငယ်ချင်းများ

မင်္ဂလာပါရှင်~~~
ကျမတို့လူမှန်းသိတတ်စကတဲက သွားလိုက်ရတဲ့ ခရီးလမ်း၊ဆုံးကိုမဆုံးနိုင်ပါဘူးရှင်။ အသက်ဝိဉာဉ်ဆုံးသွား
တောင်မှ ဆက်သွားနေရသေးတယ်လို့ ယုံကြည်တဲ့ လူတွေလေ။ လမ်းမှာသွားရင်း ကြုံဆုံခဲ့သမျှ ပြောပြရင်
တယောက်နဲ့တယောက် ဘယ်တူနိုင်မလဲနော့်..။ ဒီတော့ မယ်ငီးကြုံခဲ့တာတွေ မိတ်ဆွေများသိအောင်ပြော
ပြရင်းနဲ့ ဒီဘလော့လေး အသက်ဆက်လိုက်အုံးမယ်လေ..။


၁ဝ တန်းရောက်တော့ ကျောင်းပြောင်းတာ ၃ခါ၊ ၃မြို့ပေါ့လေ..ကောလိပ်က ၁ခု၊ တက္ကသိုလ်က ၁ နေရာ၊
ကျောင်းပြီးသွားတော့ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေတွေ တနိုင်ငံလုံးမှာရှိတယ်။ ဒါတောင်မယ်ငီးကသာမာန် မိသားစု
ဝန်ထမ်းမဟုတ်လည်း ဘဝပေးအခြေအနေအရ ပြောင်းရွှေ့ရတာပေါ့။ဝန်ထမ်းသား သမီးတွေဆိုပိုဆိုးတယ်။ တချိန်လုံးပြောင်းနေရတာ။ တခုတော့ကောင်းတာပေါ့။ အတွေ့အကြုံပိုများလာတယ်။ 

ဟော..ခုအချိန်ရောက်တော့ gathering တွေ၊ ဆရာပူဇော်ပွဲ၊ ကျောင်းသားဟောင်းတွေ မိတ်ဆုံပွဲ ဘာပွဲညာ
ပွဲ၊ အဓိကတော့ သူငယ်ချင်းဟောင်းတွေ ပြန်တွေ့ကြရင်း တစုတဝေးထဲ အမှတ်တရလေးတွေပြန်ပြောကြ
ငယ်ကျောင်းသားဘဝကို ပြန်လည်ရင်ခုံကြဖို့ ကျောင်းပေါင်းစုံ ကောလိပ် တက္ကသိုလ် ဘာသာရပ်အလိုက် 
ကျင်းပလာကြတာ၊ အရမ်းကြီးခေတ်စားလာတယ်။မယ်ငီးသူငယ်တန်းကနေ ၅တန်းအထိတက်ဖူးတဲ့ နယ်
ကအလယ်တန်းကျောင်းတောင် ပထမအကြိမ် ကျင်းပကြတာတဲ့။ ကိုယ်တို့တောင် ၅ဝကျော်ပြီဆိုတော့ ဆရာ ဆရာမတွေလည်း အတော်အသက်ကြီးကုန်ပြီပေါ့။ တချို့လည်း ဆုံးပါးသွားကြပါပြီ။ သူတို့တင်ထားတဲ့
ဓါတ်ပုံထဲ သူငယ်ချင်းတွေလည်းတယောက်မှမတွေ့မိဘူး။ ပြောမဲ့သာပြောရတာ ရင်နာစရာ တခုကကိုယ်က
သာမှတ်မိတာ တော်တော်များများက ကိုယ့်ကိုမမှတ်မိကြဘူးတဲ့။ သူများပြောပြောနေကြတဲ့ ခွေးချီတောင်
မှတ်မိတယ်ဆိုတဲ့ကြောင်ချီးရုပ်ကိုနော်..အဟဲ...ထားပါလေ...။ အားလုံးက အရွယ်ကောင်း တဲ့ ၃ဝ ပတ်ဝန်း ကျင်လေးတွေဘဲတွေ့မိတယ်။ ပြောမဲ့သာပြောရတာ ဆရာဆရာမဆိုတာလည်း ကိုယ်တို့နေ တုံးကသူတို့
တွေက ကျောင်းသားကြီးတွေ၊ သူတို့နံမည် မယ်ငီးပြောလိုက်တော့လည်း တလွဲ....😁 ဈေးသွားရင်း ပြန်
တွေ့တော့ သူတို့က မြေးတွဲလောင်းနဲ့ ကိုယ့်ကိုမမှတ်မိ..။ ကျိုင်းတုံမှာ ၁၆ နှစ်ဆို အိမ်ထောင်ကျပြီလေ..။
ကိုယ်ကတော့ အသေမှတ်မိတာ...။ အော်..သူ့မြေးတွေနဲ့ သူပျော်နေတာ..ပျော်ပါစေသူငယ်ချင်းရေ..။ ထိုင်
ဝမ်ကပြန်တွေ့တဲ့ လေယာဉ်မယ်သူငယ်ချင်းကပိုဆိုးတယ်။ ၃၆ နှစ်လောက်ကြာခဲ့ပြီဆိုတော့ သူကဘာမှမ မှတ်မိ။ ကျိုင်းတုံစားစရာကလွဲလို့ သူ့ခေါင်းထဲဘာမှမရှိတော့ဘူးတဲ့..။

နောက်တယောက်ကတော့ အိမ်နီးချင်းတတန်းထဲကျောင်းတက်ခဲ့ပြီး အတူတူ လမ်းဘေးပြေးလွှား ကစား ခဲ့ကြပေမဲ့  ကိုယ်ကအပျိုပေါက်စ ဘဝမရောက်ခင်တောင်ကြီးပြောင်းတော့ ပိတ်ရက်ပြန်ရင်တောင် သူ့ကို စကားမပြောဖြစ်တော့ဘူး။ အဟီး..အပျိုဖြစ်ပြီး သွေးကြီးသွားတာလေ..ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်လုပ်နေတုံး
ကလည်း သူ့ကိုတခြားသူငယ်ချင်းတွေနဲ့တရုံးရုံးမြင်နေခဲ့တာဘဲ။ ခု..ပြန်တော့ အိမ်ကိုလာနူတ်ဆက်တယ်။
လူကပုံစံလုံးဝပြောင်းသွားတာဘဲ။ ဝဝထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ အိုး..သူလေးက မိုင်းလားဖက်မှာ ဗိုလ်မူးကြီးအဆင့်တဲ့။ ဗမာစစ်တပ်က မဟုတ်ပါဘူး။ ငြိမ်းချမ်းရေးယူထားတဲ့ လက်နက်ကိုင် အဖွဲ့အစည်း ကပေါ့..။ သူ့ဆီလာလည်ပါအုံးလို့ဖိတ်ခေါ် ပါတယ်။ အခြေအနေပေးရင် သွားချင်တာ...။ အပြတ်ဓါတ်ပုံတွေ
ရိုက် အင်တာတွေဗျုးပြီး အားပါးတရလာပြောပြချင်တာပေါ့..။😎

တောင်ကြီး အထက ၁ ကတော့နံမည်ကြီးကျောင်း။ မြန်မာပြည်က ရန်ပုံငွေအတောင့်ဆုံး ဆရာပူဇော်ပွဲ လုပ်တဲ့ကျောင်း...တဲ့။ ကျင်းပလာတာလည်း သတ္တမအကြိမ်မြောက်တဲ့။ အစပိုင်းနှစ်ကတော့ ကျောင်းသား
ဟောင်းတွေဆီ အလှုလိုက်ခံတယ်။ ကျောင်းသားဟောင်းတွေကလည်း နယ်ပယ်အသီးသီးမှာ ထိပ်ပိုင်း
အောင်မြင်နေတာတွေရှိတော့ ထည့်တာများအားကျစရာ သိန်း၁ဝဝ သိန်း၅ဝ ဒီလိုထည့်ကြတယ်တဲ့၊ ဗိုလ်ချုပ်ဟောင်းက ၂ယောက်တောင်ရှိတယ်ဆိုဘဲ။ တောင်ကြီးကနံမည်ကြီးသူဋ္ဌေးတွေ အဆိုတော်တွေထွက်တဲ့
ထ ၁ ပေါ့..။ အဲ့ထဲရောက်ပြီး ရှာမှ သူငယ်ချင်းတွေပြန်တွေ့တယ်။ ၁ဝ ယောက်ထက်မပိုပါဘူး။ နံမည်တွေ့
ရင်စာပို့လိုက် မယ်ငီးကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်မိတ်ဆက်လိုက်နဲ့၊ လုံးချာလိုက်နေတာ ၂နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မှတ်မိ
တာလည်းရှိ မမှတ်မိကြတာလည်းရှိပေါ့...။ တချို့လည်း အခြေအနေတခုမှာ ရောက်နေတော့ အောက်ငုံ ကြည့်ရင် လည်ပင်းနာလို့ မကြည့်ချင်တာလားမသိ...အဟိ...စလာပြီ..မဟုတ်တာတွေပြောဖို့😝
တနေ့ကဘဲ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းထဲကတယောက်နဲ့ပြန်တွေ့တယ်။ စကားပြောဖြစ်တယ်။ သားတောင်
လူကြီးဖြစ်နေပြီတဲ့..။ ကျေနပ်ပါပြီလေ..။ ကဲ..ဒီနှစ်တော့ နောက်ဆုံးဘဲ...ဆက်ပြီးအတင်းမရှာတော့ဘူး။

