အိမ္နီးနားခ်င္း...

မဂၤလာပါရွင္~~~

ေခါင္းစဥ္ဖတ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံကိုတင္စားတယ္လို႔မ်ားမထင္လိုက္ပါနဲ႔ အဟဲ..တကယ့္အိမ္နီးနားခ်င္းတ
ေယာက္ရဲ႔ အေၾကာင္းတခုပါ။ ေနရာတကာေျပာင္းေနရတတ္တဲ့ မယ္ငီးအတြက္ေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္း
မိတ္ေဆြေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ရွိတဲ့အထဲက တခ်ဳိ႔က စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသလို
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း မ်က္ႏွာေတာ္ေလး ၅ခါျပည့္ေအာင္ မေတြ႔ရမျမင္ရဘဲ တာတာလုပ္ခဲ့ရ
တာလည္း မ်ားပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က တႏွစ္တိတိ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ Ridge field Park မွာေတာ့ ကပ္ရပ္
အခန္းက လင္မယားစုံတဲြကို ေျပာင္းခါနီးမွဘဲ စကားေျပာျဖစ္ အသိအကၽြမ္းေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 

ပထမဦးဆုံးေျပာင္းဖူးမူန္႔လာေတာင္းၿပီး ၾကက္သားစြပ္တပန္းကန္လာေပးတာ

ဒီ apt ေျပာင္းဝင္ခါနီး မန္ေနဂ်ာကေတာ့ေျပာပါတယ္။ မယ္ငီးစပ္စုတာပါ၊ က်မတို႔ေနတဲ့အထပ္မွာ စုစုေပါင္း ၄ ခန္းဘဲရွိတာပါ။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ကapt မန္ေနဂ်ာတို႔မိသားစုေနၾကၿပီး ကပ္ရပ္က အာရွတိုက္သား အဖိုး
ႀကီးအဖြားႀကီးစုံတဲြဘဲရွိတာပါတဲ့။ ဘယ္ႏိုင္ငံကလဲလို႔ေမးမိေတာ့၊ ဂ်ပန္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီကလည္း ေအာ္
လို႔ဘဲေျပာၿပီး ဖာသိဖာသာေနပါတယ္။ အေမရိကားမွာ အထူးသျဖင့္ နယူးေယာက္ (ကိုယ္ေနတဲ့ နယူးဂ်ာစီ
ကနယူးေယာက္နဲ႔ကပ္ရပ္၊ ဒီကလူေတြက ပန္းသီးၿမိဳ႔ထဲ ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔အလုပ္ဆင္းက်တာခ်ည္းဘဲ)
နယူးဂ်ာစီဆိုပါေတာ့။ နဲနဲႀကီးက်ယ္တယ္ရွင့္။ ေတြ႔ကရာလူေတြ "ဟိုင္း"ကလဲြလို႔ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ေလပါနဲ႔။
အာရွတိုက္သားေတြဆိုပိုဆိုးတယ္..သြားလည္းမဟိုင္းေလပါနဲ႔။ ဖုံးနားၾကပ္တပ္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ကုပ္ ပြတ္ေန
ၾကတာရွင့္။ မယ္ငီးမ်က္ခြက္စပ္ၿဖီးၿဖီးကို လွည္႔မၾကည့္အားပါဘူး။ ဥေရာပနဲ႔ကြာတာ အဲ့တာေျပာတာေပါ့ရွင္။ ထားပါေလ ဒါကၿမိဳ႔ႀကီးေလဗ်ာ...။

ေဟာင္ေကာင္ ဒမ္းဆမ္းဗ်

ေျပာခ်င္တာက အေတြ႔အႀကဳံအရ ခဏခဏၿဖီးေနတတ္တဲ့ ေပါက္တူးသြားေလးသိမ္းၿပီး ႏူတ္ခမ္းေလးတြန္႔
လို႔ ဝင္းဦးအၿပဳံးေလးလို ငါးခူၿပဳံးတို႔ငါးသေလာက္ၿပဳံးတို႔ သြားမေပၚဘဲ ၿမိဳ႔ႀကီးသား အိေၿႏၵေတြဘာေတြလုပ္ တတ္ေနၿပီရွင့္။ ဒီလို ငါးခူ ငါးသေလာက္ ယဥ္ေက်းမူ႔နဲ႔ ၿမိဳ႔ေတာ္သူႀကီး လုပ္ေနတာ အက်င့္ကိုပါေရာ...ရွင္။

