သူတပါးအက်ဳိးစီးပြားပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္းမရည္ရႊယ္တဲ့ လုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကို သမာအာစီဝလုပ္ငန္းလို႔ဘဲ
မယ္ငီးေတာ့ အၾကမ္းအားျဖင့္ဒီလို သိမွတ္ထားတာပါဘဲေလ။ တေန႔က ဓမၼမိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ ဖုံးေျပာ ရင္းဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းကေန သိလာရေတာ့ မေရးဘဲမေနႏိုင္ပါဘူး..။နဲနဲေလာက္ေတာ့ ေျပာျပရအုံး
မွနဲ႔တူတယ္ေလ..။ ကိုယ္တိုင္လည္းႀကဳံေတြ႔ဖူးခဲ့တာပါ။ က်မမိတ္ေဆြမ်ားလည္း အနဲနဲ႔အမ်ားႀကဳံဖူးၾကမွာ ပါေလ။
က်မႀကဳံဖူးခဲ့တာက ဒီလိုပါ...။ ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့တုံးက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့ဖူးပါ
တယ္။ အဲဒီထဲက တခုေသာအူေၾကာင္က်ားအလုပ္က export လို႔ေခၚတဲ့ ႏိုင္ဂံျခားျပည္ႀကီး၂ခုေလာက္ကိုပစၥည္း ၃-၄ မ်ဳိးေလာက္ပို႔ဖူးပါတယ္။ စတာက စကားျပန္ကေနပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဟိုလူ႔သိ ဒီလူသိနဲ႔ စပ္ ဆက္ၿပီး buyer ေတြဘာေတြက ဝယ္ခ်င္ပါတယ္ လုပ္ေပးပါ။ မင္းဆီကဝယ္ပါ့မယ္..ဆိုေတာ့ ေလာဘေဇာ
ေတြတက္လို႔..ဟင္းဟင္း..ငါကြ..ဆိုၿပီး ထလုပ္ပါတယ္။ ဘာစက္ရုံအလုပ္ရုံမွရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုနား ပတ္ဝယ္ ဒီနားပတ္ဝယ္နဲ႔ တင္ပို႔ဖို႔ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းကုမၼဏီနားအပူကပ္လို႔ သေဘာေကာင္းလွတဲ့သူငယ္ ခ်င္းကလည္း ကဲကဲ..မယ္ငီး လုပ္မွာသာလုပ္ပါ သူတို႔ဆီမွာ MD ေတြဘာေတြျဖစ္လို႔ export ႀကီးလုပ္ခဲ့တာ
ေပါ့ေလ။ တင္ပို႔တဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက တခုေသာပစၥည္းကလည္း လွ်ပ္စစ္မီးအသုံးျပဳဖို႔လိုတယ္ေလ။ ဒီေတာ့
အမ်ားနည္းလို အဲဒီတုံးက စစ္တပ္တို႔ ဘာတို႔ ဝင္းထဲမွာဆို မီးက ၂၄နာရီေလ..။ ေရႊျပည္သာဖက္က စစ္ တပ္လား ရဲဖက္ဝင္းတခုလား သိပ္ေတာင္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးေလ..။ ၆ လ အေဆာက္အဦတခုကိုသြားဌား