တောင်ကြီးအတိတ်ကို သာသာလေး ခေါက်ထားလိုက်အုံးမှ...မခေါက်ခင်ပြန်တမ်းတ ကြည့်အုံးမယ်လေ..။ ၄နှစ်တက်ခဲ့တဲ့ကျောင်းဆိုတော့လည်းသူငယ်ချင်းမနဲပါဘူး။ အကို၂ယောက်ကိုလည်း အရမ်းသတိရနေမိ တယ်...။စက်ဘီးသေးသေးလေး နင်းပြီးဘေးက အကို၂ယောက်ကတစီး (အသွားတယောက် နင်းရင်
အပြန်တယောက်ကနင်းရတယ်) ဒီလိုသွားရတာ။ ကျောင်းအထိစီးသွားဖူးတယ်။ ကောင်လေးတွေကမယ်ငီး စက်ဘီးကို လေလျှော့ထားတတ်လို့၊ နောက်ပိုင်းမစီးရဲတော့ဘူး။ မင်းလမ်းတလျောက်စက်ဘီးစီးတာ မှတ်မိ တယ် ညဈေးနဲ့ဈေးကြီးနားအဖြတ် တေးသံသွင်းဆိုင်တခုက စိုင်းထီးဆိုင်သီချင်းအမြဲဖွင့်တာကိုလည်း ကြားယောင်မိတယ်။ တရုတ်ဘုံကျောင်းရှေ့က တဲလိုအဝတ်တွေကာပြီးနေပြီး ဗေဒင်တွက်နေတဲ့လူကြီး ကနောက်တော့ နံမည်ကျော် မင်းသိင်္ခဖြစ်သွားလေရဲ့...ကျောင်းပြီးတော့ အကိုတို့နေခဲ့တဲ့ ဝန်ကြီးလမ်းအိမ်
မှာလိုက်နေတုံးက (မှတ်မှတ်ရရအရေးအခင်းဖြစ်တုံးကပါ) အကိုကြီးနဲ့ ၂ယောက်ထဲ။ သူ့အလုပ်က တောင်
အောက်ဆင်းပြီးကုန်တွေသွားထဲ့ရတယ်။ ကျိုင်းတုံကိုသွားမဲ့ ကားကောင်ဗွိုင်မှာ ပြီးမှပြန်လာရတယ်။ မိုးချုပ် တယ်။ အဲ့အချိန်လည်း နေဝင်မထွက်ရအမိန့်ရှိလေတော့ အကိုပြန်မလာရင် တညလုံး တယောက်ထဲ မနေရဲ
ဘူးအရမ်းကြောက်တာ။ ပြူတင်းပေါက်နားတနေကုန်ထိုင်ပြီး လမ်းကိုဘဲကြည့်နေရတယ်။ ကပ်ရပ်ခြံထဲမှာ
နေ့လည်ဆိုအသံမကြားရပေမဲ့ ညညဆို အသေအော် သီချင်းဆို တဒေါင်ဒါင်တဒင်ဒင်နဲ့ အရမ်းမုန်းဘဲ။ ခဲနဲ့
သွားထုဖူးတယ်။ နောက်အကိုပြောပြတယ်.. ဒင်းတို့လည်း နံမည်ကျော် အင်းစကူးအဆိုတော်ကြီးတွေတဲ့။
မြန်မာပြည်မှာတော့ နံမည်အကြီးဆုံးတဲ့...။ သူတို့အင်တာဗျုးမှာဖတ်ဖူးတာက အဲ့အချိန် သီချင်းသွင်းဖို့
သူငယ်ချင်းတယောက်ရဲ့ခြံထဲမှာ လေ့ကျင့်နေကြတာတဲ့..။ ဘယ်သူတွေဘယ်လောက်ကြိုက်ကြိုက်။ ငီးငီး
တော့ ဘဲဒီးဆော်ဒီးဘဲ..အမြင်ကပ်တယ်ရှင့်...။ တညလုံးမအိပ်ရဘူး...။ ညပေါင်းများစွာ..။😤

ပြီးတော့ လသာ ၂ ပေါ့..။ ဒီမှာတော့ Day နဲ့ဘော်ဒါဆိုပြီး ၂ခုတောင်ရှိတာ။ ကိုယ်တို့ကတော့ ၁နှစ်ဘဲတက်
ဖူးတာပါ။ ရန်ကုန်ကနံမည်ကြီးကျောင်းတခုပေါ့..။ ကိုယ်တို့ခေတ်ကတော့ ဘော်ဒါဆောင်ရှိတယ်လေ။ ဆရာ ပူဇော်ပွဲကျင်းပပြီး နောက်ရက်ဆို ဘော်ဒါဆောင်ကျောင်းသူဟောင်းတွေ တွေ့ဆုံပွဲလုပ်ကြတယ်။ အရမ်းပျော် စရာကောင်းတယ်တဲ့ ။ ဘော်ဒါနေတုံးကတော့ တယောက်နဲ့တယောက်မတည့်တာ မခေါ်တာ
တွေရှိကြပေမဲ့၊ ခုတော့ အသေခင်ပြီး ချစ်နေကြတာ စုပြီးခရီးတွေအတူတူထွက်ကြနဲ့၊ (မယ်ငီးတောင်သူတို့
နဲ့ငွေဆောင်လိုက်သွားဖူးတယ်လေ) ရီရလွန်းလို့ပါးစပ်တောင်ညောင်းပါတယ်ဆို ။ များသောအားဖြင့်
ပွင့်လင်းတယ်..ဖြတ်သန်းလာတဲ့ဘဝ အကြောင်း ကောင်းဆိုး ၂မျိုးလုံး သူငယ်ချင်းတွေအားလုံးကိုချပြရဲ တယ်။ သားသမီးတွေလည်း ကြီးကုန်ပြီ တည်ငြိမ်တဲ့ဘဝတွေရောက်နေကြပြီလေ...။ ဒီနှစ်ရအောင်ပြန် လာဖို့ခေါ်ကြတာ ဒီကလည်း သွားချင်လိုက်တာ တပိုင်းကိုသေလို့...။ အမေရိကားအနောက်ပိုင်းမှာလည်း ပြီးခဲ့တဲ့လက လသာ ၂ ကျောင်းသူတွေ gathering လုပ်ကြတယ်။ အသက် ၇ဝ ပတ်ဝန်းကျင် ကျောင်းသူ
၂ယောက်တောင်လာတယ်။ ပြည်နယ်အသီးသီးကသွားကြတယ်။ မယ်ငီးတော့ ဓါတ်ပုံကြည့်ပြီး လိုက်ပျော်
ရတာပါ။သေချာတာတခုက ဘော်ဒါဆောင်နေခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းတွေ ခုထိအရမ်းချစ်ခင်နေကြတာဘဲ..။
တယောက်အဆင်မပြေရင် ပိုက်ဆံစုပြီး သွားပေးကူညီကြတာ...။💖💕💛💜💚💙

ကိုယ်တို့က ဒေသကောလိပ်ကြီးဆိုတာလည်း တက်ခဲ့ရသေးတယ်လေ..။ အင်းယားလေးက ဒေသကော
လိပ်(၂) ဆိုတာ အန်မတန်မှပျော်စရာကောင်းခဲ့တာပေါ့..။ နေရတာက ပြည်လမ်းနဲ့အေဒီလမ်း(ခုတော့ နံ
မည်ပြောင်းသွားပါပြီ) ထိပ်ကအပြင် ဘော်ဒါဆောင်။ အဆောင်ကျောင်းသူတွေ ရာဂဏန်းနီးပါးတောင်ရှိ မလားမသိ..။ ဝင်းထဲကရှိသမျှ နေရာအဆောင်တွေအားလုံး အခန်းဖွဲ့ လူထဲ့ဘဲ။ မယ်ငီးတော့ အန်မတန် ဘရုတ်ကျခဲ့တာ ပြန်စဉ်းစားရင် တခါခါ အော်ရီချင်တယ်။ အခန်းဖော်သူငယ်ချင်းက သရက်သီးသုတ် စား ချင်တာ၊ ၂ယောက်လုံးပိုင်ဆိုင်တာက ပုဂံပြား၂ချပ်နဲ့ဇွန်း ၂ချောင်း။ တော်တော်များများကချက်စားကြတာ။
လှည်းကူး ပဲခူးကနေလာတဲ့သူတွေလည်းရှိတယ်။ အနယ်နယ်အရပ်ရပ်ကပါဘဲ။ မယ်ငီး ပုဂံပြားလေးကိုင်
ပြီးတခန်းဝင်တခန်းထွက် သရက်သီးသုတ်စားမလို့ သရက်သီးမလောက်လို့ နဲနဲလောက်မျှပါလား..ဆိုပြီး
လိုအပ်သမျှ သွားတောင်း၊ သူငယ်ချင်းကအခန်းထဲကနေ သုပ်ဖို့ပြင်ဆင်တာ၊ နောက်တော့ဇလုံအပြည့်နီး
ပါးသရက်သီးသုပ်တခွက်ရပါတယ်။ဆီဆားကြက်သွန်ငရုပ်သီးပုဇွန်ခြောက်..ဘာမှမရှိတဲ့သူဆိုရင် အချို တည်းဖို့ တခုခုကြံဖန်တောင်စားခဲ့ဖူးပါတယ်ဆို..။ သူငယ်ချင်းကတော့ ပုဝါ၂စအသာချတဲ့ တိုင်းမူးကတော်
တွေဖြစ်လို့တဲ့။ သူ့မျက်နှာပြန်တွေ့တော့ ရီချင်တာ..၂ယောက်သားတဟားဟားအော်ရီနေရတယ်။😹

