ကြုံဖူးခဲ့တဲ့ဂျပန်များ...

မင်္ဂလာပါရှင်~~~
ခေတ်မှီချင်ရင်ခေတ်နဲ့အညီလိုက်လျောညီထွေစွာနေတတ်ရမယ်တဲ့...အရင်ကတော့ ကမ္ဘာကြီးထဲ ဘာလုပ်

လုပ် နေသာသပါ့ခြုံထဲက လုပ်နေတာအကျင့်ကြီးကိုဖြစ်လို့..။ ချစ်သူများနေ့ ဟော်လဝင်နေ့ အမေနေ့ အဖေ

နေ့ အကိုနေ့ အဘနေ့....ဘာညာကွိကွကျင်းပနေတာ fb မှာမြင်ပေမဲ့ လိုက်မလုပ်တတ်ဘူး..အဟီး..ကိုယ့်

ယူဆချက်နဲ့ကိုယ်ပေါ့လေ....။

အနောက်ကမ္ဘာရဲ့ အမူအကျင့် ဓလေ့ထုံးစံတွေကိုတော့ တသွေမတိမ်း ပုံတူကူးချတဲ့နေရာမှာမြန်ဆန်လက် သွက်ကြပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ စည်းကမ်းရှိတတ်ပုံ လူကြီးလူကောင်းဆန်ပုံ ကျမ်းမာရေးအတွက် ပတ်ဝန်းကျင် အတွက် ကြိုးစားနေကြပုံကို ဘာလို့များအတုမယူကြဘဲ ကျော်သွားကြလဲမသိ..နော်..တခါခါအတွေးပေါက်

ကြည့်မိတာပါ..။ ဒီမှာလူငယ်တွေတွေ့ကြရင် ဘာအားကစားလိုက်စားလဲလို့ အချင်းချင်းပြောဆိုပြီး စကား

လက်ဆုံကြတယ်..။ ကောင်မလေးတွေ ကောင်လေးတွေကြည့်လိုက်ရင် fit ဖြစ်နေတဲ့ ကျစ်လစ်တဲ့ ခန္ဓာ ကိုယ်နဲ့။ ဝတုတ်ပုံပျက်နေတဲ့ လူတန်းစားကိုတော့ သူတို့က လူတန်းစားတရပ် လို့သတ်မှတ်တယ်။ ပြော

ချင်တာက နေ့စဉ်လူနေမူ့ဘဝမှာ ကျမ်းမာရေးလိုက်စားတာကအရေးပါတဲ့ အခြေခံအကြောင်းတရပ်ဆိုတာ

လူတိုင်းနီးပါးနားလည်သဘောပေါက်ကြတာပါ။ မြန်မာပြည်ကြီးမှာ တချိန်လုံး ဖုံးကို ပွတ်ဘဲပွတ်နေကြတာ တနေ့မှာတော့မျက်စိဆရာဝန်ဈေးအကောင်းဆုံးဖြစ်လာမှာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲပါဘူး။ မြန်မာပြည်မှာ ပွတ်မယ် fb မှာ ဆဲကြမယ်...မွေးရာပါ ပစ္စည်းလေးတွေ တတပြီးကြွားကြမယ်...ဒါဘဲ...။ နောက်ပြီး မတိုး

တက်ဘူး မပြောင်းလဲဘူး..အော်ကြမယ်..။ အဟဲ...မယ်ငီးလည်း ခေတ်မှီတိုးတက်လာပြီနော်...။ လက်ရှိ

အခြေအနေကို လိုက်ပြီး အာတတ်လာပြီဗျို့

ကဲ..ခုတလောတော့ ဂျပန်အကြောင်းဘဲကြားနေရတယ်ရှင့်...။ ဂျပန်ပေးတဲ့ရွှေရည်စိမ် ဘာညာပေါ့လေ..။

ခုလည်းပေးပြန်ပြီ..နောက်ကွယ်ကလက်မဲကြီးပေါ့..လေ။ လူတိုင်း ကိုယ့်အထင်ကိုယ့်အမြင် ပြောခွင့်ရှိကြ

ပါတယ်။ မယ်ငီးလည်းပြောပါရစေ..။ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ဂျပန်အကြောင်းလေး ဖေါက်သည်ချပါရစေ...။

တကယ်လို့ အခုစာဖတ်နေတဲ့ မိတ်ဆွေများဟာ မယ်ငီးစာတွေကို အရင်တုံးကတည်းက ဖတ်ဖူးခဲ့ရင်တော့

သိကြပါလိမ့်မယ်။ ဒီကလည်း တခါရေး ၂ ရေးအိပ်ဆိုတဲ့ အဆင့်ပါဘဲဆိုတော့လည်း၊ ပြန်မိတ်ဆက်ပါရစေ