တခါခါဘာေတြမွန္းကိုမသိပါဘူး..စားတာလည္းစား မစားရင္လည္းဝဲပစ္ေပါ့

မန္ေနဂ်ာေျပာတဲ့ ဂ်ပန္ကလည္း ဝတ္တာစားတာ ဂ်ပန္နဲ႔မတူ။ ဂ်ပန္ေတြက တကယ့္ကိုဘဲ အမူအရာယဥ္
ေက်းတာ  စကားေျပာဆိုတာကအစ အထူးသျဖင့္ လူႀကီးပိုင္းေတြဆိုပိုသိတာပါတယ္။ အခန္းျခင္း ကပ္ရပ္ ဆိုေတာ့ တခါခါ သူတို႔စကားေျပာတာေတြ ၾကားရတယ္။ ကြမ္းတုံ တရုတ္စကားနဲ႔ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္
ေျပာေနတာကိုး..။ ေဟာင္ေကာင္သားေတြျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ဂ်ပန္ျဖစ္သြားသလဲ မသိ ။ လာတီးႏို မန္ေနဂ်ာႀကီးကိုလည္း နားလည္ပါတယ္။ ဒီကလူေတြအံၾသခ်က္ တကဲ့ကို ဗဟုသုတ နည္းပါးတာ ကအမွန္။ ဟိုက တရုတ္လားေမးရင္ သူတို႔ကျပည္ႀကီးတရုတ္မဟုတ္ဘူး ကၽြန္းႏိုင္ငံက ဘာညာကြြိကြေျပာ
ေတာ့ ဆရာႀကီးလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ေကာက္ခ်က္ခ်တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။

သူ႔လက္ဖက္ရည္အရသာကတမ်ဳိးႀကီး ဖက္ထုပ္ပုဂံေလးေတာင္
မီးေလာင္ထားေသးတယ္

စာရင္းခ်ဳပ္ေတာ့ ေဟာင္ေကာင္သား အဖိုးအဖြား၂ေယာက္ကို ေတြ႔ရင္ ဟိုင္းနဲ႔ ငါးခူ ငါးသေလာက္ယဥ္ေက်း
မူ႔ဘဲ ဖလွယ္ေနၾကဆိုပါေတာ့ေလ...။ တေန႔ေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ထဲ စန္းစန္းထြန္းတို႔ သားအမိတေတြကို
ဒမ္းဆမ္းသြားေကၽြးရင္း ရန္ကုန္ကလူႀကဳံပစၥည္းသြားယူလို႔အျပန္မွာ ပဲႏို႔ရည္ေတြဘာေတြဝယ္လို႔ အထုပ္ အပိုးတဖက္ ေသာ့တဖက္နဲ႔ အခန္းအဝင္ဝမွာ ေဟာင္ေကာင္အန္တီႀကီးကို ပက္ပင္းတိုးပါေလေရာ့။ ဟီး..
ဒီကလည္းေျပာင္းထြက္ဖို႔ျပင္ဆင္ထားတယ္ဆိုေတာ့ မသြားခင္ေလး ငါးခူ ငါးသေလာက္ကိုအသာေခါက္လို႔
ေတာသားဇာတိစကားေဖါင္ဖဲြ႔ ေျပာခ်င္လာတာ..ေပါ့။ ႀကဳံတုံးေလးလည္း ၾကြားလိုက္ပါေသးတယ္။ ( ဟီး
တုမမွီႏိုင္တဲ့ ေဒၚမယ္ငီး အရည္အခ်င္းေလ) ၁ ေဒၚလာတန္ ပဲႏို႔ရည္ဗူးေလးကို အေသၾကြားတာဗ်။

ၾကက္ကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ဝယ္တာ
က်န္တဲ့ေဆးကသူေပးတာ