နောက်တယောက်တော့ မယ်ငီးတို့ထက်အသက်အများကြီးကြီးပါတယ်။ သူ့နံမည်ကိုလည်း အရှည်မမှတ်မိ။
မဝေ..လို့ဘဲခေါ်တာ။ မယ်ငီးတို့ ကောလိပ် ပထမကျောင်းသူဘဝမှာ သူကကျောင်းပြီးလို့ ကျောင်းဆရာမ
လုပ်နေတာ။ မဟာဆက်တက်တာမဟုတ်ဘဲ ထူးထူးဆန်းဆန်း တက္ကသိုလ်ဝန်းကျင်အဆောင်မှာ နေတယ် ဆိုပြီး ခင်စပ်စုက ထုံးစံစပ်စုပါတယ်။ သူနဲ့တခန်းထဲနေတာလေ။ မဝေကအေးတယ်။ ညိုချောလေး..။ စကား
သိပ်မပြောဘူး။ ကျမရဲ့ပေါက်ကရလေးဆယ်စကားသံကြားရင် ရီနေတာ..။ ညနေညနေဆိုရင် မယ်ငီးကို လက်တို့ပြီး ခြံဝင်းထိပ်ထွက်တယ်။ ခြံတံခါးကလည်း အချိန်နဲ့ပိတ်တာလေ။ အဲ့အချိန်မှာ ဦးနေဝင်းကြီးဂေါက်
ရိုက်ပြန်လာတတ်တယ်။ သူက လက်ပြလို့။ ကျမကအံသြတာပေါ့...။ အမဘာလို့လက်ပြတာလဲ..။ အမြင် ကတ်စရာကောင်းတဲ့လူကြီးကို..ဆိုပြီးကျမကသူ့ကိုစိတ်ဆိုးတာ..။ ဘာမှမပြောဘူး။ တနေ့ကျတော့ သူ့ဆီ
ဧည့်သည်လာတယ်။ အထုပ်လေးတခုပေးသွားတယ်။ ထုံးစံမုန့်လေးပေါ့။ အဲ့မှာ တိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး
ကျမကိုကျွေးပါတယ်။ အသီးပါ..။ မွှေးနေတာဘဲ..ပန်းသီးသစ်တော်(ခုတော့အများကြီးရှိပါတယ်)၊ ကျွတ်
ကျွတ်လေးနဲ့စားလို့လည်းကောင်းတခါမှမစားဘူးဖူး မြင်လည်းမမြင်ဖူးဘူး။ သူကကျမကိုအပြင်ခေါ်ပြီးမှ
ပြောပြပါတယ်။ သူ့အဖေက ဦးနေဝင်းကားရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်တဲ့တယောက်တဲ့ ကားမောင်းသမားမဟုတ်တဲ့
တယောက်တဲ့။သက်တော်စောင့်လား..ဆိုတော့..အင်း..တဲ့။ ဒီကတောသားလည်းသိပ်နားမလည်ပါဘူး။
ဆရာသမားက ဒီအသီးကိုသိပ်ကြိုက်တော့ စပယ်ရှယ် နျိုင်ငံခြားကနေဝယ်လာတာ..လို့ပြောပါတယ်။ သူပြောပြလေ့ရှိပါတယ်..အဖိုးကြီးအကြောင်း..၁၆-၁၇ နှစ်မမလေး မယ်ငီး ဘယ်စိတ်ဝင်စားမလဲ..။ ပြော
ရင် အင်းအင်း..သာလိုက်တယ်..ကျွေးရင်အသေစားတာပေါ့..။ နောက်ပိုင်းသူလည်း သိပ်မပြောပြတော့
ဘူး။ ယောက်ကျားယူဖို့ အဆောင်ကနေထွက်သွားတာဘဲ။ သူ့ယောက်ကျားလည်း စစ်တပ်ကဘဲ..
ခုဘယ်ရောက်နေလဲတော့မသိ...။ တွေ့ချင်ပါသေးတယ်..မမဝေရယ်..သတိရတယ်..။

တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ လှည်းတန်းနားမှာနေတယ်..။ မှတ်မှတ်ရရမင်္ဂလာလမ်း..ဆိုလား..ဘဲ..။ အဆောင်
ပိုင်ရှင်မှာ သမီးချော ၄ ယောက်တောင်ရှိတာ...။ သူတို့အိမ်နားမှာ ရပ်ကွက်စာကြည့်တိုက်လိုလိုရှိတယ်။ အဲ့
မှာစာအုပ်တွေဖတ်တာ ဘယ်လောက်တောင်ဖတ်လည်းဆို နွေရာသီကျောင်းပိတ်မပြန်ဘဲနဲ့ကိုဖတ်တာ။
သူတို့နဲ့နေ...အပြင်ထွက်မစားဘူး..အိမ်ရှေ့လာရောင်းတာကို ဝယ်စားတယ်..လေ။ အဟဲ...။ နေ့လည်ခေါင်း
ရွှက်ဈေးသည်တဦးက မုန့်ဟင်းခါးလေးလာရောင်းတယ်။ မြေအိုးလေးနဲ့ စကားပြောလည်း အရမ်းဝဲတယ်။
တကယ့်ဗမာစကားဖြစ်ပါလိမ့်မယ်လေ..။ သူ့မုန့်ဟင်းခါးလေးကမွှေးနေတာဘဲ ငရုပ်ကောင်းများများလေးနဲ့
ပေါ့။ တခါတော့ မယ်ငီးတို့အပြင်ထွက်ကြမလို့ သူ့နဲ့ကြုံတာ..။ သူကမုန့်ဟင်းခါးလို့..အသံလေးစွဲပြီးအော်ရ
တာလေ..။ မယ်ငီးကပြောတယ်..ဒီတခါ အော်ပေးမယ် တလမ်းလုံးလိုက်သွားမယ်..ဆိုတော့ သူကမ ယုံဘူးလေ..သူငယ်ချင်းတွေလည်းဝိုင်းဟားကြတယ်..။ ဘာရမလဲ နဂိုကတည်းက ဘရုတ်ကျပါတယ်ဆို
ရှမ်းမသံနဲ့ဟောဒီကမုန့်ဟင်းခါးဗျို့..လို့တလမ်းလုံးလိုက်အော်ပေးတယ်။ သူများတွေထွက်ကြည့်ကြတယ်။ ဝယ်စားကြတယ်..။ ဟီးဟီး..နောက်တော့ သူကအဆောင်ကခေါ်ခေါ်မခေါ်ခေါ်..နေ့တိုင်းဝင်ပြီး မယ်ငီး
အတွက်မုန့်ဟင်းခါးတခွက်အမြဲလာပေးတယ်။ မယူဘူးပြောလည်းမရဘူး..။ ခင်လို့တဲ့..သူ့ယောက်ကျား
ကပန်းချီဆရာဆိုပြီး ပန်းချီကားတွေလာပေးတယ်။ ပိုက်ဆံပေးလည်းမယူဘူး..။ အော်..ခုတော့လွှမ်းစရာ
လေးပေါ့ရှင်...ဘယ်ရောက်နေကြလဲမသိတော့ဘူး..။

ဒါတွေကကျောင်းတက်တုံးက ကြုံတွေ့ခဲ့တာလေးတွေပါ ..။ကျောင်းပြီးတော့ နောက်အများကြီးကြုံခဲ့ကြရ
သေးတယ်..။ တွေ့ကြခင်ကြ..ပြီးကွဲသွားကြရတာဘဲ..တွေ့တုံးခဏလေးဘာလို့ တယောက်နဲ့တယောက်
နားလည်မူ့တွေ ကြင်နာမူ့နဲ့ မချစ်နိုင်ကြတာလဲ..နော်...။ ပြီးရင်ခရီးဆက်ကြမဲ့သူတွေချည်းဘဲ။ နောက်ပြန်
ဆုံဖို့ဆိုတာ...ခဲယဉ်းပါတယ်...ကဲ...မိတ်ဆွေများနဲ့လည်း ရေစက်ရှိလို့ ခုလိုဒီနေရာမှာလာတွေ့ကြရတာ
ပေါ့...ရှေ့ဆက်ကြမဲ့ခရီးလမ်းမှာ ချစ်ခင်သူများနဲ့ သာသာယာယာဖြောင့်ဖြူးကြပါစေလို့...

အားလုံးဘဲရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ
မီးမီး😉

Friday, November 4, 2016

ကြုံဖူးခဲ့တဲ့ဂျပန်များ...

မင်္ဂလာပါရှင်~~~
ခေတ်မှီချင်ရင်ခေတ်နဲ့အညီလိုက်လျောညီထွေစွာနေတတ်ရမယ်တဲ့...အရင်ကတော့ ကမ္ဘာကြီးထဲ ဘာလုပ်
လုပ် နေသာသပါ့ခြုံထဲက လုပ်နေတာအကျင့်ကြီးကိုဖြစ်လို့..။ ချစ်သူများနေ့ ဟော်လဝင်နေ့ အမေနေ့ အဖေ
နေ့ အကိုနေ့ အဘနေ့....ဘာညာကွိကွကျင်းပနေတာ fb မှာမြင်ပေမဲ့ လိုက်မလုပ်တတ်ဘူး..အဟီး..ကိုယ့်
ယူဆချက်နဲ့ကိုယ်ပေါ့လေ....။

အနောက်ကမ္ဘာရဲ့ အမူအကျင့် ဓလေ့ထုံးစံတွေကိုတော့ တသွေမတိမ်း ပုံတူကူးချတဲ့နေရာမှာမြန်ဆန်လက် သွက်ကြပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ စည်းကမ်းရှိတတ်ပုံ လူကြီးလူကောင်းဆန်ပုံ ကျမ်းမာရေးအတွက် ပတ်ဝန်းကျင် အတွက် ကြိုးစားနေကြပုံကို ဘာလို့များအတုမယူကြဘဲ ကျော်သွားကြလဲမသိ..နော်..တခါခါအတွေးပေါက်
ကြည့်မိတာပါ..။ ဒီမှာလူငယ်တွေတွေ့ကြရင် ဘာအားကစားလိုက်စားလဲလို့ အချင်းချင်းပြောဆိုပြီး စကား
လက်ဆုံကြတယ်..။ ကောင်မလေးတွေ ကောင်လေးတွေကြည့်လိုက်ရင် fit ဖြစ်နေတဲ့ ကျစ်လစ်တဲ့ ခန္ဓာ ကိုယ်နဲ့။ ဝတုတ်ပုံပျက်နေတဲ့ လူတန်းစားကိုတော့ သူတို့က လူတန်းစားတရပ် လို့သတ်မှတ်တယ်။ ပြော
ချင်တာက နေ့စဉ်လူနေမူ့ဘဝမှာ ကျမ်းမာရေးလိုက်စားတာကအရေးပါတဲ့ အခြေခံအကြောင်းတရပ်ဆိုတာ
လူတိုင်းနီးပါးနားလည်သဘောပေါက်ကြတာပါ။ မြန်မာပြည်ကြီးမှာ တချိန်လုံး ဖုံးကို ပွတ်ဘဲပွတ်နေကြတာ တနေ့မှာတော့မျက်စိဆရာဝန်ဈေးအကောင်းဆုံးဖြစ်လာမှာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲပါဘူး။ မြန်မာပြည်မှာ ပွတ်မယ် fb မှာ ဆဲကြမယ်...မွေးရာပါ ပစ္စည်းလေးတွေ တတပြီးကြွားကြမယ်...ဒါဘဲ...။ နောက်ပြီး မတိုး
တက်ဘူး မပြောင်းလဲဘူး..အော်ကြမယ်..။ အဟဲ...မယ်ငီးလည်း ခေတ်မှီတိုးတက်လာပြီနော်...။ လက်ရှိ
အခြေအနေကို လိုက်ပြီး အာတတ်လာပြီဗျို့

ကဲ..ခုတလောတော့ ဂျပန်အကြောင်းဘဲကြားနေရတယ်ရှင့်...။ ဂျပန်ပေးတဲ့ရွှေရည်စိမ် ဘာညာပေါ့လေ..။
ခုလည်းပေးပြန်ပြီ..နောက်ကွယ်ကလက်မဲကြီးပေါ့..လေ။ လူတိုင်း ကိုယ့်အထင်ကိုယ့်အမြင် ပြောခွင့်ရှိကြ
ပါတယ်။ မယ်ငီးလည်းပြောပါရစေ..။ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ဂျပန်အကြောင်းလေး ဖေါက်သည်ချပါရစေ...။

