ႀကဳံဖူးခဲ့တဲ့customer ေတြရဲ႔အေၾကာင္း

မဂၤလာပါရွင္~~~
အလုပ္လုပ္ဖူးခဲ့တဲ့ကာလသက္တမ္းေတြကိုျပန္ေတြးၿပီးတြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစ်းေရာင္းသူအျဖစ္က
ပိုမ်ားေနတာကိုး...။ ပုံမွန္က လူအမ်ားစုေဝးေနၾကတဲ့ေနရာေတြ ဘာေတြဆိုရင္ ေရွာင္တယ္။ လူေတာ
သိပ္မတိုးဘူးဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့လည္း က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ဘဝတေလ်ာက္မွာလည္း ေစ်းသည္ႀကီး ကိုဆန္နီ
ဇာတ္ကခဲ့ရတာခ်ည္းပါဘဲ။ေစ်းသည္ႀကီးမဆန္နီျဖစ္ခဲ့တုံးက အေၾကာင္းေလးေဖါက္သည္ခ်အုံးမွ၊ေစ်းသည္
အျပင္ စာက်က္ဝိုင္းဆရာမေရာ ဂိုက္Guide လိုက္တာေရာ ဆြယ္တာထိုးတာေတာင္ပါလိုက္ေသး း)))
လူအမ်ားနဲ႔ေတြ႔ထိဆက္ဆံရတာ တခါတေလလည္း သူတို႔ဆီက သင္ယူမွတ္သားစရာေလးေတြ ရလာ တတ္ပါတယ္။ ယူတတ္ရင္လည္း သင္ခန္းစာေတြေပါ့ေလ..။

က်ဳိင္းမယ္မွာရတနာအေရာင္း စာေရးမ ဘဝကတည္းက လမ္းေရွာက္စိန္ပဲြစားေတြဘာေတြနဲ႔ပိုက္ဆံရွာ ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္ေလ။အလုပ္ပိတ္ရက္မွာမိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႔စိန္ဆိုင္က စိန္အေၾကြေတြကိုယူတယ္။
ေန႔ခ်င္းျပန္ေပးရတယ္။ သူကမန္ေနဂ်ာေလ။ စိန္ထုပ္ေလးခါးၾကားညွပ္လို႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ အသိမိတ္ေဆြ ထိုင္းသူေ႒းမေတြ (မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြက စိန္လို႔ဘဲသိထားတာ ဘယ္လိုဝယ္ရမွန္းမသိၾကပါဘူး)
လည္လည္ထြက္လို႔ လည့္ပတ္ေရာင္းပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ခင္ေနေတာ့  ကိုယ္က ရတနာအေၾကာင္းေတြ
ေျပာျပရင္ ပါးစပ္ေလးေဟာင္းေလာင္းနဲ႔နားေထာင္ၿပီး မီးမီးရယ္..မင္းဘဲ..ငါတို႔ကို ဝယ္ေပးပါေနာ္..တဲ့။

ဒီေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ကိုယ္လည္းတရက္ကိုေထာင္ ဂဏန္းေလာက္ တခါတေလလည္းရာဂဏန္း
ေလာက္ဘဲ အျမတ္ယူတာပါ။ သူတို႔ဆီတေနကုန္သြားလည္။ စားေသာက္ေရာင္းခ်ၿပီး ညေနစိန္ဆိုင္
ျပန္သြားပိုက္ဆံျပန္ေပးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ခဲ့တာဘဲေလ။ လြန္ေလၿပီးေသာ ၃ဝႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္ကဆို
တဦးကိုတဦးယုံၾကည္စိတ္ခ်လို႔ရႏိုင္တယ္။ ခုေတာ့ ဘယ္..ဒီလိုလုပ္လို႔ရေတာ့မလဲေနာ့္..တကယ့္ကို
ဘတ္ၿပီး စားသြားၾကမွာဘဲ။ ေခတ္ေျပာင္းသြားလို႔ လူေျပာင္းသြားၾကတာလား။ အေျခခံစိတ္ဓါတ္ေတြ
ယိုယြင္းလာတာကေတာ့ အမွန္ပါဘဲ..။ ထားပါေလ..ဒါကလည္း တပိုင္းေပါ့..။