သူတို႔ေဟာင္ေကာင္ဆိုတာ ဒမ္းဆမ္းမွာေတာ့ နံမည္ႀကီးေပါ့။ အစားအေသာက္ေတြတကယ္ေကာင္း ဆိုဘဲ။ အဟဲ...တီဗီြထဲၾကည့္ဖူးတာေျပာတာပါရွင္..။ ဒီကလည္း ဒမ္းဆမ္းေလးစားၿပီး ပဲႏို႔ရည္ဝယ္လာပါတယ္ဆိုၿပီး
အစခ်ီစကားေျပာတာေပါ့..(လက္ထဲ တို႔လိုတဲြေလာင္းကိုင္ထားၿပီးေျပာၾကတာေနာ့္) သူက နယူးဂ်ာစီထဲမွာ
လည္းနံမည္ႀကီး သူတို႔သြားစားေနၾက ေနရာရွိတယ္သိလား..တဲ့။ ကိုယ္ကမသိပါဘူး..ဆိုေတာ့ လိပ္စာေပး
မယ္ဆိုဘဲ...။ နဲနဲေလာက္ ဘလား ဘလား..ေျပာၿပီး ေညာင္ညိဳပင္ရိပ္..လမ္းခဲြ..အဲေလ..မယ္ငီးအထဲဝင္
တာပါေတာ္..။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အခန္းတံခါးကို မဝံတရဲအသံမ်ဳိး လာေခါက္တာၾကားရတယ္။ ေဒါက္ေဒါက္ နဲ႔ ၂
ခါေလာက္ေခါက္ၿပီးရပ္သြားတယ္။ ဒီကလည္း ဧည့္သည္ဆိုတာမ်ဳိး တံခါးလာေခါက္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး တခါမွ
မရွိဖူးေတာ့ သြားမဖြင့္ဘူးေပါ့။ သူမ်ားအခန္းကမွတ္ေနတာေလ။

ထပ္ေခါက္သံၾကားရေတာ့ သြားဖြင့္မွ အဖြားႀကီး (သူ႔နံမည္က ဟယ္လင္တဲ့) ျဖစ္ေနတာ၊ ဘိုသီဖတ္သီနဲ႔ ဟင္းခ်က္ေနပုံရတယ္။ သူက ကြမ္းတုံစကားနဲ႔ ေမးပါတယ္။ ဒီကလည္း မသိပါဘူး..။ ရွင္တရုတ္စာစကား တတ္လားဆိုေတာ့ လည္းေျပာၿပီးသူကရီေနေသးတယ္။ english လိုေျပာေလ..ဆိုေတာ့..ေျပာင္းဖူးမူန္႔
(ေကာ္မူန္႔ အစား  အဲ့တာကို ဒီမွာ ကပိုသုံးၾကတယ္)နဲနဲေလာက္ရွိလားတဲ့ ေအာင္မေလး..အဲ့ဆိုလိုခ်က္ ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာတယ္မထင္နဲ႔ ဆယ္ခြန္းေလာက္လွည့္ပတ္ၿပီးေျပာဆိုမွာ လိုရင္းနားလည္တာ..

ဒီက ရွမ္းမကလည္း အေၾကာ္အေလွာ္ဆိုရင္ အဲ့တာေလးထဲ့သုံးေနၾကဆိုေတာ့ ဗူးႀကီးနဲ႔ကိုရွိတာ ဗူးလိုက္ ထုတ္ေပးၿပီး လိုသေလာက္ယူပါ ဆိုေတာ့ ၃ ဇြန္းခပ္သြားပါတယ္။ ည၉နာရီေလာက္ ေနာက္တံခါးေခါက္သံ
အတူ က်မကို ၾကက္သားစြပ္တပန္းကန္လာေပးပါတယ္။ အနံ႔ေလး..ေမႊးေနတာဘဲ..ဗိုက္ကလည္းတင္းေနၿပီ
ေနာက္ေန႔စားဖို႔ ေရခဲေသတၱာထဲထဲ့ဖို႔ အျမည္းေလး၂ဇြန္းခပ္ေသာက္မိေသးတယ္..အားပါးပါး.. တကယ္
ေကာင္းဘဲ..

ေနာက္ေတာ့ တံခါးလာေခါက္လိုက္ ၾကက္သြန္ျဖဴေလးေတာင္းလိုက္၊ ဒမ္းဆမ္းေတြလာ ပို႔လိုက္...

နံနံ႔ပင္ေလးယူသြားလိုက္ ေပါက္စီေတြလာေပးလိုက္...