တကယ်လို့ အခုစာဖတ်နေတဲ့ မိတ်ဆွေများဟာ မယ်ငီးစာတွေကို အရင်တုံးကတည်းက ဖတ်ဖူးခဲ့ရင်တော့
သိကြပါလိမ့်မယ်။ ဒီကလည်း တခါရေး ၂ ရေးအိပ်ဆိုတဲ့ အဆင့်ပါဘဲဆိုတော့လည်း၊ ပြန်မိတ်ဆက်ပါရစေ
ကျမ ၁၉၈၉-၁၉၉၉ ထိုင်းနိုင်ငံ ကျိုင်းမိုင်(ဇင်းမယ်)ဆိုတဲ့မြို့မှာနေခဲ့ဖူးပါတယ်။ အလုပ်လုပ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။
ကျမလုပ်တာက နိုင်ငံခြားသား ခရီးသွားတွေကိုအဓိကထားရောင်းတဲ့ ကျောက်မျက်ရတနာ ကြေးထည်
ရောင်းတဲ့ကုမ္မဏီတခုမှာပါ။ တနေ့နေ့ နိုင်ငံခြားသားခရီးသည်တွေ ရာနဲ့ချီလာကြတဲ့ အဲ့ခေတ်ကာလကနံမည်ကြီးနေရာတခုဆိုပါတော့။ အဓိက အရောင်းစာရေးတွေက နိုင်ငံခြားဘာသာစကားအမျိုးမျိုးတတ်ရပါတယ်။
လာတဲ့လူမျိုးတွေကလည်း ပေါင်းစုံလေ။ (ဘာသာစကား၂မျိုးအထက်တတ်ရင် လခကပိုများတယ်၊ လူလည်
မယ်ငီး ညာတာပါတေးနဲ့ ၄မျိုးတတ်တယ်ဆိုပြီး လခပိုရအောင်လေ့ကျင့်ထားပါတယ် သေချာတာ တမျိုးကို ၁ဝ ခွန်းထက်မပို) အဲ့ဒီထဲမှာ မယ်ငီးက ဂျပန်စကားတတ်တယ်ဆိုပြီး အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ဂျပန်ဧည့်သည်
လက်ခံရပါတယ်။

စနေနေ့တိုင်း ဂျပန်ကြီးတယောက် အမြဲလာတတ်တယ်။ အစကလာလည်တာ ဘာမှလည်းမဝယ်ပါဘူး။
စကားပြောရင်းနဲ့ ဘာကိုသဘောကျမသိ အပတ်တိုင်းလာတယ်။ ထိုင်ခုံမှာအသာထိုင်ပြီးကျမနဲ့စကား
ပြောတော့တာဘဲ။ ဆိုင်ကိုလည်း ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်မလည်တော့ဘူး။ ဒီကလည်း သူ့ကိုဧည့်ခံနေရင်
ဈေးမရောင်းရ၊ ကော်မရှင်မရမှာကစိုးတာသူ့ကို သိပ်လည်း ဂရုမစိုက်မိဘူး။ သူကလည်း ဘာမှမပြောဘူး၊
ဧည့်သည်တွေလာရင်ဈေးရောင်း၊ အားရင်သူ့အာလူးတွေဖုတ် သူငယ်ချင်းတွေကို သူပြောတာပြန်ပြောပြီး
တဟီးဟီးတဟားဟားရီနဲ့..။တော်တော်အဖွဲ့ကျတာပေါ့။ သူက သူ့ဂျပန်အဖိုးကြီးတွေ တယောက်ပြီး တယောက်ခေါ်လာမိတ်ဆက်ပေးပါတယ်။ သူတို့က အင်ဂျင်နီယာတွေပါ။ ကျိုင်းမယ်နားမှာ ဆောက်နေတဲ့
လျှပ်စစ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ စီမံကိန်းတခုက ဂျပန်တွေပါ။ နောက်မိတ်ဆက်ပေးတဲ့ အထဲမှာ တယောက်က ရှမ်း
စက္ကူစက်ရုံပိုင်ရှင်ဗျ...။ အဲ့ရှမ်းစက္ကူတွေကို တခုမှ ထိုင်းမှာမရောင်းဘူး။ ဂျပန်ပြန်ပို့တာ၊ အရောင်လေးတွေ
စပ်ပြီး လက်ဆောင်ထုပ်တာတွေ ဗူးတွေခွက်တွေ စာအုပ်အဖုံးတွေလုပ်တာ အရမ်းလှတာဘဲ။ အဓိက
ကျမကိုမြန်မာပြည်ကရှမ်းလို့သိတဲ့အတွက် ခင်တာလည်းပါပါတယ်။

တနေ့ကျတော့ သူတို့လာတာ ညနေလောက်မှာပါ။ ဂေါက်ရိုက်ပြီးဝင်လာနူတ်ဆက်တာတဲ့။တခါခါစိတ်ရူပ်
တာ။ အဲ့လိုဘာမှန်းမသိ၊ သူငယ်ချင်း တွေကလည်း ဝိုင်းလှောင်ကြတယ် မီးမီး အဖေဂျပန်ကြီးလာပြီ..တဲ့။ အဲ့တာနဲ့ စကားပြောတော့ သူတို့ ဘီယာသောက်လာကြတယ်နဲ့တူတယ်..အနံ့ကဟောင်နေတာဘဲ..။ မယ်ငီးလည်း စိတ်တိုတိုနဲ့ ပိတ်ပြော လိုက်တယ်။ ကျမငယ်ငယ်ကတဲက ဂျပန်တွေ မြန်မာပြည်မှာလူတွေကို
ဘယ်လိုနှိပ်စက်သလဲဆိုတာဖတ်ခဲ့လို့ ဂျပန်အကြောင်းကောင်းကောင်းသိပါတယ်..ဆိုပြီး။ သူတို့ခဏ
လောက်အံ့သွားကြတယ်။ ပြီး တန်းစီထပြီး ကျမကို ခါးညွတ်လို့ တောင်းပန်ကြတယ်။ သူတို့အတိတ်က ဂျပန်ကိုယ်စား အများကြီးတောင်းပန်ပါတယ်တဲ့။ အတိတ်ဆိုတာ ပြန်ပြင်မရပါဘူး။ အနာဂါတ်ကို သာဖန် တီးလို့ရပါတယ်တဲ့။ ကျမနဲ့သူတို့ရဲ့ အနာ ဂါတ်ဆက်ဆံရေးကို အမြဲစိမ်းလန်းစိုပြေချင်ပါတယ်ဆိုပြီး စာအိပ် ဖွင့်တဲ့ဓါး(ကြေးထည်) တယောက်တခုစီ ဝယ်ပြီး၊ကျမကို ဘတ် ၁ဝဝ စီဘောက်ဆူးပေးကြတယ်။ ကျမ လည်းအားလည်းနာ ဘာပြောရမှန်းမသိ..။သူငယ်ချင်းတွေလည်း အံံသြနေကြတာ အဖိုးကြီး ၅ယောက်လုံး ခါးကုံးပြီး နဲနဲနော်နော်ကုန်းတာဟုတ်ဘူးအောက်စိုက်မတတ်ကြီး သေသေချာချာ တောင်းပန်တာ။

အစမကောင်း ခဲ့တဲ့ သူတို့လူမျိုးတွေရဲ့အကျင့်စရိုက်အားလုံးကိုခုလိုပြောင်းပြန်လှန်ဖြစ်အောင်ကြိုး စားတာ
ခေါင်းဆောင်တဦးတယောက်ကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး။ တိုင်းသူပြည်သားအားလုံးရဲ့ စိတ်စေသနာက အရင်း ခံတာဆိုတာ...နားလည်သဘောပေါက်မိတယ်။ ကိုယ်တို့ဆီမှာ အတိတ်ကပြုခဲ့တဲ့ အပြစ်တွေပြန်တောင်း
ပန်ကြကြေးဆိုရင် လူမျိုးစုတွေရော ပြည်မကလူတွေရော ခါးရိုးတွေကျိုးမဲ့ကိန်း...။

ဘိန်းစိုက် မူးယစ်ဆေးပြားထုတ်လို့ တိုင်းပြည်လူငယ်လေးတွေ ဘိန်းစားဂျပိုးသူခိုးဖြစ်ကုန်ကြတာ၊သစ်တော
တွေ မဆင်မချင်ခုတ်လို့ ရာသီဥတုတွေပူပြင်းရေခမ်း၊မုန်တိုင်းဖြစ်ရင် ရေလှိုင်းတွေကြီးမြင့်လာတာကို သဘာဝ အဆီးအတားဖြစ်တဲ့ ဒီရောရောက်သစ်တာတွေခုတ်လို့ (နာဂစ်) လူတွေသေကြေပျက်စီး၊ ကိုယ့် စီးပွားဖြစ်ဖို့စားသောက်ကုန်တွေထဲ အန္တရယ်ရှိတဲ့ပိုးသတ်ဆေးတွေထဲ့တာကအစ...ပြောရရင်ဖြင့်.. မကောင်းနောက်ဆုံးတော့ ရောဂါမျိုးစုံဖြစ်စောစောစီးစီးသေကြေပျက်စီးကြတာ...ဒါတွေအားလုံးဘယ်သူ့
ကြောင့်လဲ!!!!!!!ပြီးတာတွေလည်း ပြီးပါပြီလေ...။အတိတ်ကပြန်ပြင်မရဘူးတဲ့။ လာမဲ့အနာဂါတ်ကောင်း
လေးတွေဖန်တီးကြရအောင်လေ...။


နောက်ဂျပန်ဇတ်လမ်းတွေရှိပါသေးတယ်....ထုံးစံအတိုင်း ကြုံရင်ဖေါက်သည်လာချပါအုံးမယ်လေ..။ဂျပန်
လိုယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တာတော့သူသူငါငါအားလုံးကြိုက်ကြတာပါ။ကျမလည်းကြိုက်တယ်။သူတို့မကောင်း
တဲ့ အကျင့်တွေရှိရင် အတုမခိုးပါနဲ့ ကောင်းတာလေးဘဲ ကွက်ယူရအောင်လေ..။

ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့ မြန်မာနိုင်ငံသား ဗမာလူမျိုးနဲ့တကွ တိုင်းရင်းသားအပေါင်းတို့ရဲ့
ရိုးရာယဉ်ကျေးမူ့တွေနဲ့ ကမ္ဘာကိုပြကြရအောင်လေ..နော်...

အားလုံးဘဲရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေရှင်
မီးမီး

Tuesday, October 18, 2016

လည်ရာပြန်စားရေး...

မဂၤလာပါရွင္~~~
တခါလောက်မြန်မာပြည်ပြန်သွားရင် ဟိုကကျွေး ဒီကကျွေးနဲ့ အလည်ခဏရောက်သူတွေကို ဧည့်ခံကြတာ
ကိုယ်တို့ရဲ့ ချစ်လှစွာသော ဓလေ့ထုံးစံတခုပေါ့နော်..။ မယ်ငီးလည်း ၂ဝ၁၅ က ၂ခါကြီးများတောင်သွားလည်
ပတ်ထားတာ စားခဲ့တာများ..ခုထိပြန်စမြုံပြန်နေရတုံး..ဟီး..တချို့ဟာတွေလည်း ရေးဖူးပါတယ်..။ အဲ့ထဲက
စဉ်းစားမိတိုင်း မျက်ရည်ဝိုင်းသည်..အဲ့လေ..သားရေယိုစရာလေးတွေ ကျန်ခဲ့တာလေးတွေ၊ ပြန်ပြီး စမြုံပြန်မ
လို့ဗျု့ိ....။

မယ်ငီးရဲ့ပထမဦးဆုံး ဓါတ်ပုံရူ့ ပိတ်သတ်ကြီး..အဲ့တုံးက မြန်မာစာမနှိပ်တတ်သေးဘူးလေ..အဟဲ စာဖတ် ပိတ်သတ်ကြီး မိုးဦးစပယ် ဆိုတဲ့ အမျိုးတူ အင်းစကူးညီမလေးက အင်းယားလမ်း Happy ခေါက်ဆွဲဆိုင်
ခေါ်ကျွေးတယ်။ မယ်ငီး သူငယ်ချင်း တယောက်တောင်အဆစ်ပါလိုက်သေး..။
ခေါက်ဆွဲတော့ ခေါက်ဆွဲဘဲမှာလိုက်တာ ဘာခေါက်ဆွဲမှန်းတောင်မမှတ်မိဘူး..ဆိုင်လေးကသပ်ရပ်ပြီး
နိုင်ငံခြားသားတွေ အများကြီးတွေ့ခဲ့တယ်..။ စားလို့ကောင်းတယ်..မဆိုးဘူး..။
 ညီမလေးကတော့ ပုန်းရည်ကြီးထမင်းနဲ့ ကြက်ကြော်တဲ့..။
ရှမ်းခေါက်ဆွဲထုံးစံ သားရေပွကြော်တို့ ဝက်ခေါက်ကြော်တို့ မုန်ညှင်းချည်တို့ပါတာပေါ့...
မြန်မာပြည်အနယ်နယ်အရပ်ရပ်ကခေါက်ဆွဲမျိုးစုံရနိုင်တယ်...ကျိုင်းတုံ ခေါက်ဆိန့်ကျန်(ဝက်အူခြောက်)နဲ့
လည်းရတယ်။ ဈေးနူန်းလည်း မဆိုးဘူး...။
 ညီမလေး မိုးဦးစပယ်ရဲ့ အလုပ်ကုမ္မဏီနေရာ..
နောက်ပြီး အင်းပိုးထမိန်တထည်လက်ဆောင်ပေးတယ်။ဘယ်လောက်ချစ်စရာကောင်းသလဲဆိုတာ..မပြော
တော့နဲ့.. ညီမလေးကဘုရားတရားကိုင်းရိူင်းပြီး စင်ကာပူကုမ္မဏီတခုမှာ ရာထူးအကြီးကြီးနဲ့ဗျ..

သူငယ်ချင်းအခန်းမှာအိပ်တော့( သူကရုံးခန်းလည်းဟုတ် အိမ်လည်းလုပ်ဆိုတဲ့နေရာမှာလေ..ဟီး) ဘယ်မှ
မသွားတဲ့အချိန် သူ့နောက်ကို လိုက်ပြီးစားရတာပေါ့ရှင်..ကျမသူငယ်ချင်းကအစားမက်တယ်။ တချိန်လုံးစား
မှနေသာထိုင်သာရှိပါတယ်ဆိုတဲ့ လူတန်းစားထဲကပေါ့ရှင်..။ အိမ်ကမြို့လည်ခေါင်နေရာ အရမ်းဟန်ကျဘဲ
မနက်ဆိုရင် ဆူးလေဘုရားနားက ပန်းခြံသွားလေ့ကျင့်ခန်းလုပ် ပြီးတနေကုန်စားပေါ့..အဟဲ...။
တခါမှ ဗန္ဓုလပန်းခြံထဲမရောက်ခဲ့ဖူးဘူး..မယ်ငီးရဲ့ရှားရှားပါးပါးအတွေ့အကြုံထဲကတခု...
သူငယ်ချင်းကတောင်ငူသူဆိုတော့ တောင်ငူမုန့်ဟင်းခါး လုပ်ကျွေးပါတယ်။ အသုပ်သဘောမျိုး အပြင်ကနေ
ဆန်လှော်မုန့်တွေ ခရမ်းချဉ်သီးတွေနဲ့သုပ်စားရတာ ဟင်းရည်ကသပ်သပ်ဗျ.. မယ်ငီးတော့ကြိုက်တယ်..။
သူငယ်ချင်းကရုပ်ရှင်လောက ထုတ်လုပ်ဖြန့်ချီသူတွေဆိုပါတော့။ သူ့မိတ်ဆွေကလည်း မယ်ငီးကိုခင်လို့ လိုက်ကျွေးမယ်တဲ့ ရှမ်းရိုးမ ဆိုတဲ့ဆိုင်ခေါ်သွားပါတယ်။ ဒီဆိုင်က Happy ထက်ဈေးကြီးပြီး မယ်ငီးတော့
လုံးဝမကြိုက်ဘူးဆိုပါတော့။ ရှမ်းဝက်သားချဉ်ကို လာချထားပေးတာ ရေခဲသေတ္တာကထုပ်ပြီး ဒီအတိုင်းဘဲ။
အေးစက်မာခဲနေတာ..အံသြပါ့ရှင်...လိုက်ကျွေးတဲ့သူတွေကိုအားနာလို့ အရိုးများလေး ချေးခါးလေးမပြောရဲ ဘူးရှင့်..။ အိုးး..ကောင်းထှာ ကောင်းထှာ...နဲ့ဘဲပေါ့...ဒါက ယဉ်ကျေးမူ့လေ..နော်..
သူငယ်ချင်းတော့ စီလုတ်ပီပီ.. ဒင်းဆမ်းအရမ်းကြိုက်ဘဲ..မနက်မနက်လေ့ကျင့်ခန်းသွားယူရင်းအတူတူတွဲ
ဖြစ်တဲ့ သူ့မိတ်ဆွေတွေ တရုတ်အဖွားကြီးတွေပါ တယောက်က ဒီဆိုင်ပိုင်ရှင်တဲ့။ ကျမရှိတုံး ထိုဖူးတုံး တစ်
တုံးလက်ဆောင်လာပေးတာ..အိုး..၃ရက်စားလည်းမကုန် ကြီးမားလှတဲ့ ထိုဖူး..။တကဲ့ သူဋ္ဌေးတွေဆိုတာ
အနေအထိုင်လည်း ပပလွှားလွှားမရှိကြဘူး..။
နေ့တိုင်းသွားလည်းစားနိုင်သူကြီးတသိုက်ကို တားယူရတယ်..ဟယ်..တခြားဟာလေးစဉ်းစားပေးပါလား..
လို့...တခါသွားလည်ရင် အဲ့ဆိုင်ကြီး ၃ခါလောက်လိုက်စားရတယ်..တကယ်ဘဲ..မိုင်သူငယ်ချင်းရေ..
ငယ်သူငယ်ချင်းတယောက်နဲ့မမျော်လင့်ဘဲ သွားတွေ့တာ။သူကပါလာတဲ့ ဧည့်မြောင်..အဲလေ ဟုတ်ပါဘူး
အဲ့ဒါလည်း သူငယ်ချင်းပါဘဲ..သူတို့က တောင်ငူသားတွေဆိုတော့ အချင်းချင်းရေပက်မဝင်ပြောကြတာ.. မယ်ငီးကဘေးကနေထိုင်ပြီး ဟိုငေးဒီငေးနဲ့ သူတို့ခေါ်ရာနောက်တအိမ်ကိုရောက်သွားပါရောလား...။ အဲ့..
အိမ်ကလည်းပြောလိုက်စပ်လိုက်တော့ ကလောက အကို့သူငယ်ချင်းအိမ် အရင်ကမယ်ငီးနေခဲ့တဲ့ ရန်ကုန်
တိုက်ခန်း(အစောင့်အနေနဲ့ သူငယ်ချင်းကဂျပန်မှာ) သူတို့နဲ့အရမ်းခင်ပြီး မယ်ငီးသွားလည်ဖူးတဲ့အိမ်..တဲ့။
အခုဟာကအိမ်သစ်..ခေတ်တွေလည်းပြောင်း..အချိန်တွေလည်းပြောင်း..သံသာရာကြီးက ပြန်ပြန်တွေ့နေ
တာဘဲ..သူတို့ကျွေးတဲ့ထမင်းပွဲကြီးကမှ မိုက်ထှာ...။
အဲ့ဒီ မန်းကျီးရွှက်သုပ်ကို ကလှော်ကလှော်ပြီးထဲ့စားတာ  ၃ခါလောက်ဆိုကုန်သွားရော..အိမ်ရှင်နောက်တပွဲ
ထပ်ချပေးရတယ်..အဟီး..အားလည်းနာတယ်ခင်လည်းခင်တယ်...ဒီ့ထက်မက ချမ်းသာပါစေ... 😎

