ထိုင္းမွာေနခဲ့ဖူးေပမဲ့ ထိုင္းရဲ႔ပညာေရးစနစ္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပါဘဲရွင္။ အလုပ္လုပ္စဥ္ ကာလတေလ်ာက္မွာေတာ့ အလုပ္ခြင္ထဲ ထရိန္းနင္သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္း
သားေတြအုပ္စုလိုက္ ၂ပတ္ကေန တခါတေလလည္း၂လနီးပါးေလာက္ အလုပ္ဆင္းၾကတာေတာ့ ျမင္ေတြ႔
ခဲ့ရပါတယ္။ အဟဲ..အဲဒီအခ်ိန္မွာ အီကိုယ္တို႔က ၾဆာမႀကီးဝင္လုပ္ရတယ္ေလ။ သူတို႔ေတြနဲ႔စကားေျပာျဖစ္
ၿပီး ခင္မင္သြားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ပိတ္ရက္ဆို သူတို႔အိမ္ကို အလည္ေခၚတာေပါ့။ ဒီကလည္းလမ္းေၾကာ
ရွည္တယ္ရွင့္။ ခါးေထာင္းက်ဳိက္ခါ ဆိုက္ဆိုက္ပါေအာင္လိုက္ပါတယ္ေလ.. း)))
ဒီလိုနဲ႔ မယ္ငီးလည္း ေက်ာက္ေတြေရာင္းခ်စရာေနရာတိုးလာတာပါ..။ အဲဒီအထဲမွာ အမဲသားလုံးစက္ရုံပိုင္
ရွင္၊ longan fruit{(ရွမ္းလို မာ့ခ္လမ္းယိုင္း) ထိုင္းေတြလည္း လမ္းယိုင္းဘဲေခၚပါတယ္} ၿခံပိုင္ရွင္၊ အထည္ ခ်ဳပ္( ကိုယ္တို႔ဆီက သိမ္ႀကီးေစ်းအထည္ေတြလိုေလ ေတာအႀကိဳက္ခ်ဳပ္ၿပီး ေစ်းထဲျပန္သြင္းတာ) ပန္းတိမ္
ဆရာ ဒီလိုမိသားစုေတြကကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူေလးတသိုက္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ခင္မင္
မိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူတို႔မိသားစုေတြက ကိုယ္ရဲ႔ ေဖါက္သည္ႀကီးျဖစ္လို႔ေပါ့..။
က်ဳိင္းတုံမွာေတာ့ အမဲသားလုံးေခါက္ဆဲြဆိုင္ေတြဆိုရင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ဘဲ အမဲသားလုံးလုပ္ၾကတာပါ။
ထိုင္းမွာေတာ့ အသင့္လုပ္ထားတဲ့အထုတ္ ကြာလတီအဆင့္အတန္းေရႊးၿပီး ဝယ္ယုံပါဘဲ။ အေၾကာအရႊတ္
ေတြခ်ည္းနဲ႔လည္းရတယ္ေလ။ အသားခ်ည္းခ်ည္းဘဲဆိုရင္ ဂြတ္ရွယ္ပါ့။ ေနာက္ေတာ့မွ ဂ်ဳဳံရာခိုင္နူန္းအေရာ
မ်ားမ်ားေတြက ရာဘာျပားဝါးရသလိုေပါ့ေလ။ ေစ်းလည္းအေတာ္ခ်ိဳတာေပါ့။ ထိုင္းမွာက အမဲသားလုံးေၾကာ္
ေတြ ေကြ႔သယိုေခါက္ဆဲြဆိုင္ေတြေပါသကိုး..။တခ်ဳိ႔ဆိုင္က အမဲသားလုံးမ်ားလက္သီးဆုပ္ေလာက္ကိုႀကီး ပါတယ္။ သံလုံးေတြနဲ႔ အမဲသားလုံးရိုက္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ဘဲျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်ဳိင္းတုံေတာသားကေတာ့ စက္ႀကီးေတြ
ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးအလုံးေလးေတြ ပလပ္စတိတ္ထဲေရာက္တဲ့အထိ အဆင့္ဆင့္လုပ္ေနၾကတာကို ပါးစပ္ေလး ေဟာင္းေလာင္းဟလို႔ေငးေမာ အံၾသၾကည့္လာခဲ့တာေပါ့။ (အဲ့..အခ်ိန္ခါကလည္း ဒါတ္ပုံရုိက္
ျခင္းေရာဂါသိပ္မထေသးလို႔ ေနာ့..ႏို႔မို႔ရင္ ဒီအခ်ိန္ျပခြင့္ရၿပီး..ဟင္းဟင္း)
 |
| က်ဳိင္းတုံေစ်းထဲကအမဲသားလုံးကိုသံလုံးနဲ႔ရုိက္ေနတဲ့ပုံ နဲ႔အသားကိုေရေႏြးပြက္ထဲထည့္ေနတဲ့ပုံ.. |