အဲဒီထဲမွာ ေခါက္ဆဲြဆိုင္နဲ႔ေက်ာက္ဆိုင္ ၂ခုတဲြဖြင့္ထားတဲ့ ထိုင္းအမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ေတာ္ခင္ခဲ့တယ္။
သူက ေခတ္မွီမွီ ျပင္ဆင္ဝတ္စားတတ္တယ္။ သူဆိုအၿမဲေျပာျပတတ္တယ္။ ဘန္ေကာက္က အထက္တန္း လႊာေတြဆိုရင္ ဘယ္လိုဝတ္စားတတ္တယ္။ သူတို႔ က်ဳိင္းမယ္ကိုလာလည္ရင္ က်ဳိင္းမယ္က ေခါက္ဆဲြ(က်မ
တို႔အုန္းႏို႔ေခါက္ဆဲြနဲ႔တူတယ္ေလ ပဲမူန္႔မထည့္တာဘဲကြာပါတယ္)စားျဖစ္ေအာင္စားၾကတယ္။ ေနာက္တခု
ကေတာ့ ခနုမ္ဆိမ့္နမ့္ႏုိုအို႔ဝ္ လို႔အသံထြက္ေခၚမလားဘဲ။ က်ဳိင္းတုံမုန္႔တီလိုပါဘဲ ဒါေပမဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္နဲ႔
စားရတာေလ။ အဲ..၂ခုစားၿပီး ၿမိဳ႔လည္က 3 Kings Monument King Mengrai (the founder of Chiang Mai) and his two friends, King Ramkamhaeng of Sukothai and King Ngam Muang of Payao.ရုပ္ထုကိုသြားရွိခိုးအရုိအေသျပဳၾဳကတယ္။ သူ႔အိမ္က အဲ့နားေလးမွာ..ဒီေတာ့ က်ဳိင္းမယ္မုန္႔တီ ခနုမ္
ဆိမ့္ဆိုင္ဖြင့္ ျမန္မာနယ္စပ္ကေနတိုက္ရိုက္ယူလာပါတယ္ဆိုၿပီး သိပ္အေကာင္းႀကီးမဟုတ္တဲ့ ရတနာ
ေက်ာက္စိမ္းေတြကိုပါ ေကာင္တာေလးတခုဖြင့္ၿပီးေရာင္းပါတယ္။ ဘန္ေကာက္က မမေတြလည္း အရမ္း
အားေပးၾကတယ္ေလ။ သူက တကယ့္ကိုစီးပြားျဖစ္လို႔။