နောက်လသာ၂ ဘော်ဒါဆောင်ကသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ငွေဆောင်ရောက်ခဲ့သေးတယ်။ ပြန်ခါနီးကျ အတင်း
ခေါ်ပြီး ထပ်ကျွေးလိုက်ပါသေးတယ်..။ ထိုင်းကလာဖွင့်တဲ့ဆိုင်ခွဲတဲ့...ထိုင်းမှာတော့ အဲ့ဆိုင်ခဏခဏ
စားဖြစ် ပါတယ်။
သူငယ်ချင်းတွေလည်း တကဲ့ ဟဲဗီးကြီးတွေ သားသမီးတွေကြီးကုန်လို့ ဘဝမှာ အောင်မြင်မူ့တွေနဲ့ပြည့်စုံ
နေတဲ့ မပြောင်းလဲတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေပါ..။ မယ်ငီးစာရေးတာတောင် တယောက်လောက်ဘဲသိပြီး..
ဒီမှာတိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး..လာပြောပြတာ..အဟဲ..။
ဒါကတော့ ညီမ၂ဝမ်းကွဲက မယ်ငီးနဲ့သူ့အမအမေရိကားကလာတာရယ်၊ နောက်သူ့အမျိုးသား သဘောၤ
ကပ္ပတိန်ဖြစ်တာရယ် အထိမ်းအမှတ်တွေနဲ့ကျွေးပါတယ်...ဆွေတော်မျိုးတော်တသိုက်ဆုံကြ ပျော်ကြစားကြ
နဲ့ လမ်းမုန်းတောင်ကလိုက်ပါသေးတယ်..။
ခလေးတွေက ဖုန်းဘဲပွတ်နေကြတာ အစားလည်းကောင်းကောင်းမစားဘူး...အဲ့တာတော့ တကယ်ဘဲ စိတ်ပျက်စရာ..။
 အစားအသောက်တွေ လုံးဝအရာမယွင်းပါဘူးဆို...
လူကြီးပွဲကတော့ မယ်ငီး အမေရဲ့အမဝမ်းကွဲနဲ့ မယ်ငီး အမ ၂ ဝမ်းကွဲတွေ အကိုတွေပေါ့...။
စားတဲ့အထဲမှာ အမြင်မလှပေမဲ့ ခံတွင်းတွေ့တဲ့ ဟင်းတပွဲကတော့ ခေါက်ဆွဲအကျွတ်ကြော် ကော်ရည်ဆမ်း
ဆိုလားဘဲ...။

ကိုင်း...တာတာလုပ်ချိန်တန်ပြီ...ဒီအမေရိကားမှာလည်း လသာ ၂ကျောင်းသူဟောင်းတွေ gathering
လုပ်ကြတယ်တဲ့ LA ဖက်မှာ....သွားချင်ပါတယ်..အခြေအနေမပေးလို့..ဟွန့်...😏

အားလုံးဘဲရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေရှင်~~~~
မီးမီး

Tuesday, October 4, 2016

မဟာဒုတ္အလွဳနဲ႔အင္းသားဟင္း..

မဂၤလာပါရွင္~~~
ဝါေခါင္လဆိုရင္ မဟာဒုတ္စာေရးတံမဲပဲြကို ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက်င္းပၾကပါတယ္။ မယ္ငီးရဲ႔ က်ဳိင္းတုံ
ေစ်းတန္းႀကီးရပ္ကြက္မွာလည္း အစဥ္အဆက္က်င္းပလာတာေပါ့။ က်ဳိင္းတုံမွာက လူမ်ဳိးေပါင္းစုံဆိုေတာ့
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတာင္ ဂုံရွမ္းေက်ာင္း ရွမ္းေက်ာင္း ဗမာေက်ာင္း ..အိုး..စုံပါ့ဗ်ား..။ ကိုယ္တို႔ေစ်းတန္းႀကီး
ရပ္ကြက္က ေက်ာင္းေမာက္မယ္ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဂုံေက်ာင္းမဟုတ္ ရုမ္းေက်ာင္းမဟုတ္ ဗမာ မဟုတ္တဲ့ ရပ္ကြက္သားေတြရဲ႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းဆိုပါေတာ့။ ခုေတာ့ ေကာင္းမူခမ္းေက်ာင္းတဲ့
နံမည္ေျပာင္းသြားၿပီ..။ေက်ာင္းလည္းအမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ထားပါေလ..ေျပာျပခ်င္တာက အ တိတ္ကဇာတ္လမ္းေကာင္းေလးေတြအေၾကာင္းပါ...။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလူစုေနၾကတာ ဘုရားေပါက္တဲ့အိမ္ကိုဘုရားပင့္ၿပီးသြားပို႔
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႔သာေရးနာေရးကိစၥအဝဝကို ဦးစီးတာက အင္းသားေတြေလ..ဒီေတာ့အင္းသားအေငြ႔အ သက္မကင္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပါ့.။ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း အင္းသားေတြမ်ားခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ သိပ္မရွိၾက
ေတာ့ပါဘူး။ ဆုံးပါးသြားတာ ေနရာေဒသေတြ ေျပာင္းကုန္ၾကတာနဲ႔ နဲနဲလက္က်န္ထုံးတမ္းစဥ္လာနဲ႔ဆက္ၿပီး
ခ်ီတက္ေနဆဲပါဘဲတဲ့။ အႀကိမ္ေပါင္း ၄ဝ ရွိၿပီတဲ့..။ ကိုယ္တို႔ခေလးဘဝကတဲကပါဆို...။

ဘုရားပင့္

ခုေတာ့ တခ်ဳိ႔လူေတြကတျခားရပ္ကြက္ေတြကိုေျပာင္းသြားေပမဲ့လည္း ဒီအလွဳမွာပါလို႔ ဘုရားမဲေပါက္တာနဲ႔
အဲ့ဒီအထိရပ္ကြက္သားေတြကတေပ်ာ္တပါးသြားပို႔ၾကတယ္
အဲ့ဒီအထဲမွာ ဝါေခါင္လ မဟာဒုတ္အလွဳဆိုရင္ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့။ ဘယ္အိမ္က သံဃာေတာ္ ဘယ္နွစ္ပါး ပင့္မလဲဆိုတာစာရင္းေပး၊ ၿပီး လိုအပ္တဲ့သံဃာအရည္အတြက္ရေအာင္ တျခားဘုန္းႀကီး
ေက်ာင္းမွာ ပင္႔ဖိတ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာမဲေတြႏူိက္တယ္။ ဘုရားမဲ၊ ရွင္ဥပကုတၱမဲ နဲ႔ ရွင္သီဝ လိမဲ ဒီလိုသတ္မွတ္ထားၿပီး အလွဴရွင္နံမည္ကို မဲလိပ္လုပ္ၿပီး မဲနွဳိက္ၾကတာ..။ကိုယ္ရည္စူးတဲ့ သံဃာအရည္ အတြက္ကသတ္သတ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မဲသံုးမဲကေန တစ္မဲေပါက္ဖို႔ကံစမ္းရတယ္။ကိုယ့္နံမည္ေခၚသံ
ၾကားရရင္ ကံထူးၿပီသာမွတ္ေပေတာ့..။
ေစ်းတန္းႀကီးရပ္ကြက္သူေတြရဲ႔ဝတ္စုံ
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုလုံး စာသင္တိုက္ကသံဃာေတြ ကိုရင္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ ဝါထိန္ၿပီး ရူပ္ယွက္ခပ္ေနတာ
အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတာဘဲ။ တခ်ဳိ႔လည္း အိမ္ကိုမပင့္ေတာ့ဘဲ စုေပါင္းအလွဴသေဘာမ်ဳိးလုပ္ၿပီး စုေပါင္း အလွဴေငြထဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာဘဲ စုေပါင္းခ်က္ၾကပါတယ္။ တရပ္ကြက္လုံး အိမ္တိုင္းနီးပါးဆြမ္းကပ္ၾက
တာေပါ့။ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိးအေပါင္းအသင္းေတြဖိတ္ၾကနဲ႔ တလမ္းလုံး အဝင္အထြက္ေတြမ်ားၿပီး ပဲြေတာ္လိုစည္
ကားေနတာေပါ့ရွင္..။ အဟင္း...ေျပာစရာမလိုေအာင္ မယ္ငီးတို႔အိမ္က အင္းသားဟင္းေပါ့...။စပယ္ရွယ္
အေဖ့လက္ရာ ဝက္သားနီခ်က္ ငါးအစပ္ခ်က္ ပဲပုပ္ေစ့ေၾကာ္ ထိုဖူးေခါက္ေၾကာ္ ဂ်ဳးျမစ္သုတ္ အစိမ္းေၾကာ္
အႀကီးဆုံးအိုးကေတာ့ ငါးရ႔ံဆန္ေလွာ္ေဆးခါးေပါ့ရွင္...။
သြားဖို႔အစဥ္သင့္တဲ့..
 လမ္းထဲက အေဖ့အမ်ဳိးေတြ မိတ္ေဆြေတြ အေမ့အမ်ိဳးေတြ အထူးသျဖင့္ ဦးႀကီးေတြ အဖိုးႀကီးေတြေပါ့။ "ဟယ္..အယ္ဆိမ္းေမာင္ ေဆးခါးဟင္းခ်က္ရင္ ငါ့အိမ္တခြက္လာပို႔လွဲ႔"ဆိုတဲ့ သူတို႔အင္းသားစကားနဲ႔ေျပာ
ဆိုထားၿပီးသား ..အမိန႔္ခ်ထားၿပီးသားေလ..။ "က်မအေဖနံမည္ "သိန္း"ဆိုတာ အင္းသားအသံထြက္နဲ႔ဆို
ဆိမ္း...တဲ့..ဟိ... း)))) ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က အိမ္မွာ မဟာဒုတ္အလွဳလုပ္တာ သံဃာ ၅ပါးယူတယ္တဲ့။ အေဖရွိတုံးကဆို ၇ပါး ၉ပါး ဒီလိုယူတတ္တယ္။ တခါတေလလည္း ၅ပါးေပါ့...။ လူအားလည္းမ်ားေတာ့
လုပ္ႏိုင္တယ္ေလ..။ ခုေတာ့ တူမေလးနဲ႔ အေမတို႔ရဲ႔ေမြးစားသမီးဘဲခ်က္တာ..။ အမနဲ႔ တူမအမ်ဳိးသားက
သူတို႔မိတ္ေဆြေတြလည္းဖိတ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဖိတ္ခ်လာတာ စုစုေပါင္းလူ ၅ဝ ေလာက္ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။
အေမကအရမ္းေပ်ာ္ေနတာေတြ႔ရေတာ့ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိတယ္။
ေနာင္ဖာဆိုတဲ့ရပ္ကြက္အသြား..
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကဓါတ္ပုံေတြကိုေတာ့ ေတာ္လည္းရမေတာ္လည္းရ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ အင္းသားမ်ဳိး စာသင္
ေပးခဲ့ရတဲ့တပည့္မေလးတေယာက္ (သူကေတာ့ က််ဳိင္းတုံမွာသူေ႒းမႀကီးျဖစ္ေနၿပီတဲ့)ရဲ႔ fb ကဓါတ္ပုံကို သုံးထားတာပါ။ ကဲ..မယ္ငီးအိမ္ဖက္က ဟင္းေတြသြားေခ်ာင္းၾကည္႔ရေအာင္ေလ...