ေခါက္ဆဲြ စားကိုစားၾကတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အသားနဲ႔ ဆိုင္ေရွ႔မွာဘဲ သံလုံးေတြနဲ႔ရိုက္ၿပီး အမဲသား လုံးတာေလ။ သူတို႔ေတြဆီမွာက ဒါမ်ဳိးေတြ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ေလာေလာဆယ္ က်မတို႔ဆီက ေရွးရိုးအတိုင္း သြားလာစားေသာက္ေနတာကိုက ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြကိုဆဲြေဆာင္တဲ့ အရာတခုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ က်မသူငယ္ခ်င္းမေလး အမဲလုံးစက္ရုံပိုင္ရွင္ သမီးေလးေတာ့ အမဲလုံး လုံးဝမစားပါဘူးတဲ့..။ေန႔တိုင္းျမင္ၿပီး
အန႔ံရူေနရလို႔ ေသခ်င္ေစာ္နံ႔ေနပါသတဲ့...။ အဟဲ...သြားတိုင္းေကၽြးယုံတင္မကဘူး။ အိမ္အျပန္ေတာင္အ ထုပ္ေလးနဲ႔ေပးလိုက္ေလရဲ႔... ။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မာလမ္းယိုင္း..(ဗမာလိုအေခၚမသိဘူး..တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ကနစိုသီးဆိုလားဘဲ)
ၿခံ..သူ႔ၿခံေတြကအမ်ားႀကီး လမ္းပန္းဖက္မွာလည္းရွိတယ္။ ၿခံအက်ယ္ႀကီး တေမ်ာ္ေခၚပါဘဲ။ သူတို႔ၿခံကို
အတင္းေခၚတယ္။ ၿပီးလမ္းပန္းဖက္ကၿခံေတြလည္းေရာက္သြားတယ္။ အသီးသီးခ်ိန္ဆိုရင္ အျပန္ ပစ္ကပ္ ကားအေနာက္ဖက္မွာအျပည့္ခ်ဳိင္ထည့္လာတာ..ကိုယ္ကေတာ့မသိဘူး။ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ အတင္းဘဲ
အားလုံးခ်ထားခဲ့လိုက္တယ္..မွတ္ကေရာဘဲ..တရႊာလုံးကူစားရမဲ့ပုံ..။ ကိုယ့္ကို ပစၥည္းၾကည့္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ညွာေခၚတာေလ..။ စိန္ေသးေသးေလး ေက်ာက္စိမ္းေသးေသးေလးတလုံးေလာက္ဝယ္ၿပီး မနက္မိုးလင္း ကေနမိုးခ်ဳပ္ တေနကုန္ သူတို႔လိုက္ျပတဲ့ေနရာေတြကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရူခဲ့တာေပါ့။ အင္း..သူတို႔က မယ္ငီး
ေတာသားကို ခင္ၾကတာေလ..ဒီကလည္း အဖိုးက ယြန္းရွမ္းဆိုတဲ့ ပုံျပင္ေျပာျပေတာ့ အမ်ဳိးေတြဆိုဘဲ.. သူတို႔ကယြန္းေတြေလ..။ ရွိသမွ် ေဆြ ၇ ဆက္မ်ဳိး ၇ဆက္နဲ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးေတာ့တာဘဲ..။အဲတုံးကေတာ့
ထိုင္းေျမာက္ပိုင္းလန္းနားစကား (ခြမ္းမိန္း) ကိုေတာ္ေတာ္ေျပာႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီစကားနဲ႔ သူတို႔ကိုေျပာ
ရင္အရမ္းသေဘာက်တာဘဲ။ သူတို႔ထဲကတေယာက္က ေမြးေန႔တဲ့ ပါလာတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေသးေသးတလုံး ကို ကဲ..ေမြးေန႔လက္ေဆာင္လို႔ေပးလိုက္ေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ..မယ္ငီး စူပါစတားႀကီးျဖစ္လို႔ ေမြး
ေန႔တိုင္း မဂၤလာေဆာင္ အိမ္သစ္တက္ အားလုံးအၿမဲလာလာဖိတ္ေနလို႔ မနဲလွည့္ပတ္ေျပးခဲ့ရဖူးေသးတယ္
ေလ။ အဟီး...။
အထည္ခ်ဳပ္တဲ့အိမ္ကေတာ့ အထည္ေတြေတာင္ပုံရာပုံ..။ဆယ္ထည္ေစ်းခ်ဳပ္တာေပါ့..။အၾကမ္းထည္ေတြပါ။
တအိမ္လုံးလုပ္ရတယ္။ ၾကက္သီးတပ္ ခ်ည္စျဖတ္ အထည္ေခါက္နဲ႔ တအိမ္လုံး ပြထေနတာမယ္ငီးႏွာေခါင္း
ေရာဂါကလည္း ဟပ္ခ်ဳိးတာေပါ့...အိမ္ထဲစဝင္တာနဲ႔ ဟပ္ဟပ္ကေန...ခ်ဳိးလို႔အသံဟိန္းကနဲထြက္ရတာဘဲ..။