အရမ္းႀကီးခ်မ္းသာေနတဲ့လူေတြဟာ လက္ဝတ္ ရတနာၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္နဲ႔ လူတကာျမင္ေအာင္ မျပတတ္
ၾကပါဘူးတဲ့။ အေပါစားရတနာေလးေတြကိုေတာ့ သူတို႔က ဝယ္တတ္ၾကတယ္ ေန႔တိုင္းဝတ္ၾကတယ္တဲ့..။
လူလည္ေခါင္မွာ အတုံးလိုက္ လည္ပင္းမွာ ဆင္ခ်ီ တဲ့ ႀကိဳးလိုပတ္လာတာေတြ႔ရင္ မွတ္ထား။ ဒင္းတို႔က မရွိဘဲ ေခ်းဌားဝတ္ဆင္ ႀကြားတတ္တဲ့လူတန္းစား..ဆိုဘဲ...သူ႔အဆိုအမိန္႔အမိန္႔ပါေလ.. :P ရတနာကို လွ
ေအာင္ဝတ္ဆင္ဖို႔လိုတယ္ အက်ၤ ီအဝတ္အစားလည္း ကိုယ္နဲ႔လိုက္ေအာင္ဆင္တတ္ဖို႔လို တယ္..ေစ်းႀကီး တိုင္းလွတာမဟုတ္ဘူး..တဲ့..။ ေတာသား မယ္ငီးကိုသင္ ႀကားေပးခဲ့တာေလ..။ တနဂၤေႏြေန႔ဆို သူ႔ဆိုင္မွာ
ေစ်းေတာင္ကူေရာင္းေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ဘန္ေကာက္က အမ်ဳိးသမီးအုပ္စုေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ကိုတကယ္
သနားတယ္။ ဆံပင္ကို ဘီဟိုက္ေခၚမလားဘဲ ပ်ားအုံလိုလိုဌက္သိုက္လိုလို ေဖါင္းေဖါင္းႀကီးျပင္ထားတတ္
ၾကတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ေလးဆိုရင္လည္း ဆံပင္ထိပ္ကအေမာက္ႀကီး၂ခုေထာင္လို႔ေပါ့...။ ဟီး..အိပ္ယာ
ကထၿပီး အိပ္ကေနထြက္ဖို႔အေတာ္အခ်ိန္ယူၾကရမဲ့ပုံ..။သူမ်ားေတြကိုသိပ္ဂရုစိုက္တဲ့သူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္
ကို ပိုၿပီးျပင္ဆင္တတ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ သူ႔အေျပာကလည္းတခါေလမွန္ကန္တယ္လို႔ေျပာရမွာဘဲေလ..။
အဝတ္အစားတန္ဆာၾကည့္ၿပီး လူ႔တန္ဖိုးျဖတ္တတ္တဲ့ လူေတြကေနရာတကာမွာ ရွိတတ္ပါတယ္ အာရွ
အေမရိကမေရႊးပါဘူး.. @_@
တခ်ိန္ထဲေလာက္မွာပါဘဲ..အလုပ္ထဲမွာ(အဲဒီတုံးက Amari Rincome Hotel ေရွ႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္တ
ေယာက္ပိုင္တဲ့ ရတနာကုမၼဏီတခုမွာအလုပ္လုပ္ေနပါတယ္)အဲ့..ေခတ္ခါကာလမွာေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကထိုင္း
အထက္စားေတြထဲမွာနံမည္ႀကီးဆိုပါေတာ့ ႀကဳံတုံးေနာက္တခုေျပာရရင္ျဖင့္ သူတို႔ဆီကို ပတၱျမားနီလာေတြ
သြင္းတဲ့လူဆိုတာ ဘယ္သူေတြမ်ားမွတ္ပါသလဲ..အဟဲ..ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပိုင္ပါတယ္ဆိုေတာ့ သြင္းတဲ့လူေတြလည္း
ဗိုလ္ေတြေပါ့ရွင္ ကရင္ ကခ်င္အဖဲြ႔က ဗိုလ္ေတြေပါ့..ရိုးရိုးဟုတ္ဘူးေနာ့္ ခ်ဳပ္တဲ့လူေတြေပါ့..ဒီေတာ့ေကာက္
ခ်က္တခုဆဲြလို႔ရတယ္..စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွန္သမွ် မမွန္မကန္လုပ္လို႔ရပါသည္..အဲ..ေလရွည္သြားၿပီ။ စစ္ ဆိုရင္
စိတ္နာလို႔ေရေတာင္စစ္မေသာက္ပါဘူးဆို...ႀကိဳဘဲေသာက္ေတာ့တာေလ.. း))))

