ကြုံဖူးခဲ့တဲ့ဂျပန်များ(၂)

မင်္ဂလာပါရှင်~~~

ထုံးစံအတိုင်း မယ်ငီးတော့ ကိုယ်ရဲ့အတွေ့အကြုံလေးတွေဘဲ အာလူးလာဖုတ်ရတာပေါ့လေ..။ ညီမလေးတ

ယောက်ကဂျပန်အတွေ့အကြုံလေးဆက်ရေးပါ..ဆိုတာနဲ့ ကြုံတာလေးတွေ ကြုံတုံးလေးပေါ့ရှင်..ကိုကိုဂျပု

လေးလို့အမည်တွင်ခဲ့ဖူးတဲ့သူတွေအကြောင်းတုတ်ရအောင်.. 😁

မယ်ငီးဂျပန်ကို "နာရီတာ" လေယာဉ်ကွင်း ၄-၅ ခါလောက်ဘဲရောက်ဖူးတာပါ။ အဟဲ..သွားဖို့လည်းချောင်း

နေတာဘဲ အခွင့်ကမသာသေးဘူး..။ တနေ့ပေါ့နော်..။ ဒါပေမဲ့လည်း ကိုရွှေဂျပန်များနဲ့ အလုပ်လုပ်ဖူး၊ ကြုံခဲ့

ဖူးတာတွေတော့ အများသား။ ဇင်းမယ်(ကျိုင်းမယ်)မှာ အလုပ်လုပ်တုံးက ဘာသာစကားတခုထက် ပိုတတ်
ရင် လခသတ်မှတ်ချက်လေးတွေရှိတာလေ။ ဒါကြောင့် မယ်ငီးတို့သူငယ်ချင်းတသိုက် (ပြောရရင်၆ယောက်၊

ငီးငီးအပါအဝင်ဆို ၇ ရောက်လောက်ရှိပါတယ်၊ အားလုံးက ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံတော်ကြီးမှာ မွေးဖွား

ခဲ့ကြတာပါ။ အခြေအနေအချိန်အခါအရ အဲ့နေရာကို ပြောင်းရွှေ့ရောက်လာကြတာ။ တချို့ကလည်း ထိုင်း အထက်တန်းကျောင်းထိနေခဲ့ဖူးပါတယ်။ ) ဂျပန်စာကို သင်ကြမယ်ဆိုပြီး သူတို့ဘဲ သင်တန်းတွေသွားရှာ

တွေ့တော့ မယ်ငီးရဲ့ကျောင်းချိန်ကိုရှောင်( မယ်ငီးကထိုင်းညကျောင်းတက်နေတာလေ)ပြီး ၊ သွားတက်ဖို့

ဖြစ်လာရတာပါ။ အနူတောထဲကလူချောမယ်ငီးတော့ ဘီရုမာတက္ကသိုလ်ကျောင်းပြီးပေါ့။ သူတို့ကတော့

ထိုင်းက စီနီယာမမကြီးတွေပေါ့။ အန်မတန်မှ မယ်ငီးကို ဆရာလုပ်ချင်ကြပြီး၊ မယ်ငီးမပါရင် ဘယ်မှမသွား
ချင်ကြတဲ့သူငယ်ချင်းကောင်းတွေပါ။ ထိုင်းအထက်တန်းဆိုတာလည်း သိတဲ့အတိုင်း အေဘီစီဒီက အူတူတူ

ဗမာစာလည်း မူလတန်း အလယ်တန်းက ၁ယောက်ဘဲသင်ဖူးခဲ့တာ၊ ဆိုတော့ တချို့နေရာ အာဖျံကွီးလုပ်ဖို့

မယ်ငီးပါမှရတာလေ...။

ကဲ...ဒါနဲ့ဂျပန်စာသင်တန်းကြီးဆိုတာ အလုပ်ကအပြန် အလုပ်ဝတ်စုံ ချွတ်ပစ် ရေ ၃ခွက်လောင်းချိုး တီရှပ်

ဂျင်းဘောင်းဘောင်းတွေ ကောက်စွပ်၊ သူတို့မောင်းတဲ့ဆိုင်ကယ်နောက်တက်ခွလို့ ရောက်လာရတာ..။

သူတို့က အရင် အင်တာဗျုးထားပြီးပြီ...မယ်ငီးအကြောင်းကိုလည်း ရွှန်းရွှန်းဝေပြောထားလို့၊ ဆရာသမား

ကလည်းပြုံးပြုံးကြီးသဘောကျလို့ ကြည့်နေလေရဲ့...။ အရင်ဆုံး ကိုယ့်ဖာသာကိုပြောဆိုမိတ်ဆက်ကြရ တာပေါ့။ ဆရာက လူပျိုလေး အရပ်မြင့်မြင့်ပုလင်းဖင်လေး ၂ခြမ်းကမျက်စိရှေ့ကာလို့..အဟဲ..မျက်မှန်ထူ တာပြောတာဗျို့...။ မီးမီး..ဆိုတဲ့နံမည်ဂျပန်လိုလည်းပေါင်းပြတာ..လွယ်တာမှ ဌက်ပျောသီးခွာရတဲ့အတိုင်း၊