ၿပီးလုပ္ငန္းလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္လိုဘဲ တျခားလုပ္ငန္း အေသးေလး ၂ခုလည္း အဲဝင္းထဲမွာ ဌားၿပီးလုပ္
ေနတာရွိပါတယ္။ ကပ္ရပ္က ၾကက္ဥေသတၱာေတြ သစ္သီးေသတၱာေတြရိုက္တာ ေနာက္တခုကေတာ့ သနပ္ခါး လုပ္ငန္းတခုပါ။ ကေလးေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္ နံမည္ႀကီးတံဆိပ္တဲ့။ ဗူးထဲထည့္ၿပီး တႏိုင္ငံ လုံးျဖန္႔တာေပါ့ေလ။ ရွမ္းမကလည္း သနပ္ခါးမႀကိဳက္ေတာ့ ဖာသိဖာသာေနမိပါတယ္ေလ။ နံမည္မမွတ္မိ
ပါဘူး..။တေန႔ေတာ့ သဲတင္တဲ့ကားလိုမ်ဳိး ၂စင္းဝင္လာတာနဲ႔ထိပ္တိုက္တိုးတယ္။
ဒါနဲ႔ ေမးမိပါတယ္။ အဲ..သူတို႔ကအေဆာက္အဦခ်ဲ႔မလို႔လားမသိဘူး..ဆိုေတာ့။ မဟုတ္ပါဘူး..ေဒၚမီးရယ္..။
အဲဒီသနပ္ခါးမူန္႔ထဲေရာဖို႔ ရႊံေစးေျမႏုေတြပါ..တဲ့..။ အၿမဲတမ္းလာပါတယ္တဲ့...ကဲ..ရႊံေစးေတြလူးဖူးၾကပါရဲ႔
လားရွင္ ^_^ သနပ္ခါးဗူးထဲက သနပ္ခါးခဲေတြက ရႊံ႔ေစးထည့္မွ ရမွာတဲ့လား.သူ႔ေဖာ္ျမဴရယ္လား.ဘာ
လားေတာ့မသိပါဘူး..ဒါေပမဲ့ ဒီလိုလုပ္တာက သမာအာစီဝမက်တဲ့လုပ္ငန္းတခုလို႔ဘဲျမင္ပါတယ္။ ဒါကအ
ျပင္ဘန္းလိမ္းခ်ယ္တာပါေလ..။ဟို စားကုန္ေသာက္ကုန္ေတြဆိုရင္ ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ လူေတြရဲ႔အ သက္ကိုသတ္ေနသလို ျဖစ္ေနေပါ့ရွင္..။
တရုတ္လုပ္ကိုေၾကာက္ေနၾကတဲ့ က်မတို႔တိုင္းျပည္မွာ ျပည္တြင္းလည္း သိပ္ၿပီး ထူးမျခားနားလွပါဘူး..။
တရုတ္ဆိုေတာ့ က်မၿမိဳ႔ကိုျပန္တုံးက ႀကဳံခဲ့ဖူးတာကေတာ့...လိမ္ေမၼာ္သီးပါရွင္..။ ဒါလည္းေျပာရင္ နဲနဲရွည္
ခ်င္ပါတယ္။ က်မၿမိဳ႔ေလးက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔လည္ပတ္ဖို႔အေကာင္းဆုံး ၁ဝ ေနရာထဲကတခုတဲ့..။ ၿမိဳ႔ေလးတည္
ေဆာက္ပုံ အေနအထား သာယာလွပပါတယ္။ ေနထိုင္ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားမ်ားစြာနဲ႔ တကယ္ဘဲ တမူထူး
ျခားပါတယ္။ ေတာင္ေတြပတ္လည္ဝိုင္းရံေနတဲ့ ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ႀကီးလို႔ေနရာေပါ့။ ေျမလႊတ္ေျမရိုင္းအန္မတန္
ေပါၿပီး လယ္လုပ္ဖို႔ စိုက္ပ်ဳိးဖို႔ အခ်ိန္က်ရင္ ျပည္မကလာတဲ့ လူေတြကို အားကိုးရပါတယ္။ ေဒသခံေတြက
ေတာ့ထိုင္းမွာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ေနၾကပါတယ္။ လယ္စိုက္သမမ်ားလည္း ဟိုဖက္က