အိုး...အေပးအယူနဲ႔ လြန္ၾကည္ျဖဴေနၾကတာေလ...ဟီး...တေန႔ေတာ့ က်မကအိမ္ေတြသိမ္းေနတယ္ဆို
ေတာ့ဘာလို႔လဲတဲ့..ေျပာင္းေတာ့မယ္ေလ...ေျပာေတာ့ သူမ်က္ရည္ေတြေတာင္ဝိုင္းလို႔... သူ႔အိမ္ကဓါတ္ပုံ စာအုပ္ေတြတထပ္လိုက္ယူလာျပၿပီး...သူ႔အေၾကာင္းေတြေျပာျပရွာတယ္။ အသက္ ၆၈ ႏွစ္ရွိၿပီတဲ့..တကယ္ မထင္ ရဘူး...။ အသားအရည္ေကာင္းတယ္..။ တခါခါ ဂါဝန္ေတြနဲ႔ လွလွေလးျပင္လို႔ ။ သူ႔ေယာက္က်ားက ကင္ဆာ၂ခုေတာင္ျဖစ္ေနတာတဲ့။ အဖိုးႀကီးက ကတုန္ကရီနဲ႔ လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္ႏိုင္ ပါဘူး။ အရင္ ကေဝၚစရိဂ်ာနယ္သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာ႒ာနရဲ႔မန္ေနဂ်ာတဲ့..။ ေဟာင္ေကာင္မွာေနတုံးက  South China Morning Post မွာအလုပ္လုပ္တာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ နစ္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ကာလတုံးက သူ႔ဆရာ ဒီနယူးေယာက္မွာ ႒ာနအသစ္ အတြက္လူလိုေနတာနဲ႔ သူ႔ကိုလႊတ္လိုက္တာတဲ့။ သူက တကဲ့ တကၠသိုလ္
ေက်ာင္းထြက္ဘာညာ မဟုတ္ ပါဘူးတဲ့။ အေတြ႔ႊႀကဳံနဲ႔ သူတို႔လာတုံးကဗီဇာေတြဘာေတြေလ်ာက္စရာမလို အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္ မွတ္တခုထဲနဲ႔လာတာ..ေနာက္မွ သက္တမ္းတိုး..လုပ္ၿပီးေနခဲ့ရတယ္တဲ့။ တခါသက္ တမ္းတိုးရင္အထက္ကလူေတြေမးတယ္..ဒီေနရာမွာ ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္အစားထိုးမရဘူးလား..ဆိုၿပီး
သူ႔ေယာက္က်ားဒီလိုေနရာမွာ အႏွိမ္ခံရတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပရွာတယ္။ ေနာ္ဆုံး ဝါရွင္တန္က တကဲ့လူႀကီး
(သူတို႔ဂ်ာနယ္ကေပါ့)ဆင္းလာၿပီး ေနာက္ထပ္နံမည္ႀကီးတဲ့ ေရွ႔ေနနဲ႔ သူတို႔ကို ဘယ္လိုေနလို႔ရေအာင္ လုပ္ရ မလဲ နည္းလမ္းရွာခိုင္းပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ေဟာင္ေကာင္ကို ျပန္သြားၿပီး အဲ့ဒီမွာ Green card ေလွ်က္ခိုင္း တယ္။ ၿပီးမွျပန္လာရတာပါတဲ့..။

သူေျပာျပတဲ့ သူ႔ဘဝအေၾကာင္းက တကယ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ သားတေယာက္ သမီး တေယာက္ရွိၿပီး သမီးက ဒီကႏိုင္ငံသားနဲ႔အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ သားက HK ျပန္သြားၿပီး တကၠသိုလ္မွာ
အလုပ္လုပ္ပါတယ္တဲ့။ သူ႔ေယာက်္ားေနာက္လိုက္လာတာ သူကအစိုးရဝန္ထမ္း သူ႔အလုပ္ကေနထြက္ၿပီး
လိုက္လာရတယ္၊ ခေလးေတြထိန္းၿပီး အိမ္မွာေနတဲ့ အိမ္ရွင္မဘဝနဲ႔ဘဲ ဒီမွာေနရတာတဲ့။ ထုံးစံအတိုင္း
ဒီပတ္ဝန္းက်င္က ကိုးရီးယားနယ္ေျမဆိုေတာ့ ဟိုကလည္း အဂၤလိပ္ မတတ္ၾက သူကလည္းသိပ္မေျပာ ဆိုေတာ့ သူေနလာတဲ့ ၁၃ ႏွစ္ ကာလတေလွ်ာက္လုံး စကား ေျပာစရာသမီးနဲ႔သားဘဲရွိခဲ့တာတဲ့။ ခုမွေကာင္း
ေကာင္းစကားေျပာလို႔ရတာ..အခု Church မွာမိတ္ေဆြေတြရေနၿပီ၊ အရင္က ဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္ပါတယ္။
ခုေတာ့ ခရစ္ေနာက္လိုက္ရၿပီ..ဟိုမွာမိတ္ေဆြေတြရွိတယ္ေလ..ငါ့လိုလူေတြအမ်ားႀကီး။ ဒီေရာက္မွေျပာင္း
ၾကတာေလ...တဲ့...။ 

သမီးအိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အေဖႀကီးကေနမေကာင္း အေပၚထပ္ကိုမတက္ႏိုင္၊ ဒီေတာ့ ဒီတိုက္ခန္းမွာလာ
ေနၾကရတာ။ အိမ္ကိုလည္းေရာင္းလိုက္ၿပီတဲ့။ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ သူ႔ေယာက္က်ားကို ေန႔တိုင္းၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္
တိုက္တာတဲ့။ ေဆးနဲ႔က တပတ္တခါ ရိုးရုိးမိူနဲ႔ တျခားက်မ္းမာေရးအေထာက္အကူျပဳ အသီးအႏွံေတြနဲ႔ျပဳတ္
ၿပီးေသာက္တာ..ခုထိသူ႔ေယာက္က်ား က်မ္းမာေနပါေသးတယ္တဲ့...။

ကဲ..လာၿပီေလ..မယ္ငီးေျပာခ်င္တာ..ၾကက္သားစြပ္အေၾကာင္းပါ။ ဒီေတာ့ မယ္ငီးလည္း ၾကက္သားအနက္
တေကာင္ဝယ္ၿပီး ေဆးဘယ္မွာဝယ္ရမလဲလို႔သြားေမးတာ..သူက ေဆးေတြ အလကားေပးလိုက္တယ္ေလ။

ခပ္တည္တည္နဲ႔ေတာ့ ဝယ္ခ်လာၿပီ
တပတ္တခါေသာက္ေတာ့မယ္ဗ်ဳိ႔

တေန႔က နယူးဂ်ာစီမွာရွိတဲ့ တရုတ္ကုံစုံဆိုင္မွာ မ်က္စိမွိတ္လို႔ ေဆးေတြသြားဝယ္ခဲ့တယ္။ made in china
ကိုတကယ္ေၾကာက္တာ..ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ..အိမ္ကက်ားက်ား အရမ္းစားခ်င္ေနတာ...ဒီကလည္း
အရမ္းလက္စြမ္းျပခ်င္တာေလ..။ ကႀကီးဆိုင္က ဝယ္လာတာ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေဆးျမစ္ေတြ ကတရုတ္ကလာတာပါတဲ့။ ၿပီးမွ သူတို႔က ပါကင္ေလးဘဲလုပ္တာေလ..။ ေကာက္ညွင္းကလည္းပါေသး တယ္။

ကႀကီးဆိုင္မွာဝယ္ခဲ့တာ

သူ႔ကိုလည္း..မယ္ငီးက ႏို႔စိမ္းေခါက္ဆဲြ အေၾကာ္စုံနဲ႔အခ်ဥ္ အသုပ္စုံ ရွမ္းေခါက္ဆဲြ သြားပို႔ေပးတယ္...သူအ ရမ္းႀကိဳက္တာတဲ့။ သူ႔သားမက္အတြက္ အသုပ္စုံနဲ႔ အေၾကာ္စုံ အခ်ဥ္ကို လာသင္ပါရေစ..ဆိုဘဲ..အဟဲ...
မယ္ငီးဟင္းေတြ စားၿပီး တကယ္လက္ရာေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ဟီး😁အခ်ဳိမူန႔္ ဟင္းခပ္မူန္႔ ခရုဆီ ဘာမွမပါ
ဆား ငရုပ္ေကာင္းဘဲထဲ့တဲ့ဟင္းကို...ေနာ္..အားေပးတဲ့လူရွိတယ္ဗ်ဳိ႔...

အားလုံးဘဲရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစရွင္
#meemeenage