အအိအုအေအို့..တွေကစလို့...ဖတ်ရသင်ရတာပေါ့။ သူတို့ဂျပန်အုပ်စုက ဘာသာရေးနဲ့ထိုင်းရောက်လာ

တာ။ ဗုဒ္ဓဘာသာမဟုတ် ခရစ်ယာန်မဟုတ်၊ နေကိုကိုးကွယ်တာတဲ့။ ထားပါလေ..ဆရာသမားကြီး ရှင်းပြ

နေလည်း စိတ်မှမဝင်စားတာနားမလည်ဘူးပေါ့...။ သူတို့ဆရာသမားတွေနဲ့ ကျကျနနဟော်တယ်တခုမှာ အကျွေးအမွေး ဧည့်ခံကြိုဆိုတာ ကျမတို့ အုပ်စုက ဂျပန်စာကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားကြတယ်ဆိုပြီး၊ မမတသိုက်

ရွှီးထားတာ...လေ။ တကယ်ဆိုလခတိုးအောင် ဘာသာစကားနောက်ထပ်တခုတတ်တယ်ဆိုပြီး သူဋ္ဌေးမကို

ပြောချင်လို့၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်လေ...ဆရာတပည့် ဆက်ဆံရေးက ချောမွတ်နေတာ။ နောက်ပြီး ကျမတို့အုပ်စု

မြန်မာနိုင်ငံကဆိုတာလည်း သူတို့စိတ်ဝင်စားတာပါပါတယ်။  ဘယ်မှာမွေးလည်းမေးရင် ပြန်ဖြေဖို့ အရေး
တယောက်တပေါက် နဲ့ငြင်းကြခုန်ကြတာက တနာရီလောက်၊ ကချင် ကရင် တရုတ် ကုလား နဲ့ရှမ်းမမယ်ငီး၊

သူတို့တွေက မြန်မာပြည်ကဆိုတာလုံးဝမပြောချင်ကြဘူး။ ကိုယ်ကလည်း လိမ်ရင် တခါမေးတမျိုးဖြေနဲ့
ဂျပန်ကြားထဲ ညည်းတို့ကွီသွားမယ်လို့ပြော..။ နောက်မှ ဇာတ်စုံအဖြစ်မှန်ပြောပြလိုက်တယ်။ ဘာဘဲဖြစ်

ဖြစ် မိတ်ဆွေများကိုလည်း ပြောပြချင်တယ် ဘယ်အခြေအနေမျိုးမဆို အမှန်တရားကိုဘဲ လက်ကိုင်ထားပါ။

အမြဲဘဲ အဆင်ပြေပါတယ်။ လိမ်တာ ပုံပြင်လုပ်ထားတာတွေက ပြန်ပေါ်ရင် သွားရောဘဲ။ ဒီမှာတော့

လူလိမ်ဆိုရင် လူတောထဲတိုးဖို့ခက်တယ်။ အဟဲ...ရွှေပြည်မှာတော့ ရိုးနေပြီလို့မပြောပါနဲ့၊ သူများဘာဘဲ

ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်မပါဖို့ ကိုယ့်အခြေအနေမှန်ဖို့က အရေးကြီးတယ်။ ကိုယ့်တန်ဖိုးက ကိုယ့်ပေါ်မှာဘဲတည်တာပါ

နော်...။ အဲ...ဇာတ်လမ်း ဘေးရောက်သွားပြီ..အသက်ကြီးလာတော့ နဲနဲပိုရစ်ချင်လာတယ်..😁

စာသင်ခန်းမှာ စာတွေဖတ်တယ် ဝါကျတွေတည်ဆောက်ကြတယ်။ စာတွေမေးတယ်။ ထုံးစံ ခင်စပ်စုကြီး

ကအဆင်ပြေဆုံးပေါ့။ အရှက်မှမရှိတာ ဘာဘဲမေးမေး ဟုတ်တာမဟုတ်တာအပထား ဖြေရမှကျေနပ်

သူကြီးလေ..ဟီး..အကြောင်းတိုက်ဆိုင်သွားရင် မှန်တာပေါ့။ ခဏခဏ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်တော့ မယ်ငီး

ကိုဆရာက လက်မထောင်ပြပါတယ်..။ ကျန်တဲ့ မမတွေက မကြည်ဘူး။ ခုမှ ထိုင်းရောက်လာတယ်။ (ရောက်တာနောက်ကျလို့သိပ်မထိုင်းသေးတာပါ စောစောရောက်နှင့်သူများထိုင်းနေကြတာလေ..