မွန္လုံခန္းထဲမွာ ေလေအးစက္နဲ႔ၿငိမ့္ေနၾကပါတယ္။ အေျခခံအလုပ္သမားတေယာက္အတြက္ က်ဳိင္းတုံမွာ တရက္ကို က်ပ္၄ဝဝဝ-၅ဝဝဝ အနိမ့္ဆုံးရပါတယ္။ က်မအိမ္ေဆာက္ေတာ့ ျပည္မကလာတဲ့ လက္သမား လင္မယားေျပာျပတာပါ။ ေယာက္က်ားက ၉ဝဝဝ ရတယ္တဲ့။ မိန္းမက ၅ဝဝဝ ဆိုေတာ့ ၂ေယာက္ေပါင္း
ေတာ့ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ျပည္မမွာ ဘယ္လိုမွမရႏိုင္ဘူးတဲ့..။ ဒီလိုပါဘဲ..ဒီေဒသခံေတြ ကလည္း တြက္တာ
ေပါ့။ ဘတ္ေငြ ဘယ္ေလာက္ဆိုရင္ က်ပ္နဲ႔တြက္လိုက္ရင္ ထိုင္းမွာရတာက ပိုမ်ားတာကိုး..။ သူမ်ားဆီမွာ
မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ရတာကိုေတာ့ သူတို႔ထည့္တြက္ဖို႔မစဥ္းစားႏိုင္ဘူး..။ လက္ရွိ ဝမ္းေရး
ကပိုအေရးႀကီးပါေကာလား..။
က်ဳိင္းတုံတၿမိဳ႔လုံး..ယုံလားဘုရားပန္းေတြကအစ ထိုင္းကေနသြင္းပါတယ္။တရုတ္ကေနယူပါတယ္။ ဆန္ ငရုတ္ ၾကက္သြန္ ဆိုရင္ ျပည္မကေနဘယ္ပါတယ္။ က်မငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ မွာေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား သြားတက္တာ အျပန္ ဖရဲသီးေလးပိုက္လို႔ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတက္တာေနာ့္..ဟီး။ေျပာခ်င္တာက က်မတို႔လူ
ေတြပ်င္းၾကတယ္လို႔ေျပာရင္ နာၾကမွာဘဲ။ ေျမရွိတယ္ ေရရွိတယ္။ ကိုယ့္ေျမစြန္႔ၿပီးသြားၾကတယ္။အိုေက
ေလ ပညာရွင္ႀကီးေတြ ပေရာ္ဖက္ရွင္ႀကီးေတြဆိုရင္လည္း တမ်ဳိးေပါ့။ဒါလည္း ျပန္လာၿပီးကူညီမယ္ဆိုတာ
မရွိသေလာက္ပါဘဲ..။ စနစ္မေကာင္းလို႔ ဘာလို႔ေျပာမေနၾကပါနဲ႔။ က်မတို႔ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုက တကိုယ္
ေကာင္းဆန္တဲ့ စိတ္ဓါတ္အခံဗ် ။ အခ်င္းခ်င္းကူညီမယ္ ရိုင္းပင္းမယ္ဆိုတာ တေျဖးေျဖးနဲပါးလာၾကတယ္။
စိတ္ဓါတ္သိမ္ဖ်င္းလာေတာ့ တီထြင္ႀကံဆႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားမွာလည္း ေရာ့နဲကုန္တယ္နဲ႔တူပါတယ္ေလ။ စြန္႔ဦး တီထြင္လို႔္ခ်မ္းသာလာတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျပာတဲ့ လူကိုေတာင္ မဆီမဆိုင္သြား သတိရေနမိတယ္။ @_@ သံယံဇာတပစၥည္းေတြထုတ္ၿပီး လုပ္ကိုင္ေနတဲ့အလုပ္ထက္ တႏိုင္ငံလုံးလိုအပ္တဲ့ စားကုန္ေသာက္ ကုန္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ ေပးတဲ့ေတာင္သူလယ္သမားေတြကပိုၿပီး သမာအာစီဝက်တဲ့အလုပ္ပါ။ အဲ..တခု
