စာက်က္၀ိုင္းကဆရာမငယ္ဘ၀

မဂၤလာပါရွင္~~~

ေရးဖို ့ျပင္ေနတာေတာ့ၾကာပါၿပီေလ။အိမ္ကေက်းဇူးရွင္က အရင္ကပ်က္သြားတဲ့ Dell laptop ကိုစမ္းသပ္ျပင္ေနတယ္ေလ။ျပင္တာကအေရးမႀကီးပါဘူး။laptop ၂ခုလုံးေမာင္ပိုင္စီးတာကမမိုက္ဘူး။

ဘာတဲ့ သူေျပာတာကေတာ့ back up လုပ္တာတဲ့။ေဒၚမီးတို ့ေတာ့ဘာနားလည္မလဲ။

က်မ လုပ္ထားတာေတြတခုမွမေပ်ာက္ေစနဲ ့ေနာ္။ဒါဘဲေျပာတတ္တာ။ဒီေတာ့ သူလုပ္တာေတြကို

ဘာမွ၀င္ရွည္လို ့မရဘူးေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္းျပန္ေကာင္းလာတယ္။

ေအာ္ ....သူတို ့ေတြကဟိုဟိုဒီဒီဆိုရင္လည္းျဖစ္တာဘဲ။

ကိုယ္တို ့နဲ ့ကြာပါ့..။ဘာမွမသိဘူးမတတ္ဘူး..ဒါၿဗဲ..သက္သာခ်က္ေတာ့။ဟီးးးးး

ဒါေၾကာင့္ပါ....ကဲျပန္စတာေပါ့ေနာ္..။

ေက်ာင္းသား တသိုက္နဲ ့ဆရာမငယ္ဘ၀ အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္းေပါ့...။

က်မရဲ ့ဆရာမဘ၀ေလးကေပ်ာ္စရာေလးပါ။မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြက အတင္းလာထိုးထည့္..အဲေလ..လာအပ္ၾကတာပါ။ေဆြမ်ဳိးေတြထဲကရွိသလို ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြနဲ ့

ေပါ့။ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္မယ္ဆိုတာခ်ည္းဘဲေတာင္းဆိုေနၾကတယ္ေလ။

သူတို ့မိဘေတြကိုေျပာၿပီးၿပီ။ဆရာမငယ္သာ ေခါင္းၿငိမ့္ရင္ရတယ္ဆိုဘဲ။

က်မကိုျပန္သင္ေပးေနၾကတာေလ။ရုိးရုိးေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္လည္း မုန္ ့လုပ္စားဖို ့ဒင္းတို ့ေျမွာက္ေပးတာနဲ ့၊မုန္ ့တီေၾကာ္တို ့ဂ်ဳံေခါက္ဆဲြေၾကာ္တို ့၊

ခဏခဏလုပ္ေကြ်းရေသးတယ္။၀ိုင္းလုပ္၀ိုင္းစားၾကတယ္ဆရာမငယ္ကဒကာႀကီးေပါ့။ 

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ကာလတခု မွာေတာ့က်မတို ့ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္ၾကပါတယ္။

က်မအမရဲ ့တပည့္ေတြနဲ ့ေပါင္းၿပီးေတာ့။သူတို ့က ရ တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြ။

