အိမ္ကလည္းဒီလမွေျပာင္းျဖစ္တာ...။
ဒါေၾကာင့္ေပ်ာက္ေနတာေလ။
အိမ္ေျပာင္းပစၥည္းဘယ္ရင္း၊ေအာ္..ကိုယ့္ၿမိဳ ့မွာဆိုရင္အမ်ဳိးေတြအသိေတြနဲ ့၊
တေယာက္တလက္နဲ ့၀ိုင္းကူၾကမွာဘဲလို ့လည္းစဥ္းစားမိတယ္။
ဆက္စပ္ၿပီးေနာက္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကက်ဳိင္းတုံမွာေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ကာလအခ်ိန္ေလးေတြကိုျပန္သတိရလာတယ္။
(က်ဳိင္းတုံမွာ ၅ တန္းအထိဘဲေနခဲ့တာ)။
က်မလည္းငယ္ငယ္ကေတာ္ေတာ္ဇာတ္လမ္းေတြမ်ားပါတယ္။
သိပ္အဆိုးႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့လည္း၊ဆရာႀကီးရုံးခန္းဆိုတာေတာ့ခဏခဏေရာက္တတ္ပါတယ္။
ဟီး...(ေလာင္စိန္ေလ)။
က်မေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းကအလက(၃)ပါ။
ၿမိဳ ့မွာကမ်ားေသာအားျဖင့္ အထက(၂)မွာတက္ၾကတယ္။
ပိုေကာင္းတယ္လို ့ေျပာၾကပါတယ္။
အေမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ဘဲသူ ့အမ်ဳိးေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးဆီဘဲပို ့ထားပါတယ္။
ေနာက္သိပ္မၾကာပါဘူးဆရာမႀကီးလည္းေျပာင္းသြားပါတယ္။
အရင္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရမတက္ခင္ကေတာ့၊
အဲဒီေက်ာင္းကတရုတ္ေက်ာင္းေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ျပည္သူပိုင္သိမ္း..ဘာညာဘာညာနဲ ့ေပါ့။
က်မတက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တရုတ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။
ရွမ္းေတြ(ရွမ္းမွာလည္းမ်ဳိးစုံရွိေသးတယ္)၊တရုတ္၊အီေကာ(အားခါ)၊လီေရွာ၊လားဟူ...။
အစုံေပါ့..အဲ..ဗမာၾကေတာ့ရွားမွာရွား..။
က်မကတဦးတည္းေသာျမန္မာနံမည္ေလ...အဲဒီတုံးကေပါ့။
မရူယဥ္ဆိုတာေတာ့ရွိတာေပါ့။ဒါေပမဲ့..စီလုတ္ႀကီးေလ..။
က်မအေဖကအင္းသားဆိုေတာ့က်မတို ့ကနံမည္၂ခုနဲ ့။
ရွမ္းနံမည္နဲ ့ဗမာနံမည္ေပါ့။
အဖိုးက က်ဳိင္းရုိင္းဖက္ကလာတဲ့ ရွမ္းတမ်ဳိးဆိုပါေတာ့။
အဖိုးေပးတဲ့နံမည္က ဂုံရွမ္းလည္းနံမည္လည္းဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာလိုဘာသာျပန္ရင္ေတာ့ ေအးျမတဲ့ေငြလေရာင္ လို ့အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
အဲဒီနံမည္ကလည္း.. မွတ္ပုံတင္ထဲမွာဘဲရွိတာပါ။
က်မတို ့ငယ္စဥ္ခါကက်ဳိင္းတုံၿမိဳ ့မွာရွမ္းလိုမေျပာတတ္ရင္ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္မွာဘဲ။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဗမာစကားမတတ္ၾကပါဘူး။
၅ တန္းေရာက္ေတာင္ဗမာစာေကာင္းေကာင္းမတတ္ၾကပါဘူး။
က်မကေတာ့ကံေကာင္းတယ္ေခၚရမွာလားဘဲ။
အိမ္က ဦးေရွ ့ေန ေက်းဇူးေၾကာင့္ကြ်မ္းက်င္ေနတာေလ။(ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဖာ္..ရေသးတယ္.အဟဲ)
ဒါေပမဲ့အသံ၀ဲပါတယ္ေလ။
အႏုေတာထဲကလူေခ်ာေပါ့။
ဒီကဆရာမေတြစာသင္ရင္ ရွမ္းလိုဘာသာျပန္ေလးနဲ ့သင္တာဗ်..။
ဆရာမေတြလည္းရွမ္းေတြကိုး..။
အားလုံးက အံ၀င္ကြင္က်ေလးနဲ ့..။
ဟုတ္ေနတာ။
အာ..တေန ့ေတာ့က်မအတြက္စားေၾကာတခုဖန္တီးလာပါတယ္။
စစ္တပ္ကဗ်ဳဟာမူးခယ္မဆိုလား..၊ညီမဆိုလား..။
ဆရာမအသစ္ေလးေရာက္လာပါတယ္။
သနပ္ခါးေလးနဲ ့ပန္းပြင့္ေလးနဲ ့၀တၱဳထဲကအတိုင္းဘဲ။
ေတြ ့ဖူးေနတဲ့က်မတို ့ေက်ာင္းကဆရာမေတြကြာမွာကြာဘဲ..။
ေက်ာင္းလာရင္ကားေလးနဲ ့..။
၀ိုင္းၾကည့္လိုက္ရတာ..။
အဲ..က်မတို ့အတန္းကိုသခၤ်ာသင္ခ်ိန္၀င္လာေတာ့။
အားလုံးမ်က္လုံးေတြ၀ိုင္းက်ယ္ျပဴးၾကည့္ၾကေတာ့တာဘဲ..။
ဆရာမလည္းထိပ္ဆုံးနံမည္စရင္းေလးၾကည့္တာေပါ့။
ဘယ္သူေတြဘယ္၀ါေတြလဲဆိုတာ..။
ေနာက္ေတာ့နန္းပိန္း၊နန္းေဖါင္း၊နန္းခမ္း၊စိုင္းလွ်ဳိး၊စိုင္းရွဲန္၊အားရင္၊ေရွာက္ေမြ၊လီက်င္း..