ေတာ့ ရွိတယ္..ပဲနီေလး ၂တင္းထြက္ရင္ ခဲလုံး ၂ျပည္ေလာက္ေရာၿပီးမွ ေရာင္းတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ ဟုတ္
ေသးဘူးေလေနာ့္..ဟားဟား..တကယ္ဘဲျမင္ဖူးတာပါ။
မယ္ငီးေတာင္ ပါးစပ္ဘဲေျပာတတ္တာ ဘာလုပ္ေပးတတ္လို႔လဲ..(အဲ..ဒီလိုမထင္ပါနဲ႔ တခ်ိန္က်ရင္နယ္စပ္
တေနရာမွာ မယ္ငီးမိဘမဲ့ခေလးေတြကိုစာသင္ေနတာ ျမင္ရအုံးမွာပါေလ..လူတိုင္းလည္း သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူရူးေနၾကတာခ်ည္းေပါ့ရွင္..ပုတုဇေနာဥမၼတေကာ..တဲ့..ဟီး)
ကဲ..ဒီတခန္းကို စာရင္းျမန္ျမန္ခ်ဳပ္မွ..ဒီလိုရွင့္..အရင္ကေဆာင္းေပါက္ရင္ လိေမၼာ္သီးေပၚခ်ိန္အၿမဲစားရတာ
ေလ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း ေစ်းထဲက လိေမၼာ္သီး ခပ္ႀကီးႀကီးေလးေရႊးလို႔ ၁ဝလုံးဝယ္လာခဲ့တာေပါ့။ အေမ့
ကိုေကၽြး ကိုယ္နဲ႔ တူမေလးနဲ႔အားပါးတရစားၾက။ အမကေက်ာင္းကျပန္လာၿပီး သူပါဝင္စားလိုက္ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရတူမေလးရဲ႔ေယာက္က်ားဘဲ မစားတာ။ ညေရာက္ေတာ့ အန္ၾကတယ္။ အေမက ပန္းလည္းပန္း အန္လည္းအန္ၾကတာေလ..။ ေဆးခန္းေျပးရတယ္။ ေနာက္ေသေသခ်ာခ်ာျပန္စစ္ေတာ့မွ လိေမၼာ္သီးကိုျမင္
မိတာ. အဲ လိေမၼာ္သီးက တရုတ္ကလာတာတဲ့။ ေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးက အမရဲ႔တပည့္မေလး။ တရုတ္ နယ္စပ္မိုင္းလားဖက္မွာ သစ္သီးဂိုေဒါင္ေတြဆိုရင္ အႀကီးႀကီးဘဲတဲ့။ လိေမၼာ္သီးဆိုတာ ႏွစ္ေပါက္ ထားတာ တဲ့။ ေဆးေတြျဖန္းထားလို႔ က်မတို႔သြားဝယ္ရင္ ဂိုေဒါင္တံခါးလွပ္လိုက္တာနဲ႔ လူေတာင္မူးေမ့သြား မတတ္ ဘဲတဲ့ ေဆးန႔႔ံမျပယ္ေသးဘူးေပါ့။ ဟင္...ဟိုးအရင္က ကိုယ္တို႔ဆီက လိေမၼာ္ၿခံေတြေကာ..ဆိုေတာ့။ အလုပ္
သမားရွားလို႔ ဆရာမရဲ႔။ အပင္ေတြလည္း အိုလွၿပီ..။ အသစ္ထပ္စိုက္တာေတြေတာ့ရွိပါတယ္။လူေတြလည္း
မ်ားလာတယ္။ ဝယ္လိုအားမမွ်ဘူးေလ..တဲ့။ အမ္...ပါးစပ္ ေဟာင္းေလာင္းဟေလသည္ေပါ့ :P