က်မ ကေလးေတြကေတာ့ သူငယ္တန္းကေန  ရ တန္းအထိ။

စားစရာေတြေတာ့ အဓိက ေကာက္ညွင္းေပါင္းေပါ့။လူ ၄၀ နီးပါးအတြက္ အထုတ္ေပါင္း ၅၀ 

၀ယ္တာေပါ့။က်မတို ့ဆီမွာက ေကာက္ညွင္းေပါင္းကိုဖက္ရြက္တမ်ဳိးနဲ ့ထုတ္ေပးတာ။
ဆူးႏုႏုေလးနဲ ့ဗမာလိုဘာအရြက္လို ့ေခၚလဲမေျပာတတ္ဘူး။အရြက္ကခပ္၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ ့အရုိးကိုခ်ိဳးၿပီး၊
ကေတာ့ပုံေလးလုပ္ၿပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္းေလးလက္သီးဆုပ္ေလာက္ ထည့္၊လွည့္ပတ္ေခါက္ၿပီး။
ႏွီးနဲ ့တုတ္ေပးလိုက္တာဘဲ။အဲဒါကို ထိုဖူးသုပ္(က်မတို ့ဆီမွာအခ်ဥ္အတြက္ထိုဖူးခ်ဥ္ရည္ဆမ္းေပးတယ္။
မန္က်ည္းရည္တို ့သံပုရာသီးတို ့သုံးဘူး၊ထိုဖူးမက်ဳိခင္အဲဒီအရည္ကိုတရက္ထားၿပီးခ်ဥ္ရည္အျဖစ္သုံးတာေပါ့
ထိုဖူးခ်ဥ္(ဆီထိုဖူးလို ့ရန္ကုန္ဖက္ကေခၚတယ္၊က်မတို ့ဖက္မွာေတာ့ဆီမစိမ္ဘူးေလ)။
၀က္ေခါက္ေၾကာ္၊က်ဳိင္းတုံ၀က္အူေခ်ာင္း..ဒီေလာက္ဆိုရင္က်မတို ့အတြက္ေတာ့ နတ္သုဓာပါဘဲေလ။
ဆရာမငယ္ေတာ့ ကေလးေတြေျပာသမွ်လုပ္ေပးရပါတယ္။
ဒင္းတို ့ကဆင္းဒ၀စ္ ဆိုေတာ့လည္း၊ငါးေသတၱာသုပ္ၿပီးေပါင္မုန္ ့၂ခ်ပ္ညွပ္ၿပီးေပးလိုက္တာဘဲ။
ကိုကာကိုလာဗူးႀကီးေတြ၊ေရဗူးေတြနဲ ့ခေလးအေသးေတြ၊စားစရာ၊ဖ်ာ၊ကားတာယာေတြလည္းပါေသးတယ္။
ကားနဲ ့က်န္တဲ့ခေလးေတြက စက္ဘီးဆိုက္မ်ဳိးစုံ ၂၀ေက်ာ္ ၃၀ နီးပါးေလာက္က တန္းစီၿပီးေနာက္ကေနလိုက္ႀကတယ္ေလ။ခေလးေတြကို က်မေရာ က်မအမေရာမႏိုင္မွာဆိုးလို ့ေနာက္ဆရာမတေယာက္ကိုပါေခၚလိုက္ေသးတယ္။
သူကေတာ့ဒုတ္တေခ်ာင္းနဲ ့တဟဲ့ဟဲ့နဲ ့ေအာ္ေနေတာ့တာဘဲ။
ေရေခ်ာင္းကည္းသိပ္မနက္ပါဘူး၊ဒူးတ၀က္ေလာက္ေတာင္ မနက္ပါဘူးေလ။
သဲေသာင္ေပၚမွာေျပးလႊားေဆာ့ကစားၾကတာေပါ့။
က်မကေတာ့ BMX စက္ဘီးကို(အဲဒီေခတ္က ဓါတ္ရွင္မွာေခတ္စားတယ္ေလ၊ပုံစံအမ်ဳိးမ်ုိးနဲ ့စီးတာေလ)။
ခေလးေတြနဲ ့ၿပိဳင္စီးၾကတယ္။ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ထားတာရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့က်မလြန္ခဲ့တဲ့၂ႏွစ္ေလာက္ကဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာေသတၱာေပ်ာက္သြားတယ္ေလ။
ဓါတ္ပုံေတြယူလာမိတဲ့အေခါက္မွ..ဗ်ာ..။အင္း..အရင္ဘ၀ကဘာေတြမ်ားသူမ်ားပစၥည္းေတြ၊
မတရားခိုးယူထားမိလည္းမသိဘူးေလ။ခုေတာ့ျပန္ေပးလိုက္ရတယ္လို ့ဘဲသေဘာထားလိုက္ပါတယ္။

ကဲပါေလ..ခေလးေတြအေၾကာင္းေျပာရင္းေဘးေခ်ာ္ေနျပန္ၿပီ။

သူတို ့ေတြစာက်က္ေအာင္ေလ..ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာ ေကြ်း ဆူလိုက္ ေအာ္လိုက္နဲ ့ေပါ့။ သူတို ့ေလးေတြစာေတာ္ၾကပါတယ္။တခ်ဳိ ့ေဆးတကၠသိုလ္ရသြားၾကတယ္ေျပာတယ္။ 

မူးယစ္ေဆး၀ါးမူ ့နဲ ့ေထာင္က်သြားတဲ့၊ေကာင္ေလးလည္းရွိတယ္။

ငယ္ငယ္ရႊယ္ရႊယ္နဲ ့အိမ္ေထာင္က်သြားၾကတာလည္းပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြေျပာင္းေတာ့ဘ၀ေတြလည္း ေျပာင္းကုန္ၾကၿပီေပါ့။
က်မကိုေတြ ့ေတာ့သူတို ့ေလးေတြအားပါးတရလာႏူတ္ဆက္ၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းေတြအကန္ ့အသတ္ရက္မရွိပိတ္လိုက္ေတာ့ က်မလည္းတပည့္ေလးေတြကိုအမဆရာမနဲ ့၊
အပ္ၿပီး အိမ္မွာအၿမဲလာတည္းတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြ(သူတို ့ကေက်ာက္ကုန္သည္ေတြပါ)။
နဲ ့ထိုင္းကိုခဏအလည္ဆိုၿပီး သြားလိုက္တာ...။
၉ ႏွစ္ၾကာသြားပါတယ္။
ဒီလိုပါဘဲေလ.. ဘ၀ဆိုတာမထင္မွတ္ဘဲမေမ်ာ္လင့္ဘဲ..ေျပာင္းလဲသြားၾကတာ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ေၾကာင့္ပါဘဲ..ေနာ္။

အခ်ိန္ကိုလုၿပီး ႀကဳံရင္ ထိုင္းမွာေနခဲ့တဲ့အေတြ ့အႀကဳံေတြ အားလူးလာဖုတ္ပါအုံးမယ္ေလ။
အားလုံးဘဲ က်မ္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ ့ၾကပါေစ..။
မီးမီး