နံမည္ေတြဖတ္ၿပီးတာနဲ ့ဆရာမလည္းမ်က္စိလည္သြားတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ေဒၚမီးကိုေခၚပါတယ္။
ဟဲ..သိတယ္ေနာ္..တဦးတည္းေသာျမန္မာနံမည္ေလ..။
ဟိုဟိုဒီဒီနဲ ့စကားေလးဘာေလးေျပာၿပီးစာသင္တာေပါ့။
အပ္က်သံေတာင္မၾကားရပါဘူး။(နားမလည္ဘူးေလ...ဟီး)
ၿပီးအိမ္စာေပး...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာမဆိုၿပီးတာတာေတြလုပ္တာေပါ့။
ဇာတ္လမ္းကမၿပီးပါဘူး၊သူငယ္ခ်င္းေရာင္းရင္းေတြကနားမလည္ေတာ့၊
တခန္းလုံးပြက္စိညံေနတာေပါ့။
တရုတ္ေတြကပိုဆိုးတယ္။
သူတို ့ကအိမ္မွာတရုတ္လိုေျပာ၊သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ရွမ္းလိုေရာ။
အဲ..ဗမာစကားမွာေတာ့..ထစ္ေနၿပီေလ။
မနက္ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့က်မရဲ ့သူငယ္ခ်င္းတရုတ္(လားတရုတ္လို ့ေခၚမလားဘဲ)။
သူတို ့အိမ္ကိုေရာက္ဖူးတယ္။ရုိးရုိးအအေလး..။
သူကက်မကိုအိမ္စာမၿပီးလို ့မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ ့စာကူးဖို ့လာေျပာတယ္ေလ။
ရုိးရုိးမကူးပါဘူးတဲ့၊မုန္ ့ေကြ်းမယ္ဆိုဘဲ..။
စားေၾကာ...။အိုေက..ကူးေလ။ေရာ့...အင့္ေပးလိုက္တယ္ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ။
(သူတို ့ခ်ည္းကပ္ပုံေနာ္...ခေလးဘ၀ကတဲက...:p)
ေနာက္တေယာက္လာျပန္တယ္။
သူကစကားနဲနဲရွည္တယ္၊ရုိးရုိးမကူးဘူး။ဟိုေမးဒီေမးလုပ္တယ္။
ေဒၚမီးစိတ္သိပ္မရွည္ဘူး။
အခ်ိန္ရွိခိုက္ကစားခ်င္တယ္ေလ။
ေနာက္မုန္ ့စားဆင္းေတာ့ ပင္စိမ္းသီးအလုံးလိုက္ဆားစိမ္ကို၊
ထိပ္ျဖတ္ၿပီးအလယ္အသားေလးထုတ္၊ပဲပုပ္ခ်ဥ္(ေခါက္လန္ဖြန္းထဲမွာထဲ့စားရတဲ့ပဲပုပ္)၊
နဲနဲေလးသိပ္ထည့္ၿပီးအဖုံးျပန္အုပ္ထားတယ္။
ၿပီး၀ါးေခ်ာင္းေလးနဲ ့ဟိုဖက္ဒီဖက္ေကြးေကြးေလး(ျခင္းေတာင္းပုံစံေလးေပါ့)။
ထိုးၿပီးေရာင္းတယ္။အဲလိုမ်ဳိးဟာေကြ်းတယ္။
တခု တမတ္။(ဟား..ခုေခတ္ကေလးေတြပိုက္ဆံအေၾကြေတာင္ျမင္ဖူးၾကရဲ ့လားမသိဘူး)
သိပ္ေတာ့မႀကိဳက္ဘူး။စပ္လို ့..ခ်ဥ္ခ်ဥ္ငံငံစပ္စပ္..ေလးေပါ့။
၂ေယာက္ေပါင္းၿပီး၀ယ္ေကြ်းတာေလ...။
ဟီး..ဒီကလည္းတုတ္တာဘဲ။
ေနာက္တခါစေနတနဂၤေႏြခံလို ့ဆိုၿပီးဆရာမက၊
အိမ္စာေတြအမ်ားႀကီးေပးလႊတ္လိုက္တာ။
ဒီတခါေတာ့ ၂ေယာက္မကေတာ့ဘူး...။
ကူးတဲ့သူနဲနဲမ်ားလာၿပီ။
သူတို ့ႀကိဳက္တဲ့ပင္စိမ္းသီးကိုလည္းက်မနဲနဲမုန္းခ်င္ေနၿပီေလ။