ေနာက္တခု..မိတ္ေဆြေျပာျပတာကေတာ့..။ရန္ကုန္မွာ သူတို႔နဲ႔ခင္တဲ့ အသိမိသားတစုက သရက္သီးသနပ္
လုပ္ငန္းတခုလုပ္ပါတယ္တဲ့။ အခ်ဳိ အစပ္ အစုံေပါ့။ တႏိုင္တပိုင္လုပ္ငန္းဆိုေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ငရုတ္သီးအမူန္႔
ကိုေတာ့ အမူန္႔ႀကိတ္စက္ဆီေျပးရတာေပါ့ေလ..။ အဲဒီမွာငရုတ္သီးလာလာႀကိတ္တဲ့လူတေယာက္နဲ႔ရင္းႏွီး
သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ငရုတ္သီးလာႀကိတ္တဲ့မိတ္ေဆြကေတာ့ ေစ်းထဲမွာ ငရုတ္သီးတမ်ဳိးထဲေရာင္းတာပါ။
ေတာ္ေတာ္ေရာင္းေကာင္းပါတယ္တဲ့။ အဓိကေဖါက္သည္ေတြကေတာ့ မုန္ဟင္းခါးဆိုင္ အသုတ္ဆိုင္..တဲ့။
သူကအၾကမ္းဘဲႀကိတ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ သရက္သီးသနပ္လုပ္တဲ့လူက ေမးျမန္းၾကည့္တာေပါ့။ အသုတ္ထဲ
မုန္႔ဟင္းခါးထဲမယ္ ငရုတ္သီးအၾကမ္းႀကီးေတြ မထည့္ဘူးနဲ႔တူတယ္။ ေတြ႔ဖူးတာက ခပ္မူန္႔မူန္႔ေလးျဖစ္တာ ပါ..ဆိုေတာ့..ကိုငရုတ္သီးက ရွင္းျပတယ္ေလ..။ က်ဳပ္တုိ႔က လႊစာမူန္႔ အႏုစားကိုမနဲရွာၿပီး ျပန္ေရာရတယ္
ေလ...တဲ့။ ေရာင္းပန္းလွတယ္..တဲ့။
ကဲ... ေျမမူန္႔ေလးေတြလူးလို႔..လႊစာမူန္႔ေလးစားၿပီး သဲလုံးဟင္းရည္ေလးေသာက္လို႔..ေအာ္..မဟာရန္ကုန္
ၿမိဳ႔ႀကီး မယ္ငီးလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနခဲ့ဖူးတာေပါ့။ အသည္းကင္ဆာ အဆုတ္ကင္ဆာ လည္ေခ်ာင္းကင္ ဆာ ...အမယ္မ်ားစြာေသာကင္ဆာေရာဂါေတြ ျဖစ္လာလိုက္ၾကတာ ေသာက္ေသာက္လဲ..ဒါေတြက ဘာ
ေၾကာင့္လဲ..စနစ္ေၾကာင့္လို႔ေျပာၾကမွာဘဲေလ.. အေျခခံစိတ္ဓါတ္ေတြပ်က္ျပားလာၾကတာအမွန္ဘဲ..။အရင္ က ရန္ကုန္နဲ႔အခုရန္ကုန္ ကြာျခားလာတာလည္း အမွန္ပါဘဲ..။ သူမ်ားေတြေျပာေနတဲ့တိုးတက္လာတယ္ ဆိုတာ ပ်က္စီးျခင္းေတြပိုတိုးလာတာကိုဘဲေတြ႔ရေတာ့ မတိုးတက္ေစခ်င္ဘူး..အရင္ကေနထိုင္က်င္လည္
ခဲ့ဖူးတာမ်ဳိးဘဲ ျပန္လိုလားေတာင့္တမိေနတယ္။ အားလုံးက သမာအာစီဝက်က် လုပ္ကိုင္ၾကရင္ျဖင့္.........
......................... အဲ..အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ဘာေတြေရးမိေၾကာင္း..ဟုတ္ေၾကာင္းမဟုတ္ေၾကာင္း....
အားလုံးဘဲရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစရွင္~~~
မီးမီး