😂😝ဟီးဟီး )

ဘုမသိဘမသိနဲ့ ဟွန့်..ဆိုတော့ မယ်ငီးလည်း သူတို့မျက်နှာကိုထောက်လို့ လက်သန်းဘဲ ပြန်ထောင်ပေး

လိုက်ပါတယ်။ ဆရာကမဟုတ်ဘူး...ဒီအထဲမှာ မင်းအတော်ဆုံး..တဲ့ ထပ်ပြောလိုက်သေးတာ...။ ဒါနဲ့ငီးငီး

ခင်အူကြောင်ကြားက လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက်တယ်။ လက်မ မဟုတ်၊ လက်သန်းမဟုတ် လက်ခလယ်

ဘဲယူတော့မယ်ဆိုတော့၊ ဆရာကမျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေတာ။ ဒီကလည်း ခပ်တည် တည်ပါဘဲ ပြောပြီးထိုင်နေတာ( တကယ်ဆို လက်ခလယ်ထောင်ပြ တဲ့ သဘောအဓိပ္ပါယ်ကို လုံးဝမသိတာ

လေ..ဟီးဟီး...) အင်မတန်မှ ရိုးသားလှတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ဆိုတော့ ဆရာလည်း...သဘောပေါက်သွားတယ် နဲ့တူတယ်။ ပြန်စဉ်းစားရင် မယ်ငီးအတော်ပိန်းတာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ရှက်မိပါတယ်ဆို...😂😂

နောက်တော့ဆရာက စကားလာပြောပါတယ်။ မီးမီး တကယ်မသိဘူးလား..တဲ့..။ ဘာမသိတာလည်းဆိုမှ
သူကရှင်းပြတာပေါ့...။ နောက်တခွန်းလည်း ပြောပြပါတယ်။ စာသင်လာရင် ခေါင်းလျှော်ခဲ့မယ်ဆိုရင်

ခြောက်အောင် သုတ်ပါတဲ့..။ ဆံပင်အစိုအတိုင်း စာသင်ခန်းထဲဝင်တာ ဆရာကို မရိုသေ ရိုင်းတယ် လို့ မှတ်ယူကြတာတဲ့။ သူတို့ဆီမှာ ဆံပင်အစိုနဲ့ အပြင်မထွက်ဘူးဆိုဘဲ... ပတ်ဝင်းကျင်ကို ဂရုမစိုက်သူ လို့ သတ်မှတ်တာတဲ့...။👀😏

လူမျိုးဓလေ့ထုံးစံတွေဆိုတာ တနေရာနဲ့တနေရာ အတော်ဘဲ ကွဲပြားခြားနားကြတာဘဲနော်...နောက်ထုံးစံ

တွေကတော့ ဂျပန်အဝယ်တော်နဲ့တွေ့တုံးက သိရပါသေးတယ်..ကြုံရင်ပြောပြရသေးတာပေါ့နော်...

ဆရာကတကယ်ဘဲ ကျမတို့အားလုံးအပေါ်မှာကောင်းပါတယ်။ ၁၉၉၁-၉၂ ခုနှစ်က ဂျပန်ကိုသွားချင်ကြ

တာလခကောင်းလို့... ပွဲစားခတွေ သိန်းအများကြီးပေးရတဲ့ခေတ်ကာလမှာ ကျမတို့ကို လျှောက်လွှာတွေ

ယူလာပေးတယ်။ ဖြေခိုင်းတယ်။ လူအိုရုံမှာ လူအိုကြည့်ဖို့၊ သူငယ်ချင်းတွေကသွားချင်တယ်ဆိုလို့ပါ။ တပြား မှပေးစရာမလိုပါ။ ၃ယောက်သွားကြတယ်။ ကျမလည်းသွားမယ်ဆိုပြီး အိမ်ကိုလှမ်းပြောတာ အဖေဆေးရုံ

တန်းရောက်သွားတယ်။ သူတို့ကြားတာက ယာဂုဆာတွေ မိန်းခလေးတွေခေါ်ပြီး ဇိမ်ခန်းထဲသွားရောင်းစား

ကြတာဘဲ သိတာကိုး...။ သူငယ်ချင်း ၃ယောက်သွားပြီး အဆင်ပြေကြတယ်တဲ့။ ကျမနဲ့တော့ပြန်အဆက်

အသွယ်တော့မရတော့ပါဘူး...။ ဘဝဆိုတာ မှန်းတာလည်းမဖြစ် မမှန်းရင်လည်း ဖြစ်လာတတ်ပါတယ်။

ကိုယ့်သမိုင်းကိုယ်ရေးဆိုပေမဲ့ ကံကြမ္မာအလှည့်အပြောင်းဟာတခါခါ ထူးဆန်းလွန်းပါတယ်လေ..။

အားလုံးဘဲရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ~~~

မီးမီး