သူတို႔ေတြအဲ့ပုံအတိုင္းဝတ္လာၾကတာပါ ဒီက ေနပုံယူပါတယ္

နာမည္ႀကီးတဲ့ဆိုင္ဆိုေတာ့ လာတဲ့လူေတြလည္း အေကာင္ေတြမ်ားပါတယ္။ တေန႔တာ့ မီနီဘတ္စ္ကားတ
စင္းဆိုက္လာပါတယ္။ ကားေပၚက လူတသိုက္ဆင္းလာၾကတာေပါ့..က်ဳိင္းမယ္အဝတ္အစားေတြဝတ္လာ ၾကတယ္။ ရွမ္းေဘာင္းဘီနက္ျပာေရာင္ ထမိန္ေတြပတ္လို႔ေပါ့။ ဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ေနာက္
ေတာ့ ဆိုင္လည္ေခါင္ပင္မရိွဳးေက့စ္ထဲက တန္ဘိုးအႀကီးဆုံးရတနာတတဲြကို ၾကည့္ခ်င္တယ္တဲ့။ ေသာ့က မန္ေနဂ်ာအဖြားႀကီးဆီယူရတာေလ။ သူက အခန္းထဲကမထဘဲ..လူေတြကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး မင္းတို႔ဟာက
ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႔လားတဲ့..ေျပာတာ အျပင္ကအတိုင္းသားၾကားရတယ္..။ အျပင္က ရွမ္းေဘာင္းဘီဝတ္ထား တဲ့အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ က ဘာျပန္ေျပာလည္းဆိုေတာ့ " ဘယ္သူက ဘယ္လိုလည္းဆိုတာသိထားဖို႔ လိုတယ္" တဲ့။ ေနာက္သူ႔ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံအိပ္ကိုထုတ္ၿပီး စားပဲြေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္။
ေနာက္က လူေတြက ဝိုင္းေျပာတာနဲ႔ သူ႔လိပ္စာကဒ္ထုတ္လို႔က်မကိုလွမ္းေပးၿပီးထြက္သြားၾကတယ္ေလ။
ခင္ခင္ကလည္းနဲနဲ ရွည္တာေလ။ အရင္ဖတ္ၾကည့္ၿပီးမွ မန္ေနဂ်ာ အဖြားႀကီးကို သြားေပးလိုက္တယ္။ လူတ
ကာကို ႏွိမ္တတ္တဲ့ အဖြားႀကီးကို က်မကလည္း သိပ္မၾကည္ဘူးေလ..။ ဟိုအမ်ဳိးသမီးက ดิฉัน Dichan အမည္ရွိတဲ့ ထိုင္းကနံမည္အႀကီးဆုံး ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းပိုင္ရွင္ႀကီးျဖစ္ေနတာေလ..။ လူပုံပန္းကေတာ့ခပ္ညွက္
ညွက္ေလးပါဘဲ။ ဘာမွဝတ္ဆင္ထားတာမရွိဘူး..။ ဆံပင္လည္းဖြာဖြာနဲ႔ ပခုံးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။
ဒါကိုျမင္ၿပီး မာန္မာနေထာင္လႊားေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ဆီက မန္ေနဂ်ာမႀကီး အဲ့တုံးက heart ထိသြားခဲ့ တာေပါ့
ေလ။

တေန႔နဲနဲနဲ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္လို႔ အားလူးေတြေပးမယ္ေလ..ေနာ့္..ဒီတခါေတာ့ ဆက္ရန္ထားခဲ့အုံးမယ္..
ထိုင္းၿပီးရင္ ရန္ကုန္ၿပီးမွ အေမရိကား ကအေတြ႔အႀကဳံေတြ လူအေၾကာင္းေတြေပါ့ေလ...
Happy Holidays ပါ..ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အိမ္နဲ႔အလုပ္ကလဲြလို႔ ဘယ္စခန္းမွမျမန္းႏိုင္ေသးပါဘူး..
ေနာက္ဆုံးတပုံကေတာ့ ဒီေန႔လုပ္စားတဲ့ ေျမစာဥ ရွမ္းလို မာေႏြကို ႀကံသကာနျဲ႔ပဳတ္တာပါ..အိ္မ္လည္လာ
ရင္ေကၽြးမယ္ေလ..

အားလုံးဘဲရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစရွင္~~~
မီးမီး