ကျမ ၁၉၈၉-၁၉၉၉ ထိုင်းနိုင်ငံ ကျိုင်းမိုင်(ဇင်းမယ်)ဆိုတဲ့မြို့မှာနေခဲ့ဖူးပါတယ်။ အလုပ်လုပ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။
ကျမလုပ်တာက နိုင်ငံခြားသား ခရီးသွားတွေကိုအဓိကထားရောင်းတဲ့ ကျောက်မျက်ရတနာ ကြေးထည်
ရောင်းတဲ့ကုမ္မဏီတခုမှာပါ။ တနေ့နေ့ နိုင်ငံခြားသားခရီးသည်တွေ ရာနဲ့ချီလာကြတဲ့ အဲ့ခေတ်ကာလကနံမည်ကြီးနေရာတခုဆိုပါတော့။ အဓိက အရောင်းစာရေးတွေက နိုင်ငံခြားဘာသာစကားအမျိုးမျိုးတတ်ရပါတယ်။

လာတဲ့လူမျိုးတွေကလည်း ပေါင်းစုံလေ။ (ဘာသာစကား၂မျိုးအထက်တတ်ရင် လခကပိုများတယ်၊ လူလည်

မယ်ငီး ညာတာပါတေးနဲ့ ၄မျိုးတတ်တယ်ဆိုပြီး လခပိုရအောင်လေ့ကျင့်ထားပါတယ် သေချာတာ တမျိုးကို ၁ဝ ခွန်းထက်မပို) အဲ့ဒီထဲမှာ မယ်ငီးက ဂျပန်စကားတတ်တယ်ဆိုပြီး အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ဂျပန်ဧည့်သည်

လက်ခံရပါတယ်။

စနေနေ့တိုင်း ဂျပန်ကြီးတယောက် အမြဲလာတတ်တယ်။ အစကလာလည်တာ ဘာမှလည်းမဝယ်ပါဘူး။

စကားပြောရင်းနဲ့ ဘာကိုသဘောကျမသိ အပတ်တိုင်းလာတယ်။ ထိုင်ခုံမှာအသာထိုင်ပြီးကျမနဲ့စကား

ပြောတော့တာဘဲ။ ဆိုင်ကိုလည်း ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်မလည်တော့ဘူး။ ဒီကလည်း သူ့ကိုဧည့်ခံနေရင်

ဈေးမရောင်းရ၊ ကော်မရှင်မရမှာကစိုးတာသူ့ကို သိပ်လည်း ဂရုမစိုက်မိဘူး။ သူကလည်း ဘာမှမပြောဘူး၊

ဧည့်သည်တွေလာရင်ဈေးရောင်း၊ အားရင်သူ့အာလူးတွေဖုတ် သူငယ်ချင်းတွေကို သူပြောတာပြန်ပြောပြီး

တဟီးဟီးတဟားဟားရီနဲ့..။တော်တော်အဖွဲ့ကျတာပေါ့။ သူက သူ့ဂျပန်အဖိုးကြီးတွေ တယောက်ပြီး တယောက်ခေါ်လာမိတ်ဆက်ပေးပါတယ်။ သူတို့က အင်ဂျင်နီယာတွေပါ။ ကျိုင်းမယ်နားမှာ ဆောက်နေတဲ့

လျှပ်စစ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ စီမံကိန်းတခုက ဂျပန်တွေပါ။ နောက်မိတ်ဆက်ပေးတဲ့ အထဲမှာ တယောက်က ရှမ်း

စက္ကူစက်ရုံပိုင်ရှင်ဗျ...။ အဲ့ရှမ်းစက္ကူတွေကို တခုမှ ထိုင်းမှာမရောင်းဘူး။ ဂျပန်ပြန်ပို့တာ၊ အရောင်လေးတွေ

စပ်ပြီး လက်ဆောင်ထုပ်တာတွေ ဗူးတွေခွက်တွေ စာအုပ်အဖုံးတွေလုပ်တာ အရမ်းလှတာဘဲ။ အဓိက

ကျမကိုမြန်မာပြည်ကရှမ်းလို့သိတဲ့အတွက် ခင်တာလည်းပါပါတယ်။

တနေ့ကျတော့ သူတို့လာတာ ညနေလောက်မှာပါ။ ဂေါက်ရိုက်ပြီးဝင်လာနူတ်ဆက်တာတဲ့။တခါခါစိတ်ရူပ်

တာ။ အဲ့လိုဘာမှန်းမသိ၊ သူငယ်ချင်း တွေကလည်း ဝိုင်းလှောင်ကြတယ် မီးမီး အဖေဂျပန်ကြီးလာပြီ..တဲ့။ အဲ့တာနဲ့ စကားပြောတော့ သူတို့ ဘီယာသောက်လာကြတယ်နဲ့တူတယ်..အနံ့ကဟောင်နေတာဘဲ..။ မယ်ငီးလည်း စိတ်တိုတိုနဲ့ ပိတ်ပြော လိုက်တယ်။ ကျမငယ်ငယ်ကတဲက ဂျပန်တွေ မြန်မာပြည်မှာလူတွေကို