က်မစားခ်င္တာက မုန္ ့တီေၾကာ္လို ့ေခၚရမလားဘဲ။
ဆႏြင္း၀ါ၀ါေလးနဲ ့ၿပီးလက္ဆစ္ေလာက္ရွိတဲ့ၾကက္သြန္ျဖဴမိတ္ေလး ၄-၅ ေခ်ုာင္း၊
ေျမပဲဆံေထာင္းပါေလရာေလး၊ပဲပုပ္ခ်ဥ္ရည္က်ဲက်ဲေလးဆမ္း၊
ငွက္ေပ်ာ္ဖက္ေလးကိုကေတာ့ပုံထုပ္၀ါးတုတ္ေလးနဲ ့ထိုးၿပီးေရာင္းတာ။
အဲဒါလည္း တမတ္ဘဲ..။ဖက္ရႊက္ေလးကိုပါးစပ္မွာအပ္ၿပီးတုတ္ေခ်ာင္းနဲ ့၊
ကေလာ္သြင္းလိုက္ရတဲ့အရသာကပိုမိုက္တယ္။
တရုတ္မမေတြက ႀကိဳက္ဘူးတဲ ့။
ဒီေတာ့ စာအုပ္ကိုေပးတဲ့အခါမွာ လူကအီအီႀကီးလုပ္ျပတာေပါ့။
အဲ..သူတို ့ရဲ ့လူကဲခပ္နည္းပညာလည္းမေခဘူးဗ်..။
အင္းးးးးး....ဆိုၿပီးအင္းတာေပါ့။
မူလဂ်ီေလ..ၿပီးေတာ့ ေခါက္ဆိန္ ့ခို(မုန္ ့တီေၾကာ္)အားပါးတရအုပ္တာေပါ့။
က်မမုန္ ့ဖိုးတေန ့တမတ္ဘဲရတာ။မုန္ ့စားဆင္းခ်ိန္၀ယ္စားလိုက္ရင္၊
ေန ့လည္ေခါက္ေဆြ(ထမင္းကိုခပ္မာမာေလးခ်က္ၿပီးေရစင္ေအာင္ေဆး၊
ၿပီးႀကံရည္နဲ ့ဆမ္းေပးတာ၊မုန္ ့လက္ေဆာင္းပုံစံမ်ဳိးေပါ့)။
အဲဒါမ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အဲဒါက ၁၀ျပား၊၁၅ျပားလည္းေရာင္းတယ္။
အထမ္းနဲ ့ေလယာဥ္ကြင္းနားကရႊာကေနလာေရာင္းတာ။
သူတို ့ရဲ ့ႀကံကတအားခ်ဳိၿပီးေမႊးေနတာဘဲ။
နံမည္ႀကီးတယ္ေလ..။
ဆရာမေကာင္းမူ ့နဲ ့ေဒၚမီးမုန္ ့ေတြတအားစားရတယ္။
ဆရာမလည္းေနာက္ေတာ့နားလည္လာတယ္။
သူကဗမာလိုသင္က်မက တခါခါသာသာေလးျပန္ေပးေပါ့။
အိမ္ျပန္ရင္ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားလို ့အေမကစစ္လိုက္တာ။
မေျပာျပရဲပါဘူး..လူလည္က်ခဲ့တာကို..။
အတီးခံရမွာ..။
၆ တန္းေရာက္ေတာ့ေတာင္ႀကီးမွာေက်ာင္းသြားတက္တယ္။
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ မွျပန္လာရတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းငယ္ငယ္ရႊယ္ရႊယ္နဲ ့အိမ္ေထာင္က်တာမ်ားပါတယ္။
က်မေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူတို ့ခေလးေတြေတာင္ေက်ာင္းေနတဲ့အရႊယ္ေရာက္ေနၾကၿပီ။
ခုေနမ်ားၿပန္ေတြ ့ရင္ ရွက္စရာႀကီး...။
ကေလးဘ၀..စားဖို ့တခုထဲဘဲနားလည္ခဲ့တယ္။
ခုဒီလိုဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္...။
စားဖို ့ထက္ပိုအေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ၊ျပသာနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္၊
ရွိတယ္ဆိုတာ........သေဘာေပါက္လာပါတယ္။
ခင္မင္တတ္တဲ့
မီးမီး
.JPG)
.JPG)
.JPG)