သူတို႔ၾကည့္ခ်င္တဲ့ပစၥည္းေတာင္ သိပ္မထုတ္ျပႏိုင္ဘူး..အသက္ရူရခက္ေနလို႔ အျပင္ထြက္ၿပီး အသက္ျပန္ရူ
ေနရတာ..။ ႏွာေရာဂါေလ..အမူန္႔အမႊားေတြနဲ႔ေတြ႔လို႔ေတာ့ မယ္ငီးရုပ္ပ်က္တာဘဲ..ဟြန္႔ :((
ဒီတေယာက္ရဲ႔ အဖြားကေတာ့ ထိုင္းလမ္..လို႔ေခၚတဲ့ ရွမ္းနက္လူမ်ဳိးတဲ့..။ တခ်ဳ႔ိအသုံးအႏူန္းေတြက က်ဳိင္းတုံ
ဂုံရွမ္းနဲ႔ေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္။ ဥပမာ ဖိနပ္ကို လန္းနားရွမ္းေတြက ေကအ(အ္) လို႔ေခၚေပမဲ့ သူတို႔က ကိုယ္တို႔လို ခတ္(ပ္)တင္း..တဲ့။ သူတို႔က ပန္းတိမ္ဖိုအလုပ္ နဲ႔ လန္းနားအစားအစာေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး
ေစ်းမွာေရာင္းတာပါ။ ဒီမွာလည္း စကားမစပ္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္(အဟီး..ခဏခဏ စကားစပ္ေနတာဘဲ
ေနာ္..) ေရႊထည္ ေငြထည္ အဲဒီအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုပ္တခုမွာ (စာေရးသူက အေနာက္ႏိုင္ငံသား ပါ) ေရႊထည္ေတြကိုအႏုစိပ္ လက္ရာေျမာက္စြာစတင္လုပ္ကိုင္တာက ယြန္းရွမ္းလူမ်ဳိးလို႔ဆိုပါတယ္။ ယြန္း ထည္လည္း သူတို႔ဘဲလုပ္ခဲ့တာေလ။ ဗမာမင္းေတြ ထိုင္းကိုသိမ္းၿပီး ပညာရွင္ေတြ ဖမ္းေခၚသြားေတာ့ယြန္း
ထည္ပညာလည္း ပါသြားၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ယြန္းေတြလုပ္တဲ့ ပစၥည္းမို႔ ယြန္းထည္လို႔ ေခၚတယ္လို႔သိခဲ့တာ
ဘဲ။ ထိုင္းေတြက်ေတာ့ "ခလိမ့္ခင္"เครื่องเขิน Kherụ̄̀xngk̄hein လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ "ခင္" ဆိုတာ ဂုံရွမ္း
ကိုဆိုလိုတာပါ။ ရွမ္းမ်ဳဳိးႏြယ္ဆိုတာကလည္း တရုတ္ယူနန္ျပည္နယ္မွာ ျဖစ္ဖ်ားခံၿပီး ဆင္းသက္လာၾကေတာ့
တရုတ္ျပည္က ယြန္းထည္ေတြကို အဲ ရွမ္းေတြကဘဲ စတင္လုပ္ခဲ့သလားဆိုတာကိုေတာ့ မယ္ငီးလည္း မသိေသးပါဘူးေလ။ ထပ္ေလ့လာၾကည့္ုရပါအုံးမယ္။ ေရွးအက်ဆုံးယြန္းထည္ေတြကေတာ့ တရုတ္ျပည္ မွာလုပ္ခဲ့တာပါ။ ေအာ္..ဟိုစာအုပ္ကေတာ့ တခါက မယ္ငီးပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ဟိုေျပာင္းဒီေရႊ႔နဲ႔ ဘယ္
ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့မွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး..။
သြားလည္ၿပီး အဝတီး စီးပြားေရးေစ်းကြက္ဖြင့္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြထဲမွာေတာ့ အဲဒီေနာက္ဆုံးက ပန္းတိမ္ဖိုအိမ္
ကအမိုက္ဆုံးေပါ့..။သူတို႔ဝယ္မဝယ္လည္း မယ္ငီး စိတ္မပူဘူး..သူမ်ားေတြခ်က္ျပဳတ္တာတခ်က္ၾကည့္လိုက္
ပန္းတိမ္ဆရာေတြနဲ႔ ေလေပးလိုက္။ ခ်ေပးတာေတြစားလိုက္နဲ႔ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တာဘဲ...။
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရစ္စမတ္ကာလမ်ားျဖစ္ပါေစေနာ္...
အားလုံးဘဲ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစရွင္~~~
မီးမီး
(တခါတုံးက က်ဳိင္းတုံအမဲလုံးေခါက္ဆဲြအေၾကာင္းေရးဖူးပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္)