 ပဲပုပ္ေစ့ေၾကာ္နဲ႔နမ္႔ဖစ္(ခရမ္းခ်ဥ္သီးပဲပုပ္ေထာင္း)
 အခ်ဳိပဲြကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး..ေနရာတိုင္းရႏိုင္တဲ့မုန္႔ေတြအသီးေတြပါ..
ဝက္သားနီခ်က္(ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ခ်က္ၿပီးၾကက္သြန္နီကိုအလုံးလိုက္ထဲ့တာ) သူတို႔ကေတာ့ မယ္ငီးလိုသား သားျမင္တာနဲ႔ သားေရတျမားျမား ဓါတ္ပုံေတြမရိုက္တတ္ရွာဘူးေလ..အဟီး.....(ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ႀကီးေလ..)တို႔စရာနဲ႔ ငါးခ်ဳိခ်ဥ္..
ဂ်ဳးျမစ္သုပ္ဓါတ္ပုံကမဲြခ်က္ဗ်ာ...ကိုယ့္ရဲ႔အႀကိဳက္ဆုံးဟင္းထဲကတခြက္ေပါ့..ဂ်ဳးျမစ္ကို ဆႏြမ္း မက်ဥ္းသီးမွည္႔ နဲ႔အရင္ဆုံးျပဳတ္အၾကာႀကီးမဟုတ္ဘူး..ခဏေလးပါဘဲ။ ၿပီးေရစစ္ထား လက္နဲ႔ေသေသခ်ာခ်ာညွစ္ ေရ မပါ
ေအာင္ နွမ္းမဲလုံးေလွာ္(နမ္းအျပားမ်ဳိးမဟုတ္) မညွက္တညွက္ေထာင္း ဆီခ်က္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမီးဖုတ္ ၾကက္ သြန္နီေၾကာ္ ဆား ငရုတ္သီးအေထာင့္ေလွာ္ေထာင္းနဲ႔သုပ္တာ ဂ်ဳးျမစ္ရဲ႔ ဆတ္ေတာက္ေတာက္ ၾကြပ္ၾကြပ္
ေလးခ်ဳိခ်ဥ္စပ္ငံ အရသာကို ေဆးခါးဟင္းစိမ့္စိမ့္ ခါးသက္သက္ေလးေသာက္ၿပီး မ်ဳိခ်လိုက္ရင္ကို တကယ္

ေဆြမ်ဳိးေမ့သြားပါလိမ့္မယ္..။
ငါးရ႔ံဆန္ေလွာ္ဟင္းကေတာ့ နဲနဲကရိကထႏိုင္ပါတယ္။ ပထမဦးဆုံး ဆန္ေလွာ္ပါ မီးေအးေအးေလးနဲ႔ မတူး
ေအာင္၊ အေရာင္ေလးနီညိုေရာင္ျဖစ္လာရင္ မီးေပၚကေနခ်ပါ။ ကိုယ္တို႔တုံးကေတာ့ လက္နဲ႔လွည္႔တဲ့ ႀကိတ္စက္ရွိတယ္ေလ အဲ့တာနဲ႔ လွည္႔ရတာ ညွက္ေနမွေကာင္းတယ္။ ဒါေတြက မယ္ငီးတို႔ရဲ႔အလုပ္လူႀကီး
ေတြခိုင္းတာလုပ္ရတယ္ေပါ့ေလ..။ ၿပီးမွ ပူစီနံ နံနံပင္ ပါးပါးေလးေတြလွီးၿပီး အဲ့ ဆန္မူန႔္ထဲထည့္ၿပီးေရာ ဖြ
ဖြေလးနယ္ထားတယ္။ၿပီးေရျပဳတ္ ေရဆူမွာ ေရေဆးၿပီး ဆား ဆႏြမ္းနယ္ထားတဲ့ငါးရ႔ံထည့္။ ငါးအေရာင္
ေလးေျပာင္းလို႔ က်က္ၿပီဆိုရင္ ျပန္ဆယ္ အသားထြင္ၿပီး အသားအားလုံးအိုးထဲျပန္ထဲ့ပါတယ္။ အရိုးကို သံဆုံထဲထည့္ေထာင္းၿပီးေရစစ္နဲ႔ အရိုးရည္စစ္ထဲ့ပါတယ္။ ၿပီးမွ အိုးထဲ ခရမ္းသီးတလုံးေလာက္ ခရမ္းခ်ဥ္ သီးတစိတ္ေလာက္ ထဲ့ပါ။ ဆား ငရုပ္သီးမူန္႔ေလးနဲနဲ ငရုပ္ေကာင္း ဆီတေပါက္ေလာက္ ထည္႔၊ ဆူလာရင္ ပူစီနံနဲ႔ဆန္မူန္႔အေရာထည္႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ နဲ႔ ဂ်င္းေသး ခပ္မ်ားမ်ား အိုးခ်ခါနီးမွ ညွက္ေနေအာင္ေထာင္းၿပီး
ထည္႔၊ ဆူဗြက္လာရင္ ဆားေလးျမည္းအေပါ့အငံ ငံျပာရည္ေလာင္းတစက္ေလာက္ခ်ၿပီးရင္.. အိုေကၿပီ.. တအိမ္လုံးလည္း ေမႊးႀကိဳင္ေန ပါၿပီ။ ေဆးခါးကေတာ့ ဇြန္းဖ်ားနဲ႔ဘဲထည့္တာပါ မခါးပါဘူး။ စားပဲြေပၚမွာ
ေတာ့ဗူးလိုက္ထားရတယ္။ႀကိဳက္တဲ့သူ ကိုယ့္ဟင္းရည္ပုဂံထဲ ကိုယ္ထည္႔ေပါ့..။
 
 ဒီတခါအိမ္မွာ ဘုန္းႀကီး ၁ပါး ကိုရင္၄ပါးၾကြလာတယ္တဲ့။
က်မအမကေက်ာင္းဆရာမဆိုေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းကဆရာဆရာမေတြဖိတ္ၿပီးေကၽြးတယ္..။
သူတို႔ပို႔လာေပးတဲ့ပုံကိုၾကည္႔ၿပီး ခဏခဏဂလုဂလု တံေတြးၿမိဳခ်ရနဲ႔ အားက်မခံထၿပီးသုပ္ပါတယ္..
တကဲ့ ဗမာဟင္းပါ...ဘာအသုပ္လို႔ထင္ပါသလဲမိတ္ေဆြမ်ား.... း))))

အားလုံးဘဲရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစရွင္~~~
မီးမီး

Wednesday, September 28, 2016

ဆိုးလ္ၿမိဳ႔ထဲအလည္တေခါက္

မဂၤလာပါရွင္~~~
ခင္ခင္ႏွမပေဂး အူေၾကာင္က်ားနဲ႔ ဘုမသိဘမသိ သူတို႔ေရွးေဟာင္းဘုရား (ခုျပန္မွရွာေတာ့ေတြ႔တာက
Yonggungsa Temple တဲ့၊နွစ္ေပါင္း ၁ဝဝဝ ေက်ာ္ၿပီဆိုဘဲ)...ေရာက္ခဲ့တာ ။ အဲ့ကအျပန္ သူတို႔စီစဥ္ေပး လိုက္တာကကားရပ္ရင္ အထဲျပန္မဝင္လာနဲ႔ ေနာက္ကားတစင္းနဲ႔ INCHEON CITY TOUR သြားဖို႔အျပင္မွာဘဲေစာင့္ေနတဲ့။
ဒါကေတာ့ သူတို႔ေလဆိပ္အဝင္မွာ..
ေနာက္ကားေပၚတက္ေတာ့ ေဟာင္းေလာင္းႀကီး လူကလည္း ေရေသာက္ခ်င္လာတာနဲ႔ ခဏေလာက္ေစာင့္
ေပးပါအထဲမွာေရသြားဝယ္အုံးမယ္ဆိုၿပီး..ေျပးဝင္ ေရတဗူးဝယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ထင္မိတာက ကိုယ္တစ္
ေယာက္ ထဲဒိုးရမယ္ေပါ့...။ ေနာက္မွ လူေတြေရာက္လာပါတယ္။ သိပ္မမ်ားပါဘူး။
ကားစထြက္ၿပီ..လူလည္းသိပ္မဟန္ခ်င္ဘူး...ရသေလာက္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္လိုက္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ေပါ့..
လမ္းေတြကထင္သေလာက္ကားမက်ပ္ဘူး...
ၿမိဳ႔ကဟိုးအေဝးကျမင္ရတဲ့မူန္ျပျပေလး...
ကႀကီးလည္း ရာသီဥတုေအးေတာ့ မွန္လုံ ဖန္လုံ စိုက္ခင္း(အမွန္ကပလပ္စတိတ္တမ်ဳိးပါ..ဟီး) နဲ႔..
အဲ့တာျမင္ေတာ့ နယ္သာလန္ကို သတိရမိတယ္။ အဲ့လိုစိုက္ခင္းေတြ ကားလမ္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ျပည့္
လို႔...။
စိုက္ခင္းေဘးနားက မက္မန္းပင္လားမသိ...။
ကိုင္း..ေျပာရင္းဆိုရင္း..ကားၾကပ္ေလၿပီ....
ေအာ္..ကားတိုက္ၾကတာတဲ့...
ကဲ..ျမင္ရၿပီ..သူတို႔ရဲ႔စုလစ္မြမ္းခၽြန္ႀကီး...
လမ္းႀကီးကရွင္းေနတာဘဲ..အဲ့လိုမ်ဳိးႀကီးလားတဲ့...နဲနဲ...ၿမိဳ႔ျပင္က်ေနလို႔မ်ားလားမသိပါ...
ကားေတြေတြ႔ေတာ့ တခုခ်က္ခ်င္းျမင္မိတယ္...ကားအားလုံး မိတ္အင္ကိုးရီးယားဘဲ။ဂ်ပန္ကား ဥေရာပ
ကား ယူအက္စ္ကားအေတာ္ရွားပါးတာဘဲ။ဂ်ပန္ကထားလိုက္ သူတို႔ၿပိဳင္ဖက္နဲ႔သမိုင္းေၾကာင္း အရ
မႀကိဳက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္...အခြန္နဲ႔တင္းက်ပ္ထားတာလား..သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကျပည္တြင္းျဖစ္ဘဲ
အားေပးလားေတာ့မသိ...
ျပာပုံတို႔ ေအာက္ေျခတို႔ကေန တရွိန္ထိုး တိုးတက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအေၾကာင္းေလ့လာၾကည္႔ရင္ အဓိက
ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႔ စိတ္ဓါတ္ပါဘဲ...ကိုယ့္အမ်ဳိးကိုယ္ခ်စ္တာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကပစၥည္းကိုဘဲ အားေပးတာ။ ခုလည္း
ၾကည့္ အေမရိကားရဲ႔ appleသူတို႔ဆီမွာေရာင္းတာ ျပသာနာအရမ္းမ်ားတယ္ ခဏတရားစဲြလိုက္ ေရာင္းခြင့္ ပိတ္လိုက္နဲ႔ တခ်ိန္လုံးရူပ္ေနတာ..။
တိုက္ပုံစံေလးႀကိဳက္လို႔...
လိူဏ္ေခါင္းထဲအဝင္...
တကယ္ႀကီးကားမက်ပ္ဘူး..အံၾသစရာ...
ဒီေနရာမွာ ခဏရပ္တယ္။ Wolmi park ကိုသြားၾကတာ..နဲနဲလမ္းေလ်ာက္ရမွာကို မယ္ငီးမဟန္ႏိုင္ေတာ့
ကားထဲမွာဘဲထိုင္က်န္ေနခဲ့ရတယ္..။
အိုး..လက္စသတ္ေတာ့ ပဲရစ္က ပိရမစ္...ဒီေရာက္ေနတာကိုး..း))))
ဒီပတ္ခ်ာလည္မွာ ဆိုင္ခန္းေတြမ်ားတယ္..။ ဆိုင္ျပင္ေနပုံရတယ္...
ပုံႏွိပ္စကၠဴေတြပစၥည္းေတြေရာင္းတာနဲ႔တူတယ္..။အေလးမတာကို forklift အေသးေလးေတြသုံးၾကတာ..
ေနရာတကာမွာဘဲ..ထိုင္းမွာလည္း..သုံးတယ္...
ရန္ကုန္မွာ ကုန္ေစ်းတန္းဖက္သြားရင္ ေတြ႔ႏိုင္တယ္..အေလးႀကီးေတြ တပင္တပန္းထမ္းေနတဲ့ အာခ်ားဟဲ
တသိုက္ေတြ႔ရင္ သနားမိတာအမွန္ဘဲ..လက္တြန္းလွည္းေတြဆိုရင္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးမရွိ ႀကီးမားေလးလံ
က်ဳိင္းတုံေစ်းအေနာက္ေပါက္တည့္တည့္မွာ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားအဖြားႀကီးေတြ ပလိုင္းနဲ႔အုပ္စုလိုက္
ထိုင္ေစာင့္ေနတာျမင္ရင္ အဲ့တာ..ပစၥည္းေတြဘယ္ေပးဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ အထမ္းသမားလို႔သာမွတ္ပါေလ...
က်မတို႔တကယ္ဘဲ ကမာၻႀကီးရဲ႔တဖက္ျခမ္းမွာက်န္ခဲ့ၿပီလားမသိပါဘူး...တိုင္းျပည္တိုးတက္လာတယ္ဆိုတာ
စစ္ဖက္နယ္ဖက္အရာရွိသူေဌးသား ေျမပိုင္ရွင္အေပါင္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာစာသင္ ေစ်းဝယ္ထြက္ လည္လည္ ထြက္ၾကတာနဲ႔ လူတိုင္းဖုံးပြတ္ေနတာနဲ႔ ..အင္း..အဲ့တာနဲ႔..အဲ့တာဘဲေပါ့ေလ..ဟီး..
ေျပာရင္ရွည္တယ္ ေပမ်ားတာေတြေခါက္လို႔...ကားထဲထိုင္ေစာင့္ရင္းဝယ္လာတဲ့မုန္႔နဲ႔ ေရေသာက္တယ္။
အဲ့ဒီ Pais Baguette cafe က နယူးဂ်ာစီမွာလည္းရွိတယ္ ဆိုင္ခဲြေတြလည္းအမ်ားႀကီးဘဲ သူ႔မုန္႔စား လို႔ေကာင္းေပါ့ ေစ်းလည္းႀကီးတယ္ဗ်..
ကိုင္း..ေနာက္တေနရာက ေစ်းဝယ္တာတဲ့...
Myeongdong ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ားကို အဓိက ပစ္မွတ္ထားလို႔ ေစ်းေရာင္းတဲ့ေနရာရပ္ေပးမွာတဲ့။
နာရီသတ္မွတ္ၿပီး ဒီေနရာကိုျပန္လာခဲ့လို႔ဆိုတယ္ေလ။ ျပန္လာရင္မမွတ္မိမွာစိုးလို႔ ကိုယ့္ကားဓါတ္ပုံရိုက္
ခဲ့တာေပါ့...။
ဂိုက္ကလက္ညိဳး တထိုးထိုးနဲ႔ ညႊန္ပါတယ္...။
ကိုယ္ေတာ့ေရွ႔ေနာက္ေတာင္ေျမာက္ပတ္ခ်ာလည္ ဓါတ္ပုံရိုက္ထားတယ္..။ ပဲရစ္မွာတခါခံဖူးလို႔ေလ..။
ကားေတြက တပုံတေခါင္းႀကီး ဘယ္ကားမွန္းမသိ..ကံေကာင္းလို႔ခရီးသြားေဖာ္ကလာႏူတ္ဆက္တာနဲ႔..
အဲ့ကားေပၚတက္ရတာ..။
ဒီေနရာက နံမည္ႀကီးတဲ့...ေစ်းႀကီးတာကိုေျပာတာပါ... ကမာၻ့နံပါတ္ ၉ ခုေျမာက္ေစ်းအႀကီးဆုံး တဲ့..
ဆိုင္ေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေရာ တကမာၻလုံးက နံမည္ႀကီး ပစၥည္းဆိုင္ေတြပါဘဲ...သူတို႔
ထုတ္တဲ့ ပစၥည္းလိုက္ရွာတာ လူၾကားထဲ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမူးတယ္..အရမ္းလူမ်ားဘဲ..တေန႔ေန႔ ဒီပတ္ဝန္း
က်င္ကို ျဖတ္သန္းသြားလာတာ လူ ၂သန္းရွိတယ္တဲ့ဗ်ား....တျခားနံမည္ႀကီးေနရာေတြလည္း ဒီပတ္ ဝန္းက်င္တဝိုက္ဆိုပါေတာ့ေလ..
ကိုးရီးယားအစားအစာေတြ အျပင္မွာေစ်းႏူန္းကပ္ထားတာ ဖယားဖယား..နယူးေယာက္ နယူးဂ်ာစီ ကိုးရီးယားတန္းထက္ေစ်းႀကီးတယ္ဗ်..
ေစ်းဝယ္သူအေပါင္းကလည္း တရုတ္ ဂ်ပန္ေတြခ်ည့္ဘဲလားမသိ...
ဘယ္ေနရာကိုသြားရမွန္းမသိ..
နံမည္ႀကီးတံဆိပ္ဆိုရင္ လူတိုင္းႀကိဳက္ၾကတယ္..အဲ့တာေလး ကိုင္မွ ဝတ္မွ လူရာဝင္တယ္ထင္ၾကတယ္..
အဲ့တာေၾကာင့္လည္း ဒင္းတို႔ပစၥည္းေတြေရာင္းရၿပီးရင္း ေရာင္းရ ခ်မ္းသာၿပီးရင္းခ်မ္းသာေပါ့ေလ..။
ကိုယ္ေတာ့ မိန္းခေလးအသုံးအေဆာင္ အေသးေလးေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ထဲ ဝင္ၿပီးနဲနဲပါးပါးဝယ္ခဲ့ပါတယ္
ဝယ္သူတရုတ္မေလးေတြကိုတိုးေဝွ႔ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ေကာင္တာက ခေလးမေလး တရုတ္လိုဘဲေျပာ တယ္ဗ်ား...
ေနာက္တခုက က်မ ဓါတ္ပုံရိုက္တာ နာရီလည္းမေျပာင္းမိဘူး..ဟီးဟီး...
ကိုင္းေစ်းဝယ္ထြက္ရင္ အဲ့ေနရာမသြားၾကနဲ႔ေနာ္..အေသေစ်းႀကီးတယ္တဲ့...
ဟိုေငးဒီေငးေပါ့..
သူကေလးကိုလည္းျမင္ရတယ္..
ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္မလားေစ်းႏူန္ၾကည့္တာ...လမ္းေဘးေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်တာက ပိုရင္ေအးပါအုံးမယ္ေလ
ဖီလစ္ပိုင္တသိုက္..သူတို႔လည္း ေလးဘန္းလမ္းေဘးမွာ ေမာ့ေနတယ္...
ကိုယ္ေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဒီေနရာမွာ ဆိုင္ထဲစားတဲ့ ေဖါက္သည္အတြက္ထိုင္ခုံလားမသိ..ခ်ထားတာ
ခပ္တည္တည္ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္...
ကိုင္း...အခ်ိန္ေစ့လို႔..ျပန္ေတာ့မယ္..
အိုပါးတို႔..ၿမိဳ႔ျပက ေဆာက္လုပ္တိုးတက္ဆဲပါ...


ေဆာက္လက္စတံတား...
ကိုင္း...ကားမၾကပ္ဘဲ အေရာက္ျပန္မွရမယ္..
က်မအခ်ိန္ကအရမ္းကပ္ေနတာ...ေရာက္တာနဲ႔ အဝင္မွာ စာအုပ္ျပ ၿပီးအထဲမွာေရအိမ္ေျပး အဝတ္တစုံ ထုပ္လွဲ ရွိသမွ်သြပ္ထဲ့ ၿပီးထြက္ခါြေကာင္တာအေရာက္ေျပးရတာ..ေဟာဟဲဆိုက္ေနၿပီ သူတို႔ေခၚတာနဲ႔
အံကိုက္ဘဲ...ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ အိပ္ပစ္လိုက္တာ ေလယာဥ္တက္မွန္းမသိ..ထမင္းလာေကၽြးမသိ
............................
အားလုံးဘဲရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစရွင္~~~
မီးမီး
ဂိုက္လုပ္ေပးတဲ့ဗီဒီယိုဖိုင္ေလး...မယ္ငီးပုံေလးကေနာက္နားမွာတပုံ၂ပုံေလာက္ပါပါတယ္ေလ....