ဘယ်လိုနှိပ်စက်သလဲဆိုတာဖတ်ခဲ့လို့ ဂျပန်အကြောင်းကောင်းကောင်းသိပါတယ်..ဆိုပြီး။ သူတို့ခဏ

လောက်အံ့သွားကြတယ်။ ပြီး တန်းစီထပြီး ကျမကို ခါးညွတ်လို့ တောင်းပန်ကြတယ်။ သူတို့အတိတ်က ဂျပန်ကိုယ်စား အများကြီးတောင်းပန်ပါတယ်တဲ့။ အတိတ်ဆိုတာ ပြန်ပြင်မရပါဘူး။ အနာဂါတ်ကို သာဖန် တီးလို့ရပါတယ်တဲ့။ ကျမနဲ့သူတို့ရဲ့ အနာ ဂါတ်ဆက်ဆံရေးကို အမြဲစိမ်းလန်းစိုပြေချင်ပါတယ်ဆိုပြီး စာအိပ် ဖွင့်တဲ့ဓါး(ကြေးထည်) တယောက်တခုစီ ဝယ်ပြီး၊ကျမကို ဘတ် ၁ဝဝ စီဘောက်ဆူးပေးကြတယ်။ ကျမ လည်းအားလည်းနာ ဘာပြောရမှန်းမသိ..။သူငယ်ချင်းတွေလည်း အံံသြနေကြတာ အဖိုးကြီး ၅ယောက်လုံး ခါးကုံးပြီး နဲနဲနော်နော်ကုန်းတာဟုတ်ဘူးအောက်စိုက်မတတ်ကြီး သေသေချာချာ တောင်းပန်တာ။

အစမကောင်း ခဲ့တဲ့ သူတို့လူမျိုးတွေရဲ့အကျင့်စရိုက်အားလုံးကိုခုလိုပြောင်းပြန်လှန်ဖြစ်အောင်ကြိုး စားတာ

ခေါင်းဆောင်တဦးတယောက်ကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး။ တိုင်းသူပြည်သားအားလုံးရဲ့ စိတ်စေသနာက အရင်း ခံတာဆိုတာ...နားလည်သဘောပေါက်မိတယ်။ ကိုယ်တို့ဆီမှာ အတိတ်ကပြုခဲ့တဲ့ အပြစ်တွေပြန်တောင်း

ပန်ကြကြေးဆိုရင် လူမျိုးစုတွေရော ပြည်မကလူတွေရော ခါးရိုးတွေကျိုးမဲ့ကိန်း...။

ဘိန်းစိုက် မူးယစ်ဆေးပြားထုတ်လို့ တိုင်းပြည်လူငယ်လေးတွေ ဘိန်းစားဂျပိုးသူခိုးဖြစ်ကုန်ကြတာ၊သစ်တော

တွေ မဆင်မချင်ခုတ်လို့ ရာသီဥတုတွေပူပြင်းရေခမ်း၊မုန်တိုင်းဖြစ်ရင် ရေလှိုင်းတွေကြီးမြင့်လာတာကို သဘာဝ အဆီးအတားဖြစ်တဲ့ ဒီရောရောက်သစ်တာတွေခုတ်လို့ (နာဂစ်) လူတွေသေကြေပျက်စီး၊ ကိုယ့် စီးပွားဖြစ်ဖို့စားသောက်ကုန်တွေထဲ အန္တရယ်ရှိတဲ့ပိုးသတ်ဆေးတွေထဲ့တာကအစ...ပြောရရင်ဖြင့်.. မကောင်းနောက်ဆုံးတော့ ရောဂါမျိုးစုံဖြစ်စောစောစီးစီးသေကြေပျက်စီးကြတာ...ဒါတွေအားလုံးဘယ်သူ့

ကြောင့်လဲ!!!!!!!ပြီးတာတွေလည်း ပြီးပါပြီလေ...။အတိတ်ကပြန်ပြင်မရဘူးတဲ့။ လာမဲ့အနာဂါတ်ကောင်း

လေးတွေဖန်တီးကြရအောင်လေ...။

နောက်ဂျပန်ဇတ်လမ်းတွေရှိပါသေးတယ်....ထုံးစံအတိုင်း ကြုံရင်ဖေါက်သည်လာချပါအုံးမယ်လေ..။ဂျပန်

လိုယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တာတော့သူသူငါငါအားလုံးကြိုက်ကြတာပါ။ကျမလည်းကြိုက်တယ်။သူတို့မကောင်း

တဲ့ အကျင့်တွေရှိရင် အတုမခိုးပါနဲ့ ကောင်းတာလေးဘဲ ကွက်ယူရအောင်လေ..။

ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့ မြန်မာနိုင်ငံသား ဗမာလူမျိုးနဲ့တကွ တိုင်းရင်းသားအပေါင်းတို့ရဲ့
ရိုးရာယဉ်ကျေးမူ့တွေနဲ့ ကမ္ဘာကိုပြကြရအောင်လေ..နော်...

အားလုံးဘဲရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေရှင်

မီးမီး